Centrale Raad van Beroep, 22-03-2017, ECLI:NL:CRVB:2017:1239, 15/1483 WIA

1.1.

1.2.

Op verzoek van appellant heeft het Uwv op 5 juli 2013 een deskundigenoordeel gegeven. In het daaraan ten grondslag liggende arbeidskundig rapport van 2 juli 2013 is vermeld dat de re-integratie-inspanningen van werkgeefster tot dan onvoldoende waren. Volgens de arbeidsdeskundige heeft werkgeefster onvoldoende gemotiveerd waarom appellant destijds voor de interne functie van planner is afgewezen.

1.3.

1.4.

Werkgeefster heeft tegen het besluit van 24 oktober 2013 bezwaar gemaakt. Bij besluit van 11 februari 2014 heeft het Uwv het bezwaar ongegrond verklaard en zijn beslissing om aan werkgeefster een zogenoemde loonsanctie op te leggen gehandhaafd.

1.5.

Bij brief van 13 februari 2014 heeft werkgeefster het Uwv verzocht de opgelegde loonsanctie te bekorten en zij heeft daarbij een toelichting en aanvullende stukken overgelegd.

1.6.

2.1.

Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank het beroep van appellant ongegrond verklaard met toekenning van vergoeding van proceskosten en griffierecht, omdat het Uwv pas in beroep zijn besluit van een toereikende motivering heeft voorzien.

2.2.

De rechtbank heeft geoordeeld dat bij de voorbereiding van het bestreden besluit sprake is geweest van een zorgvuldig onderzoek en dat er geen aanleiding is om te twijfelen aan het standpunt van het Uwv dat werkgeefster alsnog voldoende re-integratie-inspanningen in het eerste spoor heeft verricht. Werkgeefster heeft appellant bij wijze van proef geplaatst in de functie van planner en heeft tevens een medisch en arbeidskundig onderzoek laten verrichten naar de functionele mogelijkheden van appellant in relatie tot de eisen in de functie van planner. Daarbij heeft de rechtbank de door werkgeefster opgestelde en door appellant ondertekende tussentijdse evaluatie van belang geacht. Daaruit komt naar voren dat appellant niet alleen wat betreft zijn fysieke mogelijkheden, maar ook qua vaardigheden niet voldoet aan de eisen voor de functie van planner. Uit het in opdracht van werkgeefster verrichte arbeidskundig onderzoek blijkt dat de functie van planner niet passend is te maken. Naar het oordeel van de rechtbank heeft werkgeefster terecht geconcludeerd dat herplaatsing van appellant in de functie van planner niet haalbaar is. De rechtbank volgt het Uwv in zijn opvatting dat de tekortkomingen in de re-integratieverplichtingen voldoende zijn hersteld.

3.1.

In hoger beroep heeft appellant naar voren gebracht het niet eens te zijn met de rechtbank dat het bestreden besluit na een zorgvuldig onderzoek is genomen. Appellant is, kort samengevat, van oordeel dat het Uwv is uitgegaan van onjuiste feiten en van leugens van de werkgeefster. Appellant is van mening dat hij wel degelijk geschikt is voor de functie van planner. Ter onderbouwing van zijn standpunten heeft appellant diverse (nadere) stukken overgelegd. Tot slot heeft appellant om schadevergoeding gevraagd.

3.2.

Het Uwv heeft in verweer verzocht de aangevallen uitspraak te bevestigen en heeft in reactie op wat in hoger beroep is aangevoerd een rapport van een arbeidsdeskundige bezwaar en beroep van 17 juni 2015 overgelegd.

4.1.

Appellant kan met het hoger beroep niet bereiken dat de bekorting van de aan werkgeefster opgelegde loonsanctie ongedaan wordt gemaakt. Appellant heeft echter gesteld dat hij schade heeft geleden door het besluit van het Uwv om de loonsanctie niet te bekorten en heeft in verband met zijn verzoek om schadevergoeding belang bij een inhoudelijk beoordeling van het oordeel van de rechtbank over het bestreden besluit. Op grond van artikel 8:88, eerste lid, aanhef en onder a, van de Algemene bestuursrecht (Awb) in verbinding met artikel 8:91, eerste lid, van de Awb is de Raad bevoegd om op verzoek van appellant het Uwv te veroordelen tot vergoeding van schade die appellant lijdt of zal lijden als gevolg van een onrechtmatig besluit.

4.2.

Uit artikel 25, negende lid, van de Wet WIA in samenhang met artikel 65 van die wet, volgt de verplichting voor het Uwv om bij elke WIA-aanvraag een onderzoek in te stellen naar de door de werkgever en de werknemer gepleegde inspanningen om tot re-integratie via het zogenoemde eerste spoor (bij de eigen werkgever) of het tweede spoor (bij een andere werkgever) te komen. Op de uitkomsten van een dergelijk onderzoek wordt de conclusie gebaseerd of de re-integratie-inspanningen voldoende zijn geweest.

4.3.

Indien bij de behandeling van de aanvraag, bedoeld in artikel 64 van de Wet WIA en de beoordeling, bedoeld in artikel 65 van die wet, blijkt dat de werkgever zonder deugdelijke grond onvoldoende re-integratie-inspanningen heeft verricht, verlengt het Uwv op grond van artikel 25, negende lid, van de Wet WIA het tijdvak gedurende welk de verzekerde jegens die werkgever recht heeft op loon op grond van artikel 7:629 van het Burgerlijk Wetboek, opdat de werkgever zijn tekortkoming ten aanzien van zijn re-integratieverplichtingen kan herstellen. De verlenging is ten hoogste 52 weken.

4.4.

In artikel 25, twaalfde lid, van de Wet WIA is bepaald dat, indien de werkgever na toepassing van het negende lid van mening is dat hij zijn tekortkoming ten aanzien van de in het negende lid bedoelde verplichtingen of re-integratie-inspanningen heeft hersteld, hij dit meldt aan het Uwv, waarbij hij aantoont dat hij de tekortkoming heeft hersteld.

4.5.

Gelet op wat in het besluit van 24 oktober 2013 is gesteld over de wijze waarop werkgeefster haar tekortkoming in de re-integratie-inspanningen kon herstellen, is in hoger beroep de vraag aan de orde of het Uwv terecht bij het bestreden besluit ervan is uitgegaan dat werkgeefster zich in het eerste spoor alsnog voldoende heeft ingespannen. De Raad oordeelt over die vraag als volgt.

4.6.

Het standpunt van het Uwv dat werkgeefster haar tekortkomingen heeft hersteld, is gebaseerd op de conclusies van de in bezwaar en beroep uitgebrachte rapporten van de arbeidsdeskundigen bezwaar en beroep van 26 februari 2014 en 1 december 2014. Volgens de arbeidsdeskundigen heeft werkgeefster voldoende aannemelijk gemaakt dat de functie van planner niet tot een structurele herplaatsing kan leiden, omdat de functie zowel fysiek als inhoudelijk niet passend is en ook niet passend is te maken. Daarmee is voldaan aan de eis om het eerste spoor alsnog uit te diepen.

4.7.

4.8.

Het standpunt van appellant dat hij wel geschikt is voor de functie van planner wordt niet gevolgd. Uit de stukken blijkt dat de werkzaamheden van planner nagenoeg zittend worden verricht voor minimaal 30 uur per week. Appellant heeft aan werkgeefster te kennen gegeven, en ook bij de bedrijfsarts en bij de registerarbeidsdeskundige, dat hij geen hele dag achtereen kan zitten. Lang zitten verhoogt volgens appellant de klachten aan zijn knieën. Het werk van planner heeft hij om die reden niet langer dan vier uur per dag kunnen volhouden. Ook uit de tussentijdse evaluatie van 29 november 2013 en 22 januari 2014 komt naar voren dat halve dagen voor appellant het maximum is, dat appellant zelf ook niet de verwachting heeft dat verbetering gaat optreden en dat hij twijfelt of hij ooit nog fulltime inzetbaar zal zijn, terwijl de bedrijfsarts in de FML geen medische urenbeperking heeft aangenomen. Verder blijkt dat appellant niet aan alle in het functieprofiel planner omschreven competenties voldoet.

4.9.

De overige door appellant in hoger beroep en ter zitting naar voren gebrachte beroepsgronden tegen de aangevallen uitspraak geven geen aanleiding voor het oordeel dat de verrichte re-integratie-inspanningen van de werkgeefster onvoldoende zijn geweest of dat het bestreden besluit om een andere reden niet in stand kan blijven.

5. Uit de overweging 4.1 tot en met 4.9 volgt dat het hoger beroep van appellant niet slaagt en de aangevallen uitspraak, voor zover aangevochten, moet worden bevestigd.

6. Nu met deze uitspraak de rechtmatigheid van het bestreden besluit komt vast te staan, moet het verzoek om schadevergoeding worden afgewezen.

7. Voor een veroordeling in de proceskosten bestaat geen aanleiding.