Centrale Raad van Beroep, 23-08-2016, ECLI:NL:CRVB:2016:3151, 14/7156 WWB

1.1.

Appellante ontving sinds 26 oktober 1998 bijstand, laatstelijk op grond van de Wet werk en bijstand (WWB) naar de norm voor een alleenstaande. Appellante woonde ten tijde hier van belang, samen met haar tot 4 juni 2013 minderjarige zoon [naam zoon] , aan de [adres] (uitkeringsadres).

1.2.

Naar aanleiding van informatie dat [naam] (M) niet woonde op het adres waarop hij in de gemeentelijke basisadministratie persoonsgegevens (thans Basisregistratie personen) stond ingeschreven en dat hij bij appellante op het uitkeringsadres zou wonen, heeft de Sociale Recherche Maastricht (sociale recherche) onderzoek verricht naar de rechtmatigheid van de aan appellante verleende bijstand. Daarbij heeft de sociale recherche onder meer dossieronderzoek verricht, diverse registratiesystemen geraadpleegd, informatie opgevraagd over het waterverbruik en M op 30 juli 2013 en appellante op 1 augustus 2013 gehoord. De bevindingen van dat onderzoek zijn neergelegd in een rapport van 9 augustus 2013.

1.3.

2. Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank het beroep ongegrond verklaard.

3. Appellante heeft zich op de hierna te bespreken gronden tegen de aangevallen uitspraak gekeerd.

4. De Raad komt tot de volgende beoordeling.

4.1.

Ingevolge artikel 3, derde lid, van de WWB is sprake van een gezamenlijke huishouding indien twee personen hun hoofdverblijf in dezelfde woning hebben en zij blijk geven zorg te dragen voor elkaar door middel van het leveren van een bijdrage in de kosten van de huishouding dan wel anderszins.

4.2.

De intrekking van bijstand is een belastend besluit, zodat de last om aannemelijk te maken dat sprake is van een (verzwegen) gezamenlijke huishouding op het college rust.

4.3.

4.4.

De beroepsgrond dat de verklaringen van appellante en M buiten beschouwing moeten worden gelaten omdat zij zijn verhoord als verdachten zonder dat zij in de gelegenheid zijn gesteld voorafgaand aan het verhoor een advocaat te spreken en zonder te zijn gewezen op hun zwijgrecht, slaagt niet. De rechtbank heeft onder verwijzing naar vaste rechtspraak (uitspraak van 28 oktober 2008, ECLI:NL:CRVB:2008:BG3682) terecht geoordeeld dat het feit dat de schending van de inlichtingenverplichting als zodanig ook een strafbaar feit oplevert, niet betekent dat het bestuursorgaan gehouden is aan de betrokkene, die in het kader van een onderzoek dat uitsluitend erop is gericht het recht op bijstand (nader) vast te stellen of te herbeoordelen een verklaring aflegt, bescherming en waarborgen te bieden als ware hij een verdachte in strafrechtelijke zin. Het enkele gegeven dat appellante en M zijn gehoord door sociaal rechercheurs betekent, anders dan appellante meent, niet dat sprake is geweest van een strafrechtelijk onderzoek.

4.5.

De beroepsgrond dat M niet aan de door hem tegenover de sociale recherche afgelegde verklaring mag worden gehouden omdat hij door de sociaal rechercheurs onder ontoelaatbare druk is gezet, slaagt evenmin. Op grond van vaste rechtspraak (uitspraak van 26 januari 2012, ECLI:NL:CRVB:2012:BV2512) mag in het algemeen worden uitgegaan van de juiste weergave van een tegenover een sociaal rechercheur afgelegde en vervolgens ondertekende verklaring. Appellante heeft niet aannemelijk gemaakt dat zich zodanige bijzondere omstandigheden voordoen dat op dit algemene uitgangspunt een uitzondering moet worden gemaakt. Daarbij weegt mee dat M aan het einde van het verhoor op 30 juli 2013 op de vraag of hij nog opmerkingen, aanmerkingen, toevoegingen of wijzigingen wilde aanbrengen in zijn verklaring of dingen daaruit wilde verwijderen, uitdrukkelijk heeft verklaard dat hij zich opgelucht voelde dat hij dit nu had verteld en dat hij in zijn verklaring, na voorlezing, heeft volhard en deze per pagina heeft ondertekend. Voor de stelling van appellante dat M bij het begin van het verhoor door de sociaal rechercheurs erop is gewezen dat zijn chef terzake geïnformeerd zou worden waardoor ontoelaatbare druk is uitgeoefend, bestaan geen aanknopingspunten. Dat tijdens het verhoor is geïnformeerd of M in de hoedanigheid van ambtenaar een ambtseed had afgelegd is, anders dan appellante meent, niet aan te merken als ontoelaatbare druk.

4.6.

Reeds de door appellante en M afgelegde verklaringen vormen voldoende grond voor het standpunt van het college dat appellante en M in de periode in geding beiden hun hoofdverblijf hadden op het uitkeringsadres en dat sprake was van wederzijdse zorg, zodat aan beide criteria voor het voeren van een gezamenlijke huishouding was voldaan. Wat appellante heeft aangevoerd met betrekking tot de door haar vader op 23 juli 2013 afgelegde verklaring behoeft daarom, wat daarvan ook zij, geen bespreking meer.

4.7.

Tegen de terugvordering heeft appellante geen zelfstandige gronden aangevoerd.

4.8.

Uit het vorenstaande volgt dat het hoger beroep niet slaagt en dat de aangevallen uitspraak moet worden bevestigd.