Centrale Raad van Beroep, 12-04-2017, ECLI:NL:CRVB:2017:1379, 14/6742 WSF

1.1.

De minister heeft, voor zover hier van belang, appellant met ingang van 1 februari 2013 studiefinanciering op grond van de Wet studiefinanciering 2000 (Wsf 2000) toegekend, berekend naar de norm die geldt voor een uitwonende studerende.

1.2.

Op 17 september 2013 hebben twee controleurs in opdracht van de minister onderzoek gedaan naar de woonsituatie van appellant. Daartoe is een huisbezoek afgelegd op het adres waaronder appellant op dat moment in de gemeentelijke basisadministratie persoonsgegevens (gba) stond ingeschreven om te controleren of hij op dat adres woonde. Van het onderzoek is op 18 september 2013 een rapport opgemaakt.

1.3.

1.4.

Bij besluit van 22 mei 2014 (bestreden besluit) heeft de minister het bezwaar van appellant tegen het besluit van 12 oktober 2013 niet‑ontvankelijk verklaard, omdat het bezwaar hiertegen te laat is ingediend en er geen redenen zijn om de overschrijding van de bezwaartermijn verschoonbaar te achten. Het bezwaar van appellant tegen het besluit van 14 november 2013 is bij het bestreden besluit ongegrond verklaard.

2.1.

Bij aangevallen uitspraak 1 heeft de rechtbank het beroep van appellant tegen het bestreden besluit ongegrond verklaard, voor zover daarbij het bezwaar van appellant tegen het besluit van 12 oktober 2013 niet‑ontvankelijk is verklaard. De rechtbank heeft daartoe overwogen dat appellant te laat bezwaar heeft gemaakt tegen het besluit van 12 oktober 2013 en dat de termijnoverschrijding niet verschoonbaar kan worden geacht.

2.2.

Bij aangevallen uitspraak 2 heeft de rechtbank het beroep van appellant tegen het bestreden besluit ongegrond verklaard, voor zover daarbij de aan appellant opgelegde bestuurlijke boete is gehandhaafd.

3.1.

Appellant heeft in hoger beroep tegen aangevallen uitspraak 1 aangevoerd dat hij het besluit van 12 oktober 2013 niet heeft ontvangen en dat niet is gebleken dat de minister dat besluit aan appellant heeft verzonden. Voorts heeft appellant zich op het standpunt gesteld dat de minister niet aannemelijk heeft gemaakt dat er een rechtsmiddelenclausule in het besluit is vermeld. Appellant heeft verder aangevoerd dat de minister een verwarrende situatie heeft gecreëerd door het verzenden van meerdere samenhangende besluiten in een korte periode. Nu appellant tijdig bezwaar heeft gemaakt tegen het besluit van 14 november 2013, dient de termijnoverschrijding met betrekking tot het bezwaar tegen het besluit van 12 oktober 2013 verschoonbaar te worden geacht.

3.2.

Appellant heeft in hoger beroep tegen aangevallen uitspraak 2 aangevoerd dat de minister zich ten onrechte op het standpunt heeft gesteld dat hij niet woonde op het adres waaronder hij stond ingeschreven.

4.1.

Op grond van artikel 6:7 van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) bedraagt de termijn voor het indienen van een bezwaarschrift zes weken. Op grond van artikel 6:8, eerste lid, van de Awb vangt de termijn aan met ingang van de dag na die waarop het besluit op de voorgeschreven wijze is bekendgemaakt. In artikel 3:41, eerste lid, van de Awb is bepaald dat de bekendmaking van besluiten die tot een of meer belanghebbenden zijn gericht, geschiedt door toezending of uitreiking aan hen. Artikel 6:9, eerste lid, van de Awb bepaalt dat een bezwaarschrift tijdig is ingediend indien het voor het einde van de termijn is ontvangen. Ingevolge artikel 6:11 van de Awb blijft ten aanzien van een na afloop van de termijn ingediend bezwaarschrift niet-ontvankelijkverklaring op grond daarvan achterwege indien redelijkerwijs niet kan worden geoordeeld dat de indiener in verzuim is geweest.

4.4.

Wat is overwogen in 4.1 tot en met 4.3.2 betekent dat aangevallen uitspraak 1 moet worden bevestigd.

4.5.

4.6.

In zijn uitspraak van 4 januari 2017, ECLI:NL:CRVB:2017:2, heeft de Raad geoordeeld dat onder deze aanwijzing niet ook personen vallen die werkzaam zijn bij de werkmaatschappijen van [naam B.V.]

4.7.

Het onder 1.2 vermelde onderzoek is verricht door [X. en Y.]. Het is de Raad ambtshalve bekend dat deze controleurs ten tijde van het onderzoek niet werkzaam waren bij [naam B.V.], maar bij een van haar werkmaatschappijen, zodat zij niet voor het toezicht bedoeld in artikel 1.5 van de Wsf 2000 waren aangewezen.

4.8.

Nu genoemde controleurs ook niet uit anderen hoofde bevoegd waren tot het houden van dat toezicht, is het door hen bij het onderzoek verzamelde bewijs onrechtmatig verkregen en moet dat, zoals ook volgt uit de onder 4.6 genoemde uitspraak, worden uitgesloten.

4.9.

Aangezien zonder de bevindingen van het onderzoek niet een voldoende feitelijke grondslag bestaat voor het standpunt van de minister dat appellant niet woonde op het adres waaronder hij in de gba stond ingeschreven, berust het bestreden besluit, voor zover dit ziet op de aan appellant opgelegde boete, niet op een deugdelijke motivering.

4.10.

Nu de rechtbank het motiveringsgebrek niet heeft onderkend, komt aangevallen uitspraak 2 voor vernietiging in aanmerking. Doende wat de rechtbank zou behoren te doen, zal de Raad het beroep tegen het bestreden besluit, voor zover gericht tegen de aan appellant opgelegde boete, gegrond verklaren en dat besluit in zoverre vernietigen wegens strijd met artikel 7:12, eerste lid, van de Awb. De Raad ziet tevens aanleiding om met toepassing van artikel 8:72, derde lid, aanhef en onder b, van de Awb het besluit van 14 november 2013 te herroepen, nu daaraan hetzelfde gebrek kleeft en, gelet op het tijdsverloop, niet aannemelijk is dat dit gebrek kan worden hersteld.