Centrale Raad van Beroep, 12-09-2017, ECLI:NL:CRVB:2017:3669, 16/5235 PW

1.1.

Appellante ontvangt met ingang van 1 juni 1994 bijstand naar de norm voor een alleenstaande, laatstelijk op grond van de Participatiewet (PW). Bij besluit van 17 oktober 2003 is appellante om redenen van medische en/of sociale aard ontheven van de arbeidsverplichtingen.

1.2.

In het kader van heronderzoek re-integratie heeft een consulent Activering en Werk van de gemeente Weert op 10 april 2015 een gesprek met appellante gevoerd en is een plan van aanpak opgesteld. Bij besluit van 25 juni 2015 heeft het college appellante het plan van aanpak toegezonden. In dit plan van aanpak staat beschreven dat met appellante is gesproken over haar mogelijkheden en verplichtingen. Het college heeft appellante verplicht om mee te werken aan een medisch onderzoek om vast te stellen in welke mate zij arbeid kan verrichten. Het college heeft Risse Groep opdracht gegeven een medisch en arbeidsdeskundig onderzoek te verrichten.

1.3.

Bij brief van 22 juli 2015 heeft Risse Groep appellante uitgenodigd voor een medisch en psychologisch onderzoek en een arbeidsdeskundige beoordeling. Hiervoor zijn op 28 juli 2015, 4 augustus 2015, 27 augustus 2015 en 31 augustus 2015 afspraken ingepland bij respectievelijk een psycholoog, bedrijfsarts, fysiotherapeut en arbeidsdeskundige. Bij brief van 26 juli 2015 heeft appellante gesteld dat deze vier afspraken niet door haar zijn gemaakt en zij verzoekt om deze afspraken te laten vervallen. Appellante is op deze afspraken niet verschenen.

1.4.

Bij besluit van 13 oktober 2015, na bezwaar gehandhaafd bij besluit van 21 januari 2016 (bestreden besluit), heeft het college de bijstand van appellante met ingang van 1 oktober 2015 voor de duur van een maand verlaagd met 100%. Het college heeft daaraan ten grondslag gelegd dat appellante niet heeft meegewerkt aan een onderzoek naar haar mogelijkheden tot arbeidsinschakeling. Het college heeft daarbij toepassing gegeven aan artikel 18, vierde lid, aanhef en onder h, van de PW.

2. Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank het beroep tegen het bestreden besluit ongegrond verklaard.

3. In hoger beroep heeft appellante zich op de hierna te bespreken gronden tegen de aangevallen uitspraak gekeerd.

4. De Raad komt tot de volgende beoordeling.

4.1.

Op grond van artikel 18, eerste lid, van de PW stemt het college de bijstand en de daaraan verbonden verplichtingen af op de omstandigheden, mogelijkheden en middelen van de belanghebbende.

4.2.

Vanaf 10 april 2015 golden voor appellante de verplichtingen gericht op arbeidsinschakeling als genoemd in artikel 9, eerste lid, van de PW, die door het college voor appellante nader zijn geconcretiseerd bij het besluit van 25 juni 2015 onder verwijzing naar het daarbij gevoegde plan van aanpak. Niet in geschil is dat appellante niet heeft meegewerkt aan het medisch onderzoek.

4.3.

4.4.

Op grond van artikel 9, eerste lid, aanhef en onder b, van de PW - voor zover hier van belang - is een belanghebbende verplicht mee te werken aan een onderzoek naar zijn mogelijkheden tot arbeidsinschakeling en, indien van toepassing, mee te werken aan het opstellen van een plan van aanpak als bedoeld in artikel 44a van de PW.

4.5.

Volgens vaste rechtspraak (uitspraak van 26 april 2011, ECLI:NL:CRVB:2011:BQ3331) is het niet aan de betrokkene, maar aan het bijstandverlenend orgaan om te bepalen welke re‑integratievoorziening voor de betrokkene is aangewezen om het uiteindelijk beoogde doel, arbeidsinschakeling, te bereiken. Wel is vereist dat het bijstandverlenend orgaan maatwerk levert en de voorziening het resultaat is van een zorgvuldige, op de persoon toegesneden afweging. Het bijstandverlenend orgaan dient voorts aan de betrokkene kenbaar te maken waaruit de voorziening concreet bestaat, waarom deze voorziening, gelet op de feiten en omstandigheden in het individuele geval, is aangewezen en welk tijdpad wordt gevolgd.

4.6.

Vaststaat dat de arbeidsmogelijkheden van appellante al langere tijd niet meer door het college waren onderzocht. Met appellante is hierover op 10 april 2015 gesproken waarbij haar is uitgelegd dat het de bedoeling is dat zij zo snel mogelijk haar eigen inkomen kan verdienen. In het kader van het onderzoek naar de mogelijkheden tot arbeidsinschakeling heeft het college een medisch onderzoek noodzakelijk geacht. Anders dan appellante meent, is het feit dat zij gedurende langere tijd ontheven was van de arbeidsverplichting geen omstandigheid op grond waarvan niet van haar kan worden verlangd dat zij medewerking verleend aan een medisch onderzoek. Een medisch onderzoek is daarom als een op appellante toegesneden voorziening als genoemd onder 4.4 aan te merken. Appellante was dus verplicht hieraan medewerking te verlenen.

4.7.

Uit 4.2 tot en met 4.6 volgt dat bij appellante niet elke vorm van verwijtbaarheid ontbreekt van haar niet meewerken aan het belastbaarheidsonderzoek. Zij was zich immers bewust van de verplichting daartoe en heeft even bewust om redenen die, zoals hiervoor is overwogen, dat niet rechtvaardigen, niet meegewerkt. Dit betekent dat het college gehouden was een maatregel op te leggen. Tegen het daarbij toegepaste percentage en de duur van de maatregel heeft appellante geen gronden aangevoerd.

4.8.

Uit 4.7 volgt dat het hoger beroep niet slaagt, zodat de aangevallen uitspraak zal worden bevestigd.