Centrale Raad van Beroep, 18-08-2016, ECLI:NL:CRVB:2016:3109, 14/2270 ZW

1.1.

Appellante is op 1 september 2006 voor 24 uur per week in dienst getreden bij de Stichting [naam werkgeefster] (werkgeefster) in de functie van [naam functie]. Deze arbeidsovereenkomst is aangegaan voor onbepaalde tijd en schriftelijk vastgelegd op 28 november 2006.

1.2.

Met ingang van 28 februari 2011 is appellante daarnaast voor acht uur per week een arbeidsovereenkomst met werkgeefster aangegaan als vervanger van een collega wegens zwangerschapsverlof en ouderschapsverlof voor de duur van dat verlof en uiterlijk tot 3 oktober 2012. Deze arbeidsovereenkomst voor acht uur per week is op 19 april 2011 schriftelijk vastgelegd.

1.3.

De in 1.2 genoemde overeenkomst is met ingang van 1 maart 2012 vervangen door een arbeidsovereenkomst voor eveneens acht uur per week als [naam functie] voor de duur van een jaar “op grond van tijdelijke financiering”. Deze overeenkomst is door werkgeefster en appellante schriftelijk vastgelegd op 29 november 2012.

1.4.

Appellante heeft zich op 20 augustus 2012 bij werkgeefster ziek gemeld. Werkgeefster heeft met een op 26 februari 2013 aan het Uwv gezonden formulier “Ziekteaangifte” ervan melding gemaakt dat appellante op 28 februari 2013 voor acht uur per week ziek uit dienst gaat, omdat de in 1.3 genoemde arbeidsovereenkomst eindigt.

1.5.

Bij besluit van 19 maart 2013 heeft het Uwv aan appellante meegedeeld dat zij met ingang van 1 maart 2013 geen recht heeft op een uitkering op grond van de Ziektewet (ZW). Hiertegen heeft appellante bezwaar gemaakt.

1.6.

Bij besluit van 19 juli 2013 (bestreden besluit) heeft het Uwv het bezwaar van appellante ongegrond verklaard. Daarbij is het standpunt gehandhaafd dat geen sprake is van een geëindigd dienstverband, omdat de arbeidsverhouding van appellante en werkgeefster wordt gecontinueerd op grond van de arbeidsovereenkomst voor onbepaalde tijd.

2.1.

De rechtbank heeft het beroep ongegrond verklaard. Zij heeft geoordeeld dat volgens vaste rechtspraak van de Raad er geen grond is om een splitsing in twee dienstbetrekkingen te maken als de werkzaamheden in de extra uren niet wezenlijk verschillen van het werk binnen de (eerder) contractueel vastgelegde uren en er ook overigens geen verschillende arbeidsvoorwaarden gelden. Nu de overeengekomen tijdelijke uitbreiding van het aantal arbeidsuren niet kan worden aangemerkt als een tweede dienstbetrekking, heeft het Uwv volgens de rechtbank terecht het standpunt ingenomen dat er geen sprake is van een beëindiging van de dienstbetrekking, en op goede gronden een ZW-uitkering geweigerd.

3.1.

In hoger beroep heeft appellante herhaald dat de rechtbank ten onrechte heeft geoordeeld dat zij – gegeven het feit dat zij jegens werkgeefster vanaf 1 maart 2013 slechts recht heeft op loondoorbetaling tijdens ziekte over 24 uur per week – geen recht heeft op ziekengeld over de verloren acht uur per week.

3.2.

Het Uwv heeft bevestiging van de aangevallen uitspraak bepleit.

4.1.

Op grond van artikel 29, eerste lid, aanhef en onder a, van de ZW wordt geen ziekengeld uitgekeerd aan de verzekerde die recht heeft op doorbetaling van loon tijdens ziekte op grond van artikel 7:629 van het Burgerlijk Wetboek. Op grond van artikel 29, tweede lid, derde volzin en onder c, van de ZW – voor zover hier van belang – wordt aan de verzekerde van wie de dienstbetrekking, zoals bedoeld in artikel 3 van de ZW, binnen het in het vijfde lid van artikel 29 van de ZW genoemde tijdvak van 104 weken eindigt, ziekengeld uitgekeerd vanaf de eerste dag van ongeschiktheid tot werken nadat de dienstbetrekking is geëindigd.

4.2.

Appellante heeft tot en met 28 februari 2013 in verband met haar ongeschiktheid tot werken wegens ziekte loonbetalingen ontvangen gebaseerd op een totaal van 32 contracturen voortvloeiend uit een arbeidsovereenkomst voor onbepaalde tijd in combinatie met een arbeidsovereenkomst voor bepaalde tijd. Niet ter discussie staat dat appellante vanaf 1 maart 2013 aan de arbeidsovereenkomst voor acht uur per week geen recht op loondoorbetaling meer kon ontlenen, omdat deze overeenkomst van rechtswege was geëindigd.

4.3.

De Raad heeft in de uitspraken van 18 februari 2003 (ECLI:NL:CRVB:2003:AF5806) en 18 januari 2012 (ECLI:NL:CRVB:2012:BV1234), waarnaar de rechtbank heeft verwezen, overwogen dat er geen grond is om een splitsing in twee dienstbetrekkingen tussen dezelfde werknemer en werkgever te maken als de werkzaamheden in de extra uren niet wezenlijk verschillen van het werk binnen de contractueel vastgelegde uren, en er ook overigens geen verschillende arbeidsvoorwaarden gelden.

4.4.

De Raad is thans van oordeel dat er in een geval als dat van appellante voldoende aanknopingspunten zijn om bij de beoordeling van de aanspraak op een uitkering op grond van de ZW het bestaan van een tweede dienstbetrekking voor bepaalde tijd naast een eerder tot stand gekomen dienstbetrekking voor onbepaalde tijd aan te nemen.

4.6.

Dat betekent dat het Uwv ten onrechte een ZW-uitkering aan appellante heeft geweigerd op de grond dat er geen sprake is van een afzonderlijke dienstbetrekking. Het hoger beroep slaagt en zowel de aangevallen uitspraak als het bestreden besluit moet worden vernietigd. De Raad ziet geen mogelijkheden voor een definitieve beslechting van het geschil, omdat door het Uwv nog geen beoordeling op grond van artikel 19 van de ZW heeft plaatsgevonden. Het Uwv zal opnieuw moeten beslissen op het bezwaar van appellante tegen het besluit van 19 maart 2013, met inachtneming van wat in deze uitspraak is overwogen.