Centrale Raad van Beroep, 29-11-2017, ECLI:NL:CRVB:2017:4146, 16/5445 WW

1.1.

Appellante is sinds 1 juli 2014 werkzaam bij [naam werkgever 1] ([werkgever 1]) voor een werktijdfactor van 0,3333 (12 uur). Verder is appellante op basis van een tijdelijke aanstelling werkzaam geweest bij [naam werkgever 2] ([werkgever 2] ) in de periode van 5 januari 2015 tot 1 augustus 2015 voor een werktijdfactor van 0,44 (17 uur).

1.2.

Op 28 juni 2015 heeft appellante een uitkering op grond van de Werkloosheidswet (WW) aangevraagd.

1.3.

Bij besluit van 19 augustus 2015 heeft het Uwv appellante per 3 augustus 2015 in aanmerking gebracht voor een WW-uitkering met een dagloon van € 114,60.

1.4.

Het hiertegen gemaakte bezwaar heeft het Uwv bij besluit van 16 december 2015 (bestreden besluit) ongegrond verklaard. Het dagloon is vastgesteld op € 115,27, omdat de werkgevers van appellante het loon hadden gecorrigeerd.

3.1.

Appellante heeft in hoger beroep aangevoerd dat zij als flexwerker naast haar vaste dienstverband wordt benadeeld, doordat in plaats van een dagloon van € 147,93 onder de voor 1 juli 2015 geldende dagloonsystematiek nu een dagloon is vastgesteld van € 115,27. De door de rechtbank aangehaalde passage uit de nota van toelichting bij Dagloonbesluit 2015 ziet niet op de situatie van appellante. Met de toepassing van artikel 5, eerste lid, van Dagloonbesluit 2015, door het gedurende zeven maanden genoten loon bij [werkgever 2] te delen door 261, wordt op onaanvaardbare wijze inbreuk gemaakt op de verzekeringsgedachte die ten grondslag ligt aan de WW en op het beginsel dat het dagloon een redelijke afspiegeling moet vormen van het welvaartsniveau van appellante. Volgens appellante moet het dagloon als volgt worden berekend: het loon bij het [werkgever 1] dient te worden gedeeld door 261 en het loon bij [werkgever 2] door 150. Bij elkaar opgeteld leidt dit tot een dagloon van € 147,93.

3.2.

Het Uwv heeft bevestiging van de aangevallen uitspraak bepleit. Volgens het Uwv is op juiste wijze toepassing gegeven aan artikel 5, eerste lid, van Dagloonbesluit 2015 en leidt deze toepassing niet tot strijd met enig beginsel van ongeschreven recht. Bepalend voor de vaststelling van het welvaartsniveau is niet het loon dat is genoten op het moment van intreden van het verzekerde risico, maar het loon dat daadwerkelijk is genoten in het refertejaar en waarover premie is betaald. Dit uitgangspunt is gebaseerd op de memorie van toelichting bij de Wet Walvis (TK 2001-2002, 28 219, nr. 3, blz. 64) en heeft de Raad in haar uitspraak van 5 november 2009 (ECLI:NL:CRVB:2009:BK4229) onderschreven. Onder de dagloonregels, geldend voor 1 juni 2013, zou het dagloon van appellante ook op een zelfde wijze zijn vastgesteld als nu onder Dagloonbesluit 2015. Bij de wijziging in Dagloonbesluit 2015 had de regelgever dit uitgangspunt voor ogen, getuige ook de door de rechtbank aangehaalde passage uit de nota van toelichting bij Dagloonbesluit 2015. Het dagloon van appellante is overeenkomstig dit uitgangspunt vastgesteld, aldus het Uwv.

4.1.

Voor de toepasselijke regelgeving wordt verwezen naar overweging 6 van de aangevallen uitspraak.

4.2.

Niet in geschil is dat de referteperiode op grond van artikel 1b, eerste lid, van de WW en artikel 2, eerste lid, van Dagloonbesluit 2015 loopt van 1 juli 2014 tot en met 30 juni 2015. Verder staat vast dat appellante gedurende de gehele referteperiode loon heeft genoten uit het dienstverband met het [werkgever 1] en gedurende een deel van de referteperiode (vanaf 5 januari 2015 tot het einde van de referteperiode) uit het dienstverband met [werkgever 2]. Evenmin is in geschil dat het dagloon van appellante van € 115,27 overeenkomstig artikel 5, eerste lid, van Dagloonbesluit 2015 is vastgesteld door al het genoten loon in de referteperiode bij het [werkgever 1] en [werkgever 2] te delen door 261.

4.3.

Het oordeel van de rechtbank en de overwegingen die tot dit oordeel hebben geleid, worden geheel onderschreven. Hieraan wordt het volgende toegevoegd.

4.4.

Uit de memorie van toelichting bij de Wet Walvis en in het bijzonder paragraaf 4.3. ‘de dagloonsystematiek’ (Kamerstukken II 2001-2002, 28 219, nr. 3, blz. 60 e.v.) blijkt dat onder meer is gestreefd naar vereenvoudiging van de dagloonregels. Dit heeft geleid tot het besluit dagloonregels werknemersverzekeringen, Stb. 2005, 546 (Besluit dagloonregels) met onder meer als uitgangspunt dat het dagloon en daarmee de uitkering wordt gebaseerd op verdiensten uit het verleden (historisch dagloon). Dit dagloon wordt berekend door het loon dat de werknemer in een jaar voorafgaand aan het intreden van het verzekerde risico verdiende (het refertejaar), te vertalen naar het loon dat gemiddeld per dag werd verdiend (zie bijvoorbeeld de uitspraak van de Raad van 14 mei 2009, ECLI:NL:CRVB:2009:BI4685).

4.5.

In het Besluit dagloonregels is, om ongewenste effecten te voorkomen, in een (limitatief) aantal situaties rekening gehouden met omstandigheden waarin de werknemer zich in de referteperiode bevond en die een negatieve invloed uitoefenen op de hoogte van het dagloon. Eén van die situaties was het starten of (her)intreden als werknemer tijdens de referteperiode. Het ging dan om uitzonderingen op de hoofdregel, die steeds restrictief werden uitgelegd. Meer in het bijzonder ging het om werknemers, die vanaf de aanvang van het refertejaar tot en met de laatste dag van de eerste volledige maand van de dienstbetrekking in het geheel geen loon uit dienstbetrekking hadden genoten (zie uitspraak van de Raad van 3 juni 2010, ECLI:NL:CRVB:2010:BM8090). In die uitspraak heeft de Raad in een vergelijkbare situatie met die van appellante, waarin ook sprake was van meerdere dienstverbanden en waarin het door die werknemer in een gedeelte van het refertejaar verdiende loon ook over het gehele refertejaar werd uitgesmeerd, vastgesteld dat voor die situatie in het Besluit dagloonregels geen uitzondering was aangenomen op de hoofdregel dat het in een deel van het refertejaar genoten loon gedeeld diende te worden door 261. Voor gelijkstelling met een starter/herintreder heeft de Raad in dat geval geen aanleiding gezien, omdat deze wezenlijk verschilde met die van de starter/herintreder doordat de betreffende werknemer al bij aanvang van het refertejaar in een ander dienstverband werkzaam was.

4.6.

Voor de situatie waarin appellante verkeert, is ook in Dagloonbesluit 2015 geen uitzondering gemaakt op de in 4.4 omschreven hoofdregel voor de berekening van het dagloon. Zij is ook niet aan te merken als starter of (her)intreder. Zij was immers in vaste dienst bij het [werkgever 1] en heeft gedurende de gehele referteperiode loon genoten. Van tijdvakken aan het begin van de referteperiode, waarin zij geen loon heeft genoten, is dan ook geen sprake. Dat zij daarnaast in die periode – naar zij zelf stelt – als flexmedewerker bij [werkgever 2] heeft gewerkt, doet daaraan niet af.

4.7.

Appellante heeft nog een beroep gedaan op de uitspraak van de Raad van 26 april 2017 (ECLI:NL:CRVB:2017:1474), in welke uitspraak is geoordeeld dat de besluitgever in redelijkheid niet tot vaststelling van artikel 5, eerste lid, van Dagloonbesluit 2015 heeft kunnen komen, voor zover – kort gezegd – daarin geen regeling is opgenomen die rekening houdt met de belangen van een nader omschreven groep werknemers die niet het gehele refertejaar heeft gewerkt. Voor deze gevallen diende het Uwv genoemd artikellid buiten toepassing te laten. Zoals al is overwogen in 4.6 heeft appellante gedurende de gehele referteperiode loon genoten en is er dus geen sprake van tijdvakken waarin zij in het geheel geen loon heeft genoten. Haar beroep op deze uitspraak slaagt dan ook niet.

4.8.

Uit wat is overwogen in 4.3 tot en met 4.7 volgt dat het Uwv terecht (ook) het door appellante gedurende zeven maanden bij [werkgever 2] genoten loon heeft gedeeld door 261. Het hoger beroep slaagt niet. De aangevallen uitspraak zal worden bevestigd.