Centrale Raad van Beroep, 08-06-2016, ECLI:NL:CRVB:2016:2146, 15-1159 WIA

1.1.

Appellant was tot 6 september 2010 werkzaam bij [naam B.V.] , laatstelijk in de functie van servicecoördinator onderhoud. In verband met de beëindiging van zijn dienstverband heeft appellant een ontslagvergoeding ontvangen. Appellant verkeerde in de veronderstelling dat hij vanwege zijn arbeidsverleden en ervaring snel een nieuwe baan zou kunnen vinden en heeft daarom aanvankelijk met de hem toegekende ontslagvergoeding in zijn levensonderhoud voorzien.

1.2.

1.3.

Na een ziekmelding op 11 juli 2011 heeft het Uwv appellant, na doorbetaling van de WW-uitkering gedurende dertien weken, met ingang van 10 oktober 2011 in aanmerking gebracht voor een uitkering op grond van de Ziektewet (ZW), waarbij het dagloon is vastgesteld op € 153,10.

1.4.

Na een aanvraag van een uitkering op grond van de Wet werk en inkomen naar arbeidsvermogen (Wet WIA) heeft het Uwv appellant bij besluit van 13 juni 2013 met ingang van 8 juli 2013 in aanmerking gebracht voor een loongerelateerde WGA-uitkering, waarbij de mate van arbeidsongeschiktheid is vastgesteld op 100% en het dagloon op € 106,85. Appellant heeft bezwaar gemaakt tegen de in dat besluit vastgestelde hoogte van het dagloon.

1.5.

Bij beslissing op bezwaar van 17 januari 2014 (bestreden besluit I) heeft het Uwv dat bezwaar ongegrond verklaard. Het Uwv heeft daartoe gesteld dat het bij de bepaling van het WIA-dagloon, voor zover dat is gebaseerd op een in de referteperiode ontvangen uitkering, gaat om hetgeen daadwerkelijk aan uitkering is genoten. Dat betekent dat een verlaging of niet betaling van de uitkering wegens het van toepassing zijn van een maatregel doorwerkt in het dagloon. De op de WW-uitkering van appellant toegepaste maatregel werkt daarom door in het WIA-dagloon. Het dagloonbesluit werknemersverzekeringen (Dagloonbesluit) biedt geen mogelijkheid om hiervan af te wijken.

2.1.

Appellant heeft beroep ingesteld tegen bestreden besluit I. Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank het beroep gegrond verklaard, bestreden besluit I vernietigd en het Uwv opgedragen een nieuw besluit te nemen. Volgens de rechtbank heeft het Uwv het dagloon in overeenstemming met artikel 13 van de Wet WIA en de relevante bepalingen van het Dagloonbesluit vastgesteld en de aan appellant toegekende ontslagvergoeding terecht niet meegenomen bij de berekening van de hoogte van het dagloon. Het beroep op artikel 1, van het Eerste protocol (EP) bij het Europees verdrag tot bescherming van de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden (EVRM), heeft de rechtbank verworpen, omdat de hoop of verwachting van appellant dat hij aanspraak zou maken op een hoger dagloon niet gelijk kan worden gesteld met een gerechtvaardigde verwachting in de zin van artikel 1 van het EP.

2.2.

De beroepsgrond dat het doorberekenen van de WW-maatregelen in het dagloon in het algemeen in strijd is met de algemene beginselen van behoorlijk bestuur slaagt naar het oordeel van de rechtbank niet. Voor de situatie waarin appellant zich bevindt zijn in het Dagloonbesluit geen bijzondere bepalingen opgenomen. Uit de toelichting bij het Dagloonbesluit blijkt dat de regelgever welbewust bepaalde keuzes heeft gemaakt. In de nota van toelichting bij artikel 14 van het Dagloonbesluit (Stb. 2013, 185, pag. 35) is opgenomen:

2.3.

De beroepsgrond dat het doorberekenen van de WW-maatregelen in het dagloon in het geval van appellant in strijd is met de algemene beginselen van behoorlijk bestuur heeft de rechtbank wel gevolgd. De rechtbank heeft geoordeeld dat het Uwv, gelet op de omstandigheden waarin appellant verkeerde en verkeert, gehouden was de betreffende bepalingen uit het Dagloonbesluit buiten toepassing te laten, omdat toepassing ervan in zijn geval kennelijk onredelijk is. Niet in geschil is dat appellant gedurende de periode waarin hij de WW-uitkering nog niet had aangevraagd, voldeed aan alle eisen voor de WW. Evenmin is in geschil dat appellant de uitkering uit goede wil nog niet had aangevraagd, omdat hij geen gebruik wilde maken van algemene middelen, maar op eigen kracht een baan wilde vinden en de tussenliggende periode zelf wilde overbruggen (onder meer door zijn ontslagvergoeding op te souperen). De toegepaste kortingen op de WW-uitkeringen zijn aanzienlijk en hebben tot gevolg gehad dat appellant een aanzienlijke terugval in inkomsten heeft gehad. Op het moment dat appellant deze maatregelen accepteerde, door geen bezwaar te maken, kon hij onmogelijk voorzien dat dit voor een toekomstige uitkering zware consequenties zou hebben. De rechtbank neemt hierbij in aanmerking dat appellant pas medische problemen kreeg na het opleggen van de maatregelen en acht het niet uitgesloten dat appellant gezien zijn klachten en prognose de rest van zijn leven moet terugvallen op de WIA-uitkering. Deze uitkering zal ongeveer éénderde lager liggen dan wanneer de maatregelen niet zouden zijn doorberekend. De rechtbank heeft het bestreden besluit vernietigd en het Uwv opdracht gegeven een nieuw besluit te nemen, waarbij het dagloon van appellant dient te worden vastgesteld met inachtneming van de volledige, ongekorte WW-uitkering in het refertejaar. Tevens dient Uwv een beslissing te nemen over de gevorderde schadevergoeding. Ook heeft de rechtbank het Uwv veroordeeld tot het vergoeden van de proceskosten en het griffierecht.

3.1.

Het Uwv heeft hoger beroep ingesteld. De gronden van het hoger beroep komen er – kort gezegd – op neer dat het Dagloonbesluit geen mogelijkheid biedt om tot een vaststelling van het dagloon te komen op de wijze zoals door de rechtbank is bepaald.

3.2.

Appellant heeft incidenteel hoger beroep ingesteld en heeft verzocht de aangevallen uitspraak te bevestigen met verbetering of aanvulling van de gronden. Appellant kan zich niet verenigen met het oordeel van de rechtbank over de ontslagvergoeding, het oordeel dat het dagloon in overeenstemming met artikel 13 van de Wet WIA en het Dagloonbesluit is vastgesteld, dat er geen sprake zou zijn van strijd met artikel 1 van het EP en dat het Dagloonbesluit in het algemeen niet in strijd zou zijn met de algemene beginselen van behoorlijk bestuur. Verder stelt appellant dat sprake is van een punitieve sanctie die vanwege de onevenredigheid daarvan niet opgelegd mag worden.

4. Hangende het hoger beroep heeft het Uwv op 4 november 2015 een nieuwe beslissing op het bezwaar (bestreden besluit II) genomen. Daarbij heeft Uwv voor de bepaling van de hoogte van het dagloon de maatregelen herzien die waren opgelegd in het kader van de

5. De Raad komt tot de volgende beoordeling.

5.2.

Bestreden besluit II wordt, gelet op de artikelen 6:19 en 6:24 van de Algemene wet bestuursrecht (Awb), mede in de beoordeling betrokken.

5.3.

Voor zover het incidenteel hoger beroep zich richt tegen het oordeel van de rechtbank dat de aan appellant toegekende ontslagvergoeding terecht niet is meegenomen in de berekening van het dagloon, slaagt dit niet. De overwegingen van de rechtbank worden onderschreven. Wat appellant in incidenteel hoger beroep heeft aangevoerd is een herhaling van de gronden in beroep en leidt niet tot een ander oordeel.

5.4.

Over het doorwerken van de WW-maatregelen in het dagloon over het hoger beroep wordt als volgt overwogen.

5.5.

5.7.

Gelet op hetgeen is overwogen in 5.6.2 tot en met 5.6.6 gaat het bij de doorwerking van een maatregel of anderszins lagere uitbetaling van de WW-uitkering, zoals weergegeven onder 5.4.1, om een door de besluitgever beoogd dagloonverlagend effect als gevolg van een handeling die of een nalaten dat in het verleden voor de toekomst niet meer kan worden hersteld en die of dat geen directe relatie heeft met het recht waarop aanspraak wordt gemaakt, terwijl daardoor evenmin het beroep op de arbeidsongeschiktheidsregelingen wordt verminderd of een goede naleving van de Wet WIA wordt bevorderd. Er is daarom sprake van leedtoevoeging. Het verlagende effect op het dagloon als gevolg van de toepassing van artikel 16, vierde lid, van het Dagloonbesluit, wordt daarom aangemerkt als een criminal charge in de zin van artikel 6 van het EVRM.

5.8.

5.9.

Het incidenteel hoger beroep van appellant slaagt in zoverre. Aangezien dit leidt tot een WGA-uitkering met het door appellant voorgestane dagloon, behoeven de overige gronden van appellant over de hoogte van het dagloon geen bespreking. Het hoger beroep van het Uwv slaagt niet.

5.10.

De aangevallen uitspraak komt daarom, met verbetering van gronden, voor bevestiging in aanmerking. Het beroep tegen het besluit van 4 november 2015 slaagt en dat besluit zal worden vernietigd. Het Uwv zal, met inachtneming van het voorgaande een nieuwe beslissing op het bezwaar van appellant tegen het besluit van 13 juni 2013 dienen te nemen. Met het oog op een voortvarende afdoening van het geschil bestaat aanleiding om met toepassing van artikel 8:113, tweede lid, van de Awb te bepalen dat tegen de door het Uwv te nemen nieuwe beslissing op bezwaar slechts bij de Raad beroep kan worden ingesteld.