Centrale Raad van Beroep, 14-06-2016, ECLI:NL:CRVB:2016:2380, 15/324 WWB

1.1.

Appellant ontvangt een uitkering ingevolge de Wet op de arbeidsongeschiktheidsverzekering (WAO) op basis van volledige arbeidsongeschiktheid verhoogd tot 100%. De dochter van appellanten heeft een uitkering ingevolge de Wet arbeidsongeschiktheidsvoorziening jonggehandicapten (WAJONG). Zij is op [datum] 2012 21 jaar geworden.

1.2.

Appellanten hebben op 14 maart 2013 langdurigheidstoeslag aangevraagd op grond van de Wet werk en bijstand (WWB).

1.3.

Bij besluit van 16 mei 2013, na bezwaar gehandhaafd bij besluit van 2 december 2014 (bestreden besluit), heeft het college de aanvraag afgewezen. Aan de afwijzing ligt ten grondslag dat op 15 maart 2013 (peildatum) het inkomen van appellanten boven de voor hen geldende bijstandsnorm ligt. Die norm is de norm voor gehuwden minus 10% omdat appellanten vanaf het moment dat hun dochter 21 jaar is de kosten met haar kunnen delen.

2. Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank het beroep tegen het bestreden besluit ongegrond verklaard.

3. Appellanten hebben zich op de hierna te bespreken gronden tegen de aangevallen uitspraak gekeerd.

4. De Raad komt tot de volgende beoordeling.

4.2.

De beroepsgrond dat het inkomen onjuist is vastgesteld en de berekening daarvan niet inzichtelijk is, slaagt niet. Ter zitting heeft het college nog eens aangegeven dat voor de berekening per peildatum is uitgegaan van de uitsplitsing van de WAO-uitkering die door het UWV is gemaakt ten behoeve van die berekening door het college. Duidelijk is dat het college vervolgens de netto-uitkering en toeslag bij de berekening van het inkomen heeft meegenomen exclusief de verhoging van de WAO-uitkering vanwege hulpbehoevendheid. Daarbij is opgeteld de daadwerkelijk ontvangen belastingteruggave. Het college is bij de berekening uitgegaan van bedragen die appelanten ook daadwerkelijk hebben ontvangen. Deze bedragen zijn allemaal vermeld in het bestreden besluit. Daarmee heeft het college het inkomen zowel juist vastgesteld als die beslissing voldoende inzichtelijk gemaakt.

4.3.

4.4.

De verlaging van 10 % van de gehuwdennorm zou volgens appellanten niet moeten worden toegepast. Onduidelijk is of appellanten daarmee een beroep doen op artikel 4, vierde lid, van de Verordening bijstandsnormen of artikel 4 van de Verordening LDT, maar in beide gevallen slaagt dat beroep niet. Artikel 4, vierde lid, van de Verordening bijstandsnormen bepaalt – kort gezegd dat de verlaging van de norm gehuwden achterwege blijft als betrokkenen de woning delen met iemand omdat diegene of een van de gehuwden verzorgingsbehoeftig is en anders aangewezen zou zijn op intramurale zorg. Appellant is hulpbehoevend, gelet op de door het UWV toegekende verhoging van de WAO-uitkering. Concrete aanwijzingen echter dat op de peildatum sprake is van verzorgingsbehoeftigheid in de zin van de Verordening bijstandsnormen, die maakt dat daarom appellanten de woning delen met hun dochter, zijn er niet. Het enkele feit dat de dochter een WAJONG-uitkering heeft betekent nog niet dat haar ouders met haar de woning delen omdat ze verzorgingsbehoeftig is. Ook blijkt niet dat de dochter bij appellanten woont in verband met de verzorgingsbehoefte van de appellant of dat één van beiden, als zij de woning niet zouden delen, aangewezen zou zijn op intramurale zorg. Daarom bestaat geen reden artikel 4, vierde lid, van de Verordening bijstandsnormen van toepassing te achten. In het kader van het toepassen van de hardheidsclausule van artikel 4 van de Verordening LDT zijn voor het bestaan van “onbillijkheden van overwegende aard” geen andere en concrete feiten en omstandigheden aangevoerd die tot dat oordeel nopen, zodat ook dat betoog niet kan slagen.

4.5.

Uit het voorgaande volgt dat het hoger beroep niet slaagt, zodat de aangevallen uitspraak zal worden bevestigd.