Centrale Raad van Beroep, 04-10-2016, ECLI:NL:CRVB:2016:3724, 14/6573 WWB

1.1.

Appellant ontving sinds 2 juni 2009 bijstand ingevolge de Wet werk en bijstand (WWB) naar de norm voor een alleenstaande.

1.2.

Naar aanleiding van een melding van de Belastingdienst dat appellant naast zijn eigen woning nog een woning aan de [adres] te [woonplaats] (woning) huurt en dat uit een voorlopige kasopstelling van de belastingdienst blijkt dat de uitgaven van appellant over 2010 en 2011 mogelijk hoger waren dan zijn inkomsten, heeft de afdeling Werkgelegenheid en Sociale Zaken, Sociale Recherche, van de gemeente Heerlen een onderzoek ingesteld naar de rechtmatigheid van de aan appellant verleende bijstand. In dat kader heeft een sociaal rechercheur onder meer dossieronderzoek gedaan en appellant op 12 juni 2012 gehoord. Appellant heeft verklaard dat niet hij maar [naam ex-partner] (Z), zijn ex-partner, de woning huurt. Naar aanleiding van het gehoor heeft de sociaal rechercheur appellant bij brief van 14 juni 2012 verzocht betalingsbewijzen te verstrekken van de voor de woning verschuldigde huur over de periode van 1 januari 2010 tot 14 juni 2012. Appellant diende zowel bewijsstukken te verstrekken van de betalingen door Z aan appellant, als van stortingen bij de bank waaruit blijkt dat dit de huur betreft. Op 20 juni 2012 heeft appellant een aantal gegevens verstrekt. Appellant heeft op 29 juni 2012 nadere gegevens verstrekt, waaronder een verklaring van Z van dezelfde datum. Omdat de gegevens niet compleet waren heeft de sociaal rechercheur bij brief van 3 juli 2012 aan appellant verzocht om betalingsbewijzen te verstrekken van de huur voor de woning voor de ontbrekende maanden. De bevindingen van het onderzoek zijn neergelegd in een rapport van 10 oktober 2012.

1.3.

1.4.

Bij besluit van 11 maart 2013 (bestreden besluit) heeft het college het bezwaar tegen het besluit van 16 oktober 2012 ongegrond verklaard en de periode waarover de bijstand wordt ingetrokken vastgesteld op 1 januari 2010 tot 3 oktober 2012 (periode in geding). Aan het bestreden besluit heeft het college ten grondslag gelegd dat appellant naast zijn eigen woning per 1 januari 2010 een huurcontract heeft getekend met [naam C] (C) voor de woning. Appellant heeft niet aannemelijk gemaakt dat niet hij maar Z de woning huurde. Ook heeft appellant verklaard dat hij honderd gram wiet per week rookte. Het moet ervoor worden gehouden dat appellant in de periode in geding beschikte over middelen om zowel zijn drugsgebruik als de huur van de woning te kunnen bekostigen. Appellant heeft hiervan geen melding gemaakt bij het college zodat hij de op hem rustende wettelijke inlichtingenverplichting heeft geschonden, als gevolg waarvan het recht op bijstand niet is vast te stellen.

2. Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank het beroep van appellant tegen het bestreden besluit ongegrond verklaard.

3. Appellant heeft zich in hoger beroep op de hierna te bespreken gronden tegen de aangevallen uitspraak gekeerd.

4. De Raad komt tot de volgende beoordeling.

4.1.

Het besluit tot intrekking van bijstand is een voor de betrokkene belastend besluit, waarbij het aan het bijstandverlenend orgaan is om de nodige kennis over de relevante feiten te vergaren. Dat betekent dat de last om aannemelijk te maken dat aan de voorwaarden voor intrekking is voldaan in beginsel op het bijstandverlenend orgaan rust.

4.2.

De onderzoeksbevindingen bieden voldoende feitelijke grondslag voor de conclusie van het college dat appellant in de periode in geding de woning huurde. De huurovereenkomst voor de woning, die inging op 1 januari 2010 met een kale huur van € 550,- per maand, stond in de periode in geding op naam van appellant en is door hem en C ondertekend. Het lag daarom op de weg van appellant om aannemelijk te maken dat, in afwijking van de huurovereenkomst, Z de huurster van de woning was. Appellant is niet in deze bewijslast geslaagd. Hiertoe is het volgende van belang.

4.3.

Uit 4.2 volgt dat het college zich terecht op het standpunt heeft gesteld dat appellant de woning in de periode in geding huurde. Nu de in 4.2 vermelde onderzoeksbevindingen al toereikend zijn voor de onderbouwing van dat standpunt, kan de beroepsgrond dat het college ten onrechte heeft afgezien van het horen van C en Z niet slagen. De rechtbank heeft onder rechtsoverweging 10 in de aangevallen uitspraak voorts, anders dan appellant heeft aangevoerd, voldoende gemotiveerd op grond waarvan zij van oordeel was dat geen aanleiding bestond C en Z als getuigen ter zitting op te roepen.

4.4.

Nu appellant de woning huurde naast zijn eigen woning en appellant de verplichting tot betaling van de huur is aangegaan terwijl de bijstand daartoe in beginsel niet toereikend is, moet het ervoor worden gehouden dat appellant in de periode in geding beschikte over middelen in de zin van artikel 31, eerste lid, van de WWB om de huur te kunnen voldoen. Appellant heeft hiervan geen melding bij het college gemaakt, zodat hij de op hem rustende wettelijke inlichtingenverplichting heeft geschonden.

4.5.

Schending van de inlichtingenverplichting levert een rechtsgrond op voor intrekking van bijstand indien als gevolg daarvan niet kan worden vastgesteld of en, zo ja, in hoeverre de betrokkene verkeert in bijstandbehoevende omstandigheden. Het is dan aan de betrokkene aannemelijk te maken dat hij, indien hij destijds wel aan de inlichtingenverplichting zou hebben voldaan, over de betreffende periode recht op volledige, dan wel aanvullende bijstand zou hebben gehad. Door te ontkennen dat hij de woning huurde en daarmee te betwisten dat hij beschikte over middelen, heeft appellant geen inzicht gegeven in de aard en omvang van de middelen, als gevolg waarvan het recht op bijstand niet is vast te stellen.

4.6.

Gelet op 4.5 behoeven de beroepsgronden die zien op het wietgebruik van appellant geen bespreking.

4.7.

Tegen de terugvordering heeft appellant geen zelfstandige beroepsgronden aangevoerd, zodat de terugvordering geen bespreking behoeft.

4.8.

Uit 4.1 tot en met 4.7 volgt dat het hoger beroep niet slaagt, zodat de aangevallen uitspraak moet worden bevestigd.