Centrale Raad van Beroep, 18-01-2018, ECLI:NL:CRVB:2018:168, 15/2393-WIA-T

1.1.

1.2.

1.3.

Bij besluit op bezwaar van 13 februari 2014 (bestreden besluit) is het bezwaar van appellant tegen het besluit van 11 september 2013 ongegrond verklaard. Een verzekeringsarts bezwaar en beroep heeft appellant onderzocht en aanleiding gezien meer beperkingen in de FML op te nemen. Een arbeidsdeskundige bezwaar en beroep heeft de door de arbeidsdeskundige geselecteerde functies nog steeds passend geacht.

3.1.

In hoger beroep heeft appellant, onder verwijzing naar het rapport van Hollander en de informatie van Roessingh, aangevoerd dat appellant meer beperkingen heeft dan het Uwv heeft aangenomen. Hij heeft bestreden dat het inschakelen van Hollander niet redelijk was.

3.2.

Het Uwv heeft verzocht de aangevallen uitspraak te bevestigen. De verzekeringsarts bezwaar en beroep heeft in de bevindingen van Knepper aanleiding gezien om de FML aan te passen. Uit een rapport van de arbeidsdeskundige bezwaar en beroep van 18 mei 2017 blijkt evenwel dat met inachtneming van de aangepaste FML van 10 mei 2017 één van de eerder geselecteerde functies moet komen te vervallen, maar de arbeidsongeschiktheid van appellant onveranderd minder dan 35% is.

4.1.

De Raad heeft in wat appellant heeft aangevoerd, aanleiding gezien om verzekeringsarts Knepper als deskundige te raadplegen. In zijn rapport van 28 april 2017 heeft Knepper geconcludeerd dat er op de datum in geding sprake was van ADHD en nekklachten na wervelfractuur, mogelijk ook al enige depressiviteit. Er was geen sprake van CVS. In de beantwoording van de vraagstelling heeft hij te kennen gegeven dat er soortgelijke beperkingen gelden als het Uwv in de FML heeft aangenomen, hij heeft alleen een beperking nodig geacht voor beroepsmatig autorijden en verwezen naar rubriek 4.3.2 van zijn rapport. In rubriek 4.3.2 heeft hij gesteld dat er geen medische noodzaak is voor rust overdag, wel is van belang dat appellant op geregelde tijden werkt en niet in de late avonduren of ’s nachts. Werken in volgehouden hoog tempo, met veelvuldige taakwisselingen en onder tijdsdruk is niet goed mogelijk. Werk moet structuur bieden maar ook enige ruimte voor afwisseling laten. Appellant kan volgens Knepper niet beroepsmatig auto rijden, hij kan geen leiding geven en geen conflicten hanteren. Permanent toezicht of begeleiding is niet nodig. Veelvuldig of langdurig boven schouderhoogte werken is niet mogelijk en appellant kan niet veel aan trillingen blootstaan.

4.2.

De verzekeringsarts bezwaar en beroep heeft vervolgens een beperking voor beroepsmatig autorijden aan de FML toegevoegd.

4.3.

De medisch adviseur van appellant, Hollander, heeft in zijn rapport van 26 juni 2017 onder meer gesteld dat appellant wel degelijk aan CVS leed en dat hij geen acht uur per dag kan werken.

4.4.

Naar aanleiding van de door appellant en het Uwv gegeven reacties op het rapport heeft Knepper in een aanvullend rapport van 1 augustus 2017 geconcludeerd dat hij in deze reacties geen aanleiding ziet om zijn conclusies te wijzigen. Hij heeft gesteld dat de verzekeringsarts bezwaar en beroep niet heeft gemotiveerd waarom deze bepaalde beperkingen uit zijn rapport van 28 april 2017 niet overneemt. Hij heeft te kennen gegeven dat het aannemelijk is dat op de datum in geding al chronische depressiviteit bestond omdat deze aandoening zelden plotseling ontstaat en de psycholoog en de pijnarts begin 2012 hebben genoteerd dat appellant somber was en het niet erg zou vinden als hij nooit meer wakker zou worden.

4.5.

Als uitgangspunt geldt dat de bestuursrechter het oordeel van een onafhankelijke, door hem ingeschakelde deskundige kan volgen als de motivering van deze deskundige hem overtuigend voorkomt. Deze situatie doet zich hier voor. Het rapport van 28 april 2017, aangevuld bij rapport van 1 augustus 2017, geeft blijk van een zorgvuldig onderzoek en is inzichtelijk en consistent. De omstandigheid dat Knepper in de beantwoording van de vraagstelling heeft vermeld dat hij alleen een beperking toevoegt voor beroepsmatig autorijden maakt dit niet anders. Hij heeft hierbij immers ook verwezen naar rubriek 4.3.2 van zijn rapport. In het aanvullend rapport heeft hij geconcludeerd dat de verzekeringsarts bezwaar en beroep niet motiveert waarom hij bepaalde beperkingen uit het rapport van Knepper niet overneemt. Uit beide rapporten, in zijn geheel en in onderlinge samenhang gelezen, is voldoende duidelijk geworden dat ook de beperkingen als verwoord in de laatste vier zinnen van 4.1 voor appellant gelden. Wat van de kant van appellant is aangevoerd, leidt evenmin tot twijfel aan de conclusies en beantwoording van de vragen van Knepper. Knepper is in zijn aanvullende rapport ingegaan op de reactie van Hollander en heeft zijn conclusies gemotiveerd gehandhaafd. Hij heeft duidelijk uiteengezet dat en waarom de diagnose CVS ten onrechte is gesteld en dat ook ADHD gepaard kan gaan met vermoeidheid.