Centrale Raad van Beroep, 08-03-2016, ECLI:NL:CRVB:2016:794, 15/1293 WWB

1.1.

Appellant heeft in de periode van 28 februari 2013 tot en met 17 december 2013 bijstand ingevolge de Wet werk en bijstand (WWB) ontvangen. Daarbij heeft het college appellant toestemming gegeven gebruik te maken van een postadres, omdat hij dakloos was. Het college heeft de bijstand van appellant met ingang van 18 december 2013 ingetrokken omdat appellant niet had gereageerd op een tweetal oproepen voor een gesprek.

1.2.

1.3.

Op 23 mei 2014 heeft appellant met een door hem ondertekend formulier “Opgave verblijfslocatie(s) dak- en thuisloze” (opgaveformulier) opgave gedaan van zijn verblijfslocatie, te weten het adres van een familielid aan [adres] te Amsterdam. Op het opgaveformulier heeft appellant tevens de volgende bijzonderheden vermeld: ‘Ik ben tot 12 uur in de woning aanwezig. Ik heb geen sleutels van de woning. Ik weet dat ik wijzigingen moet doorgeven.’.

1.4.

Naar aanleiding van de aanvraag heeft een handhavingspecialist van de DWI een onderzoek ingesteld naar de woon- en verblijfsituatie van appellant. In het kader van dit onderzoek heeft de handhavingspecialist appellant op 11 juni 2014 gehoord. De bevindingen van dat onderzoek zijn neergelegd in een rapport van 11 juni 2014.

1.5.

Bij besluit van 20 juni 2014, na bezwaar gehandhaafd bij besluit van 28 augustus 2014 (bestreden besluit), heeft het college de aanvraag afgewezen. Aan de besluitvorming heeft het college ten grondslag gelegd dat appellant de op hem rustende inlichtingenplicht niet is nagekomen omdat hij onvoldoende inlichtingen heeft verstrekt over zijn woon- en leefsituatie. Als gevolg hiervan kan het college het recht op bijstand niet vaststellen.

2. Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank het beroep tegen het bestreden besluit ongegrond verklaard.

3. Appellant heeft zich in hoger beroep op de hierna te bespreken gronden tegen de aangevallen uitspraak gekeerd.

4. De Raad komt tot de volgende beoordeling.

4.1.

De te beoordelen periode loopt van 21 mei 2014 tot en met 20 juni 2014.

4.2.

Het gaat in dit geding om een besluit tot afwijzing van een aanvraag om bijstand. Een aanvrager moet in het algemeen feiten en omstandigheden aannemelijk maken die nopen tot inwilliging van die aanvraag. In dat kader dient de aanvrager de nodige duidelijkheid te verschaffen. Hierbij vormt de woon- en leefsituatie van de aanvrager een essentieel gegeven. Naar vaste rechtspraak (uitspraak van 13 januari 2014, ECLI:NL:CRVB:2015:15) kan ook van iemand die stelt dakloos te zijn worden gevergd dat hij controleerbare gegevens verstrekt over zijn feitelijke verblijfplaats, juist ook om vast te stellen dat hij dakloos is en niet een vast hoofdverblijf heeft.

4.3.

Appellant heeft op 11 juni 2014 verklaard dat hij op meerdere adressen slaapt en dat hij sinds 21 mei 2014 slechts drie nachten op het door hem op het opgaveformulier opgegeven adres aan [adres] heeft geslapen. Ten aanzien van de overige nachten, achttien in totaal, heeft appellant verklaard dat hij twee à drie nachten op een ander adres in Amsterdam heeft geslapen, maar dat hij van de andere nachten geen adressen van zijn feitelijke verblijfplaats weet. Daarmee staat vast en ook niet in geschil is dat appellant in de te beoordelen periode ook op andere adressen en/of locaties heeft verbleven dan het door hem opgegeven adres. Appellant heeft deze wijzigingen niet gemeld aan het college.

4.4.

4.5.

Anders dan appellant heeft aangevoerd blijkt uit 1.2 bovendien dat er duidelijke afspraken zijn gemaakt over hoe appellant (wijzigingen van) zijn verblijfslocaties moest doorgeven aan de DWI. Indien appellant de afspraken niet duidelijk vond had hij hierover navraag kunnen doen bij de DWI. Appellant beschikte volgens zijn verklaring ook over een mobiele telefoon, die hij oplaadde bij de mensen bij wie hij sliep. Uit 4.3 volgt dat appellant geen wijzigingen van zijn feitelijke verblijfplaats heeft doorgegeven, terwijl dit wel van hem te vergen was. Daarbij is van belang dat appellant al jarenlang dakloos is en redelijkerwijs heeft kunnen weten wat met betrekking tot het doorgeven van verblijfsadressen en -locaties van hem werd verlangd. Dat appellant om hem moverende redenen geen wijzigingen van zijn feitelijke verblijfplaats heeft doorgegeven, doet niet af aan de op hem rustende inlichtingenplicht en moet hem dus worden aangerekend.

4.6.

Ook de grond dat het college onzorgvuldig onderzoek heeft gedaan naar de situatie van appellant, omdat de verblijfplaatsen van appellant gelet op zijn verklaring van 11 juni 2014 alsnog verifieerbaar waren, slaagt niet. Anders dan appellant heeft aangevoerd is de feitelijke verblijfplaats van appellant juist gelet op zijn verklaring van 11 juni 2014 niet verifieerbaar. Appellant heeft immers verklaard dat hij in de periode van 21 mei 2014 tot en met 11 juni 2014 slechts drie nachten op het opgegeven adres heeft geslapen. Verder heeft hij verklaard dat hij ook op andere adressen heeft verbleven, maar heeft daar desgevraagd geen inlichtingen over willen verstrekken. Dit betekent dat moet worden geconcludeerd dat appellant een onjuiste opgave heeft gedaan van zijn feitelijke verblijfplaats.

4.7.

Uit 4.3 tot en met 4.6 volgt dat het college zich terecht op het standpunt heeft gesteld dat appellant de op hem rustende inlichtingenplicht heeft geschonden, met als gevolg dat het recht op bijstand over de te beoordelen periode niet kan worden vastgesteld. De aanvraag om bijstand is dan ook terecht afgewezen.

4.8.

Uit het vorenstaande volgt dat het hoger beroep niet slaagt, zodat de aangevallen uitspraak dient te worden bevestigd.