Centrale Raad van Beroep, 13-04-2017, ECLI:NL:CRVB:2017:1431, 16/3969 ZW

1.1.

Appellant heeft zich op 27 april 2010 ziek gemeld bij zijn werkgever wegens de gevolgen van een hem overkomen ongeval. Bij overeenkomst van 25 mei 2010 hebben appellant en zijn werkgever met wederzijds goedvinden de arbeidsovereenkomst tussen hen per 1 oktober 2010 beëindigd. De werkgever heeft op 24 oktober 2010 ziekteaangifte van appellant gedaan bij het Uwv.

1.2.

Het Uwv heeft bij besluit van 12 november 2010 geweigerd aan appellant ziekengeld uit te betalen, op de grond dat hij onnodig een beroep doet op de Ziektewet (ZW), omdat hij, als hij niet had ingestemd met de beëindiging van de arbeidsovereenkomst, aanspraak op loon had gehad. Tegen dit besluit heeft appellant geen bezwaar gemaakt, zodat het in rechte onaantastbaar is.

1.3.

1.4.

1.5.

Bij besluit van 12 februari 2015 (bestreden besluit) heeft het Uwv geweigerd het besluit van 12 november 2010 te herzien, omdat appellant “geen nieuwe feiten en bescheiden heeft verstrekt”.

1.6.

Appellant heeft op grond van artikel 7:1a van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) en met instemming van het Uwv, rechtstreeks beroep ingesteld bij de rechtbank tegen het bestreden besluit.

3.1.

3.2.

Het Uwv heeft verzocht om bevestiging van de aangevallen uitspraak.

4.1.

Artikel 4:6 van de Awb luidt als volgt:

4.2.

Bij uitspraak van 20 december 2016 (ECLI:NL:CRVB:2016:4872) heeft – ook – de Raad zijn rechtspraak over de toetsing door de bestuursrechter van besluiten op een herhaalde aanvraag of een verzoek om terug te komen van een besluit gewijzigd. In een geval als het voorliggende, waarin het bestuursorgaan toepassing geeft aan artikel 4:6, tweede lid, van de Awb, betekent dit dat de bestuursrechter aan de hand van de aangevoerde beroepsgronden toetst of het bestuursorgaan zich terecht, zorgvuldig voorbereid en deugdelijk gemotiveerd op het standpunt heeft gesteld dat er geen nieuw gebleken feiten of veranderde omstandigheden zijn.

4.3.

4.4.

De rechtbank heeft terecht geoordeeld dat appellant zijn argumenten met betrekking tot de wijze waarop de beëindiging van het dienstverband is verlopen, eerder had kunnen en moeten aanvoeren bij de totstandkoming van het besluit van 12 november 2010, dan wel in een bezwaarprocedure tegen dat besluit. De enkele reden dat appellant dat om hem moverende redenen heeft nagelaten, betekent niet dat er nu sprake is van nieuw gebleken feiten of veranderde omstandigheden. Ook het in het kader van de Wet WIA genomen besluit van 21 augustus 2014 is niet aan te merken als een nieuw gebleken feit of veranderde omstandigheid in de zin van artikel 4:6 van de Awb. Het feit dat de ziekmelding van appellant per 27 april 2010 niet heeft geleid tot uitbetaling van ziekengeld wegens het opleggen van een maatregel, doet niets af aan de omstandigheid dat als de ongeschiktheid tot werken voortduurt, in beginsel na 104 weken de wachttijd van de Wet WIA is vervuld. Appellant had, ook als hem geen WW-uitkering en ziekengeld zou zijn toegekend, een aanvraag om een WIA-uitkering per 24 april 2012 kunnen indienen.

4.5.

Uit 4.1 tot en met 4.4 volgt dat het Uwv zich terecht op het standpunt heeft gesteld dat er geen nieuw gebleken feiten of veranderde omstandigheden zijn. Uit de uitspraak van de Raad van 20 december 2016 volgt dat een dergelijke vaststelling de afwijzing van een herhaalde aanvraag in beginsel kan dragen. De bestuursrechter kan aan de hand van wat de rechtzoekende heeft aangevoerd evenwel tot het oordeel komen dat het besluit op de herhaalde aanvraag evident onredelijk is. Wat appellant in het voorliggende geval heeft aangevoerd leidt niet tot het oordeel dat het bestreden besluit evident onredelijk is. Het hoger beroep slaagt niet. De aangevallen uitspraak zal worden bevestigd.