Centrale Raad van Beroep, 10-01-2017, ECLI:NL:CRVB:2017:86, 15/8308 WWB

1.1.

Appellant ontvangt sinds 14 augustus 2012 bijstand ingevolge de Wet werk en bijstand (WWB). Appellant is een aantal keren opgeroepen voor een gesprek over zijn mogelijkheden tot arbeidsinschakeling. Aan geen van die oproepen heeft appellant gehoor gegeven. Tweemaal heeft appellant zich enkele uren tevoren voor de gesprekken op 7 augustus 2014 en 7 oktober 2014 wegens ziekte afgemeld, waarna hij niet meer telefonisch bereikbaar was. Driemaal heeft appellant zonder bericht van verhindering niet aan de oproepen voldaan voor gesprekken op 1 en 12 augustus 2014 en op 17 oktober 2014.

1.2.

Bij besluit van 24 oktober 2014, na bezwaar gehandhaafd bij besluit van 20 maart 2015 (bestreden besluit), heeft het college de bijstand met ingang van 1 november 2014 met 30% verlaagd gedurende een maand. Aan de besluitvorming ligt ten grondslag dat appellant niet tijdig heeft voldaan aan een oproep om in verband met de inschakeling in de arbeid op een aangegeven plaats en tijd te verschijnen.

2. Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank het beroep tegen het bestreden besluit ongegrond verklaard.

3. Appellant heeft zich in hoger beroep op de hierna te bespreken gronden tegen de aangevallen uitspraak gekeerd.

4. De Raad komt tot de volgende beoordeling.

4.1.

4.2.

In artikel 9, eerste lid, aanhef en onder b, van de WWB is bepaald dat de belanghebbende verplicht is gebruik te maken van een door het college aangeboden voorziening, waaronder begrepen sociale activering, gericht op arbeidsinschakeling, alsmede mee te werken aan een onderzoek naar zijn mogelijkheden tot arbeidsinschakeling.

4.3.

In artikel 18, tweede lid, van de WWB is bepaald, voor zover hier van belang, dat indien de belanghebbende naar het oordeel van het college de uit de WWB voortvloeiende verplichtingen niet of onvoldoende nakomt, het college de bijstand verlaagt overeenkomstig de verordening, zoals bedoeld in artikel 8, eerste lid, aanhef en onderdeel b, van de WWB. Van een verlaging wordt afgezien indien elke vorm van verwijtbaarheid ontbreekt. De toepasselijke verordening is de Maatregelenverordening 2013 van de gemeente Stichtse Vecht (Verordening).

4.4.

Artikel 6, tweede lid, onder b, van de Verordening bepaalt onder meer dat het niet tijdig voldoen aan een oproep om in verband met de inschakeling in de arbeid op een aangegeven plaats en tijd te verschijnen een gedraging is van de tweede categorie. Op grond van artikel 8, derde lid, onder b, van de Verordening wordt de maatregel bij een gedraging van de tweede categorie vastgesteld op 30% bij geen benadelingsbedrag of een benadelingsbedrag tot en met € 1.000,-. Op grond van artikel 9, eerste lid, aanhef en onder a, wordt de maatregel opgelegd voor de duur van een maand, wanneer sprake is van een eerste verwijtbare gedraging.

4.5.

4.6.

Uit het rapport van A-REA van 1 september 2014 blijkt dat appellant wel in staat is zijn afspraken na te komen. De door A-REA vastgestelde urenbeperking heeft betrekking op het verrichten van arbeid, niet op het voeren van een gesprek. Appellant heeft zijn stelling dat hij niet in staat was om aan de oproepen te voldoen niet afdoende met medische gegevens onderbouwd. Evenmin is gebleken dat appellant zich in verband met de oproepen tot zijn huisarts heeft gewend. Deze beroepsgrond slaagt daarom niet.

4.7.

Gelet op 4.6 kan niet worden gezegd dat elke vorm van verwijtbaarheid ontbreekt. Het college was gelet op artikel 18, tweede lid, van de WWB dan ook gehouden bij wijze van maatregel de bijstand van appellant te verlagen. De verlaging met 30% gedurende een maand is in overeenstemming met de Verordening.

4.8.

Uit 4.6 en 4.7 volgt dat het hoger beroep niet slaagt, zodat de aangevallen uitspraak moet worden bevestigd. Gelet hierop bestaat geen grond voor een veroordeling tot vergoeding van schade, zodat het verzoek hiertoe moet worden afgewezen.