Centrale Raad van Beroep, 28-09-2016, ECLI:NL:CRVB:2016:3594, 15/1767 WAO

1.1.

Appellant ontvangt sinds 20 november 2000 een uitkering op grond van de Wet op de arbeidsongeschiktheidsverzekering (WAO). Op 15 april 2002 is appellant in dienst getreden van (de rechtsvoorganger van) de Stichting [stichting] (stichting) als medewerker technische dienst. Op 21 juli 2008 is hij door ziekte voor die werkzaamheden uitgevallen. Bij besluit van 22 oktober 2008 is de uitkering na herbeoordeling per 18 augustus 2008 herzien naar de arbeidsongeschiktheidsklasse 80 tot 100% en is appellant verzocht het in de toekomst weer gaan verrichten van arbeid binnen acht dagen aan het Uwv door te geven.

1.2.

Het Uwv heeft bij brief van 22 april 2014 de stichting om informatie over appellant gevraagd. Uit door de stichting verstrekte gegevens is gebleken dat appellant zijn werkzaamheden voor de stichting op 3 december 2009 heeft hervat.

1.3.

Bij besluit van 26 juni 2014 heeft het Uwv in verband met de inkomsten uit arbeid van appellant diens WAO-uitkering met toepassing van artikel 44 van de WAO gecorrigeerd over de periode van 1 december 2009 tot en met 30 juni 2014. Het Uwv heeft tevens een bedrag van € 48.279,88 aan volgens het Uwv over deze periode onverschuldigd betaalde uitkering van appellant teruggevorderd. Bij besluit van eveneens 26 juni 2014 heeft het Uwv appellant een boete opgelegd van € 45.834,76. De tegen deze besluiten gemaakte bezwaren heeft het Uwv bij besluit van 31 oktober 2014 (bestreden besluit) ongegrond verklaard. Appellant heeft beroep ingesteld tegen dat besluit voor zover daarbij de opgelegde boete is gehandhaafd.

3.1.

In hoger beroep heeft appellant zijn standpunt herhaald dat hem geen of in verminderde mate een verwijt te maken valt, omdat hij het doorgeven van werkzaamheden en inkomsten aan het Uwv aan de afdeling personeelszaken van zijn werkgeefster heeft overgelaten, wat bij de stichting ook voor andere werknemers gebruikelijk was. Hij mocht erop vertrouwen dat dit goed zou lopen.

3.2.

Het Uwv heeft nader onderzoek gedaan naar de financiële draagkracht van appellant. De aflossingscapaciteit is in juni 2015 vastgesteld op € 84,74 per maand en in december 2015 op nihil. Appellant heeft in het kader van een nieuw inkomens- en vermogensonderzoek nadere stukken ingediend. Op basis van die stukken heeft het Uwv bij besluit van 7 juli 2016 vastgesteld dat appellant een bedrag van € 37.862,50 voorlopig niet aan het Uwv kan terugbetalen. Desgevraagd heeft appellant bij brieven van 15 en 16 augustus 2016 de Raad nadere informatie verstrekt en zich op het standpunt gesteld dat het nemen van een lening of hypotheek niet tot de mogelijkheden behoort.

4.1.

De in 3.1 vermelde beroepsgronden van appellant wat betreft de boete zijn een herhaling van wat in beroep is aangevoerd. Met de rechtbank wordt geoordeeld dat appellant de op grond van artikel 80 van de WAO op hem rustende inlichtingenverplichting heeft geschonden, dat appellant hiervan niet alleen objectief maar subjectief een verwijt is te maken en dat in zijn geval geen sprake is van verminderde verwijtbaarheid. Onderschreven wordt wat de rechtbank in dat verband heeft vastgesteld en overwogen in onderdeel 4.6 van de aangevallen uitspraak. Het Uwv was op grond van artikel 29a van de WAO, zoals dat gold voor en vanaf 1 januari 2013, daarom verplicht appellant een boete op te leggen.

4.2.

4.3.

Het Uwv heeft op 7 juli 2016 het netto-inkomen van appellant berekend op € 1.288,58 en de in aanmerking te nemen beslagvrije voet op € 1.429,28. Het totaal bedrag van de vorderingen van het Uwv op appellant bedroeg op dat moment € 37.862,50. Dit is de som van € 35.126,98, de restschuld van de terugvordering, en € 2.735,52, het niet afgeloste deel op de door de rechtbank vastgestelde boete. Het bedrag dat uit het eigen vermogen kan worden aangesproken heeft het Uwv in die berekening op nihil gesteld. Gelet op de door appellant in zijn brieven van 15 en 16 augustus 2016 nader verstrekte gegevens over zijn vermogenspositie is niet aannemelijk geworden dat deze anders is dan het Uwv heeft vastgesteld met zijn besluit van 7 juli 2016. Alle omstandigheden van het geval, waaronder de gebleken aflossingscapaciteit en de omstandigheid dat deze vanaf december 2015 op nihil is gesteld, geven aanleiding de boete vast te stellen op € 2.893,08, zijnde het bedrag dat door appellant al op de boete is afgelost.

4.4.

Het hoger beroep slaagt. De aangevallen uitspraak kan niet in stand blijven voor zover daarbij de boete is bepaald op € 5.628,60. Met toepassing van artikel 8:72a van de Algemene wet bestuursrecht zal een boete worden opgelegd van € 2.893,08, aangezien deze hier passend en geboden is.