Centrale Raad van Beroep, 03-02-2016, ECLI:NL:CRVB:2016:445, 13/4680 WAO

1.1.

In verband met intrekking van uitkeringen op grond van de Ziektewet (ZW), de Wet op de arbeidsongeschiktheidsverzekering (WAO) en de Toeslagenwet (TW) vanwege het niet verzekerd zijn, heeft het Uwv de onverschuldigd betaalde uitkeringen van appellante teruggevorderd. Appellante heeft tot in hoger beroep deze beslissingen tot intrekking en terugvordering aangevochten. De Raad heeft in deze zaken op 25 februari 2009 uitspraak gedaan, ECLI:NL:CRVB:2009:BH4035.

1.2.

Bij brief van 7 maart 2012 heeft het Uwv op verzoek van appellante een overzicht verstrekt van de nog resterende terug te betalen bedragen op grond van de terugvorderingsbesluiten van 31 mei 2005 (ZW-uitkering) en 22 november 2005 (WAO- en TW-uitkering). Vervolgens heeft appellante bij brief van 20 maart 2012 het Uwv verzocht om kwijtschelding van de resterende vorderingen. Appellante heeft daaraan ten grondslag gelegd dat zij al ruim drie jaar op de vorderingen afbetaalt en zij daardoor al jaren moet rondkomen van een inkomen onder het minimum.

1.3.

Bij besluit van 27 maart 2012 heeft het Uwv het verzoek afgewezen, omdat pas wordt kwijtgescholden als meer dan de helft van het bedrag is betaald dat oorspronkelijk moest worden betaald.

1.4.

1.5.

Appellante heeft tegen het bestreden besluit beroep ingesteld. Het Uwv heeft in het verweerschrift de afwijzing nader onderbouwd met verwijzing naar wat in de Beleidsregel is opgenomen over het afzien van verdere terugvordering. In het geval van overtreden van de inlichtingenplicht, wat volgens het Uwv in dit geval aan de orde is, kan van verder terugvorderen worden afgezien indien ten minste de helft van de vordering is voldaan. Daarvan is hier geen sprake.

3.1.

Het hoger beroep richt zich tegen het oordeel van de rechtbank dat de rechtsgevolgen van het vernietigde bestreden besluit in stand blijven. Appellante heeft ook in hoger beroep aangevoerd dat zij haar inlichtingenplicht niet heeft geschonden, zodat zij, omdat zij gedurende drie jaar op de vordering heeft afgelost, voor kwijtschelding in aanmerking komt. Zij was zich er niet van bewust dat zij niet verzekerd was voor haar werkzaamheden bij [R]. Als zij zich dat had gerealiseerd, had zij geen uitkeringen aangevraagd. Zij meent dat hoewel met de uitspraak van de Raad van 25 februari 2009 de terugvorderingsbeslissingen vaststaan, zij in het kader van een verzoek om af te zien van verdere invordering opnieuw ter discussie moet kunnen stellen of zij haar inlichtingenplicht heeft geschonden. Ter onderbouwing van haar standpunt heeft zij gewezen op de uitspraak van de Raad van 18 april 2012, ECLI:NL:CRVB:2012:BW3319.

3.2.

In het verweerschrift heeft het Uwv verzocht de aangevallen uitspraak te bevestigen. Het Uwv heeft aangevoerd dat de Raad al in de uitspraak van 25 februari 2009 in het kader van de beoordeling van de beslissingen over intrekking en terugvordering van de aan appellante betaalde uitkeringen heeft geoordeeld dat appellante haar inlichtingenplicht heeft geschonden. Het verzoek tot kwijtschelding van de resterende vorderingen is een verzoek tot niet verdere effectuering van die in rechte vaststaande beslissingen. Er is geen sprake van een met de in de uitspraak van de Raad van 18 april 2012 omschreven vergelijkbare situatie, omdat in die uitspraak het opleggen van een boete naast de in rechte onaantastbare herziening en terugvordering van uitkering op grond van hetzelfde feitencomplex aan de orde was.

4.2.

Tussen partijen is niet in geschil, en ook de Raad gaat daarvan uit, dat appellante ten tijde van het bestreden besluit gedurende drie jaar volledig aan haar betalingsverplichting heeft voldaan. Tussen partijen is uitsluitend in geschil of appellante haar inlichtingenverplichting heeft geschonden. Is dit het geval dan was ten tijde van het bestreden besluit niet voldaan aan het wettelijke vereiste, neergelegd in artikel 57, derde lid, aanhef en onder b, van de WAO, artikel 33, derde lid, aanhef en onder b, van de ZW en artikel 20, derde lid, aanhef en onder b, van de TW, dat de terugvordering niet het gevolg is van het niet of niet behoorlijk nakomen van de inlichtingenverplichting en was het Uwv daarom niet bevoegd om af te zien van verdere terugvordering van de onverschuldigd betaalde WAO-, ZW- en TW-uitkering.

4.3.

4.4.

De Raad heeft in zijn uitspraak van 25 februari 2009 met betrekking tot de onverschuldigd betaalde WAO-uitkering het volgende overwogen:

6.3.

Appellante heeft door het indienen van een aanvraag voor een WAO-uitkering in verband met haar uitval voor het (niet voor de WAO verzekerde) werk bij [R] onjuiste informatie verschaft, waardoor het haar redelijkerwijs duidelijk had kunnen zijn dat zij geen recht had op die uitkering die voornamelijk was gebaseerd op die uitval. Dat het Uwv dit ook zelf eerder had kunnen onderkennen maakt dit naar het oordeel van de Raad niet anders.”

4.5.

Wat appellante in hoger beroep heeft aangevoerd is in essentie een herhaling van het in de procedure die heeft geleid tot de uitspraak van 25 februari 2009 door appellante naar voren gebrachte. De Raad ziet geen grond om nu over de vraag of appellante de op haar op grond van artikel 80 van de WAO rustende inlichtingenverplichting niet of niet behoorlijk is nagekomen tot een ander oordeel te komen. Gelet op het opgemaakte buitendienstrapport van 9 oktober 2000 van inspecteur Mahu heeft appellante door het indienen van een aanvraag voor een WAO-uitkering in verband met haar uitval voor het(niet verzekerde) werk bij [R] onjuiste informatie verschaft, waardoor het haar redelijkerwijs duidelijk had kunnen zijn dat zij met ingang van 18 september 2002 geen recht had op de WAO-uitkering.

4.6.

Met betrekking tot de onverschuldigd betaalde ZW- en TW-uitkeringen lag in de procedure die heeft geleid tot de uitspraak van 25 februari 2009 de vraag of appellante de op haar op grond van de artikelen 49 van de ZW en 12 van de TW rustende inlichtingenverplichting niet of niet behoorlijk is nagekomen, niet (meer) ter beoordeling voor. De Raad ziet geen aanknopingspunt om met betrekking tot de onverschuldigd betaalde ZW- en TW-uitkeringen tot een ander oordeel te komen dan in 4.5 is neergelegd met betrekking tot de onverschuldigd betaalde WAO-uitkering. Door het indienen van een aanvraag voor een ZW-uitkering in verband met haar uitval voor het (niet verzekerde) werk bij [R] en een aanvraag voor een TW-uitkering in aanvulling op haar WAO-uitkering heeft appellante onjuiste informatie verschaft, waardoor het haar redelijkerwijs duidelijk had kunnen zijn dat zij met ingang van 3 mei 2004 dan wel 1 juni 2004 geen recht had op een ZW-uitkering en met ingang van 28 april 2004 geen recht had op een TW-uitkering.

4.7.

4.8.

Het hoger beroep slaagt niet. De aangevallen uitspraak moet, voor zover aangevochten, worden bevestigd.