Centrale Raad van Beroep, 26-10-2016, ECLI:NL:CRVB:2016:4111, 15/5581 ZVW

1.1.

Bij besluit van 12 september 2014 heeft het Zorginstituut aan appellant bericht dat op grond van artikel 18f, zesde lid, van de Zorgverzekeringswet (Zvw) de zorgtoeslag van appellant wordt ingehouden ter gedeeltelijke voldoening van de door appellant verschuldigde bestuursrechtelijke premie. Op basis van de Zvw wordt, in opdracht van het Zorginstituut, de zorgtoeslag uitbetaald aan het CJIB. Voor het resterende bedrag ontvangt appellant een acceptgiro.

1.2.

In bezwaar heeft appellant aangevoerd dat ook de zorgtoeslag van zijn partner wordt ingehouden, hetgeen onrechtmatig is aangezien zij geen betalingsachterstand heeft bij de zorgverzekeraar.

1.3.

Bij besluit van 2 december 2014 (bestreden besluit) heeft het Zorginstituut het bezwaar van appellant tegen het besluit van 12 september 2014 ongegrond verklaard. De in te houden zorgtoeslag betreft het totale bedrag dat aan appellant of zijn (toeslag)partner wordt uitbetaald. Bij een partnerhuishouden gaat het om de zorgtoeslag voor het gehele huishouden. Uit artikel 2, eerste lid, van de Wet op de zorgtoeslag volgt dat de zorgtoeslag voor twee (toeslag)partners binnen een huishouden een ondeelbare aanspraak is. Op grond van artikel 14, tweede lid, van de Algemene wet inkomensafhankelijke regelingen wordt de toeslag toegekend aan de partner die deze heeft aangevraagd. De Belastingdienst heeft geoordeeld dat de echtgenote van appellant zijn toeslagpartner is. Daarbij is het Zorginstituut, bevoegd om ook haar deel van de zorgtoeslag in te houden voor de bestuursrechtelijke premie.

2. De rechtbank heeft in de aangevallen uitspraak het beroep ongegrond verklaard. De rechtbank heeft geoordeeld dat de beslissing tot inhouding van de zorgtoeslag geen ongeoorloofde inbreuk inhoudt op het ongestoord genot van eigendom als bedoeld in artikel 1 van het Eerste Protocol bij het Europees Verdrag tot bescherming van de Rechten van de Mens en Fundamentele vrijheden (EVRM). Het beroep op schending van artikel 14 van het EVRM slaagt niet omdat appellant geen concrete schending heeft aangetoond. Het beroep op de artikelen 12, 14 en 16 van het Europees Sociaal Handvest is verworpen omdat de genoemde artikelen geen bepalingen zijn die naar hun inhoud een ieder kunnen verbinden. Ten slotte heeft de rechtbank geoordeeld dat appellant slechts heeft gesteld maar niet onderbouwd dat sprake zou zijn van schending van het zorgvuldigheidsbeginsel en het motiveringsbeginsel dan wel een ander algemeen beginsel van behoorlijk bestuur.

4. De Raad komt tot de volgende beoordeling.

4.1.

Appellant heeft in hoger beroep geen wezenlijk nieuwe of andere gronden naar voren gebracht of redenen vermeld waarom de rechtbank tot een ander oordeel had moeten komen. Appellant heeft zich beperkt tot het herhalen van de in beroep aangevoerde gronden.

4.2.

De rechtbank heeft deze beroepsgronden in de aangevallen uitspraak afdoende besproken en overtuigend gemotiveerd waarom deze niet leiden tot een vernietiging van het bestreden besluit.

4.3.

De Raad onderschrijft de overwegingen van de rechtbank volledig en volstaat met een verwijzing daarnaar. De Raad maakt dan ook het oordeel waartoe de rechtbank op grond van deze overwegingen is gekomen tot het zijne.

4.4.

Uit hetgeen onder 4.1 tot en met 4.3 is overwogen volgt dat het hoger beroep niet slaagt. De aangevallen uitspraak zal worden bevestigd.