Centrale Raad van Beroep, 09-08-2017, ECLI:NL:CRVB:2017:2750, 15/7826 WIA

1.1.

Bij besluit van 5 februari 2015 heeft het Uwv vastgesteld dat voor appellante met ingang van 6 maart 2015 geen recht is ontstaan op een uitkering op grond van de Wet werk en inkomen naar arbeidsvermogen (Wet WIA), onder de overweging dat appellante met ingang van die datum minder dan 35% arbeidsongeschikt is.

1.2.

Bij besluit van 14 april 2015 (bestreden besluit) heeft het Uwv het bezwaar van appellante tegen het besluit van 5 februari 2015 ongegrond verklaard. Aan dit besluit ligt een rapport van een verzekeringsarts bezwaar en beroep ten grondslag.

3.1.

In hoger beroep heeft appellante – samengevat – aangevoerd dat de rechtbank ten onrechte heeft geoordeeld dat het gebrek, veroorzaakt door het feit dat het primaire medisch onderzoek niet heeft plaatsgevonden door een verzekeringsarts, in bezwaar is hersteld. Voorts heeft appellante aangevoerd dat de rechtbank ten onrechte geen aanleiding heeft gezien om te twijfelen aan de juistheid van de conclusies van de verzekeringsarts bezwaar en beroep. Daarnaast heeft de rechtbank ten onrechte geen deskundige ingeschakeld. Appellante heeft zich op het standpunt gesteld dat de Functionele mogelijkhedenlijst (FML) van 2014 haar beperkingen juist weergeeft en dat deze FML in het kader van deze beoordeling gehanteerd zou moeten worden. Ter onderbouwing van haar standpunten heeft appellante medische stukken ingediend.

3.2.

Het Uwv heeft in verweer een rapport van een verzekeringsarts bezwaar en beroep ingediend en de Raad verzocht de aangevallen uitspraak te bevestigen.

4.1.

De Raad komt tot de volgende beoordeling.

4.2.

4.3.

In zijn rapport van 6 maart 2015 heeft de verzekeringsarts bezwaar en beroep per gewijzigd aspect een toelichting gegeven waarom aanleiding bestond om appellante meer belastbaar te achten. In haar reactie op dit rapport heeft appellante gesteld dat onjuistheden ten aanzien van onder meer de feiten staan weergegeven. Ter onderbouwing van dit standpunt heeft appellante informatie van haar psycholoog ingediend. Voorts heeft appellante aangevoerd dat zij zich vanuit de situatie dat zij een uitkering op grond van de Werkloosheidswet (WW) genoot opnieuw op 16 november 2015 heeft ziekgemeld. De in november 2016 uitgevoerde eerstejaars Ziektewet-beoordeling heeft geleid tot het door de arbeidsdeskundige niet kunnen duiden van functies.

4.4.

Het bovenstaande is aanleiding geweest om de (medische) stukken die ten grondslag hebben gelegen aan de in november 2016 uitgevoerde eerstejaars Ziektewet-beoordeling bij het Uwv op te vragen. Uit deze (medische) stukken blijkt dat de ziekmelding in november 2015 voort is gekomen uit toegenomen klachten van vermoeidheid en psychische klachten. Daarnaast is nog altijd sprake van neurogene en interne klachten. Ten tijde van het onderzoek in november 2016 wordt door de verzekeringsarts gesteld dat appellante, door een progressieve neurologische aandoening, een dusdanig marginale belastbaarheid heeft dat er geen mogelijkheden zijn om appellante in te passen in reguliere arbeid.

4.5.

4.6.

4.7.

4.8.

Uit 4.1 tot en met 4.7 volgt dat het hoger beroep slaagt en dat de aangevallen uitspraak moet worden vernietigd. Het beroep van appellante is gegrond en het bestreden besluit moet worden vernietigd. De Raad ziet voorts aanleiding met toepassing van artikel 8:72, derde lid, aanhef en onder b, van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) het besluit van 5 februari 2015 te herroepen en te bepalen dat appellante met ingang van 6 maart 2015 in aanmerking komt voor een WIA-uitkering.

5. Appellante heeft gevraagd om schadevergoeding in de vorm van wettelijke rente. Deze vordering wordt toegewezen. Het Uwv is wettelijke rente verschuldigd over het bedrag dat aan appellante als gevolg van de gewijzigde besluitvorming na verrekening met de WW‑uitkering zal worden nabetaald. Voor de berekeningswijze van de wettelijke rente wordt verwezen naar de uitspraak van de Raad van 25 januari 2012, ECLI:NL:CRVB:2012:BV1958.

6. Appellante heeft verzocht om vergoeding van de kosten in verband met de behandeling van het bezwaar, beroep en hoger beroep en heeft in dit kader diverse facturen ingediend. Nu bij deze uitspraak het besluit van 5 februari 2015 wordt herroepen wegens aan het Uwv te wijten onrechtmatigheid, zal het Uwv op grond van artikel 8:75 in verbinding met artikel 7:15 van de Awb worden veroordeeld in de kosten van appellante.

6.1.

Uitgangspunt van het Besluit proceskosten bestuursrecht (Bpb) bij vergoeding van door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand is dat een forfaitaire vergoeding wordt toegekend. In artikel 2, derde lid, van het Bpb is neergelegd dat hiervan in bijzondere omstandigheden kan worden afgeweken. De toelichting bij het Bpb vermeldt dat in uitzonderlijke gevallen strikte toepassing van de regeling onrechtvaardig kan uitpakken en dat de rechter in bijzondere omstandigheden de volgens het Bpb berekende vergoeding – zonder af te doen aan het karakter van een tegemoetkoming in de daadwerkelijke kosten – kan verhogen of verlagen. Benadrukt wordt dat het werkelijk gaat om uitzonderingen en als voorbeeld wordt genoemd een geval waarin de burger door gebrekkige informatievoorziening door de overheid op uitzonderlijk hoge kosten voor het verzamelen van het benodigde feitenmateriaal is gejaagd.

6.2.

Mede in het licht van deze toelichting zijn in het geval van appellante geen bijzondere omstandigheden aanwezig als bedoeld in het Bpb. Dit betekent dat appellante betreffende de kosten van rechtsbijstand een forfaitaire vergoeding toekomt volgens de bijlage van het Bpb.

6.3.

De kosten van rechtsbijstand worden vastgesteld op € 990,- in bezwaar, op € 990,- in beroep en op € 1.237,50,- in hoger beroep. De totale proceskostenveroordeling is € 3.217,50.