Centrale Raad van Beroep, 04-07-2018, ECLI:NL:CRVB:2018:2091, 17/1098 WW

1.1.

1.2.

Appellante heeft bezwaar gemaakt tegen de hoogte van het dagloon. Appellante heeft erop gewezen dat zij in juni 2015 een nabetaling van € 54.047,59 heeft ontvangen van haar toenmalige werkgever [naam werkgever A] B.V. ([A]). Deze nabetaling hield verband met het feit dat [A] zich op het standpunt had gesteld dat de arbeidsovereenkomst met appellante per 19 oktober 2013 van rechtswege was geëindigd, maar dat de kantonrechter van de rechtbank Limburg in zijn vonnis van 3 juni 2015 (ECLI:NL:RBLIM:2015:4805) de aanzegging tot het eindigen van de arbeidsovereenkomst heeft vernietigd, wegens opvolgend werkgeverschap, waardoor de arbeidsovereenkomst tussen appellante en [A] ook na 18 oktober 2013 is blijven voortbestaan. De kantonrechter heeft [A] veroordeeld tot betaling aan appellante van het achterstallige loon van € 1.938,20 bruto per maand vanaf 19 oktober 2013 tot en met de datum van het vonnis, te vermeerderen met de maximale wettelijke verhoging vanaf 19 oktober 2013 tot en met 3 juni 2015 (de datum van het vonnis), en de som van dit achterstallige loon en de maximale wettelijke verhoging te vermeerderen met de wettelijke rente vanaf 16 april 2014 tot aan de dag der algehele voldoening. Volgens appellante had het Uwv de nabetaling van in totaal € 54.047,59 moeten meenemen bij de berekening van het dagloon, omdat sprake is van een nabetaling van salaris, dat is aan te merken als loon in de zin van het Dagloonbesluit werknemersverzekeringen 2015 (Dagloonbesluit 2015).

1.3.

3.1.

In hoger beroep heeft appellante haar standpunt gehandhaafd dat haar dagloon te laag is vastgesteld nu er geen rekening is gehouden met de nabetaling door [A] in juni 2015. Volgens appellante betreft de nabetaling loon genoten in 2015. Zij heeft er daarbij op gewezen dat conform artikel 4 van het Dagloonbesluit 2015 als uitgangspunt geldt dat de werknemer geacht wordt zijn loon genoten te hebben in het aangiftetijdvak waarover de werkgever van dat loon aangifte heeft gedaan. In dit geval was dat juni 2015. De nabetaling dient dan ook te worden meegenomen bij de berekening van het dagloon. Voorts heeft appellante aangevoerd dat de nabetaling geen loon uit vroegere dienstbetrekking betreft, zoals het Uwv heeft gesteld. De nabetaling die appellante heeft genoten was een beloning voor arbeid die in het kader van de dienstbetrekking verricht had moeten worden.

3.2.

Het Uwv heeft bevestiging van de aangevallen uitspraak bepleit.

4.5.

Naar vaste rechtspraak van de Hoge Raad (zie bijvoorbeeld de uitspraak van 21 juni 2000, ECLI:NL:HR:2000:AA6257) is voor het onderscheid tussen loon uit tegenwoordige dan wel uit vroegere dienstbetrekking bepalend of het loon ten nauwste verband houdt met bepaalde verrichte arbeid of met in een bepaald tijdvak verrichte arbeid en daarvoor een rechtstreekse beloning vormt. In dat geval is sprake van loon uit tegenwoordige arbeid. Als de inkomsten meer algemeen hun oorzaak vinden in het voorheen verricht zijn van arbeid en dus niet een onmiddellijke tegenprestatie vormen voor arbeid, is er sprake van inkomsten uit vroegere arbeid. Zie bijvoorbeeld ook de uitspraak van de Raad van 13 november 2015 (ECLI:NL:CRVB:2015:3993).

4.6.

De nabetaling in juni 2015 kan niet anders worden gekwalificeerd dan als een nabetaling van achterstallig loon. Zo heeft de kantonrechter het na te betalen bedrag in zijn vonnis ook verwoord. De nabetaling vindt niet meer algemeen zijn oorzaak in het voorheen verricht zijn van arbeid, zoals bij een ontslagvergoeding het geval is (zie bijvoorbeeld de uitspraak van de Raad van 7 december 2012, ECLI:NL:CRVB:2012:BY5824, waarnaar de rechtbank heeft verwezen), maar houdt ten nauwste verband met de periode van 19 oktober 2013 tot en met 3 juni 2015, gedurende welke [A] in gebreke was gebleven het loon te betalen, en vormt aldus daarvoor een weliswaar verlate maar ook onmiddellijke tegenprestatie. Daarom is geen sprake van loon uit vroegere dienstbetrekking.

4.7.

Daaraan doet niet af dat, zoals het Uwv ter zitting heeft gesteld, een deel van die nabetaling betrekking heeft op een periode voorafgaande aan de referteperiode van 1 januari 2015 tot en met 31 december 2015. Uit de rechtspraak van de Hoge Raad en deze Raad blijkt niet dat dit een relevant gegeven is bij de beantwoording van de vraag of sprake is van loon uit tegenwoordige dienstbetrekking of loon uit vroegere dienstbetrekking.

4.8.

De omstandigheid dat appellante van 19 oktober 2013 tot en met 3 juni 2015 feitelijk geen arbeid heeft verricht voor [A], betekent niet dat geen sprake is van loon uit tegenwoordige dienstbetrekking. Vaststaat dat appellante in die periode wel bereid was de bedongen arbeid te verrichten, maar dat [A] van dat aanbod geen gebruik heeft gemaakt, omdat [A] in de rechtens onjuiste veronderstelling verkeerde dat de dienstbetrekking met appellante per 19 oktober 2013 van rechtswege was geëindigd. Dit betreft een omstandigheid die aan [A] moet worden toegerekend. De nabetaling in juni 2015 moet dan ook worden gekwalificeerd als loon uit tegenwoordige dienstbetrekking. Dit is ook in overeenstemming met artikel 22a, derde lid, aanhef en onder a, van de Wet op de Loonbelasting 1964. Dit betekent dat de nabetaling in juni 2015 behoort tot het loon in de zin van het Dagloonbesluit 2015.

4.9.

4.10.

Appellante heeft hier tegenover gesteld dat met het meenemen van de nabetaling in juni 2015 een juiste toepassing wordt gegeven aan de wettelijke bepalingen van het Dagloonbesluit 2015. Artikel 4, eerste lid, van het Dagloonbesluit 2015 bepaalt immers dat bij de vaststelling van het WW-dagloon de werknemer geacht wordt zijn loon te hebben genoten in het aangiftetijdvak waarover de werkgever van dat loon opgave heeft gedaan en vaststaat dat [A] in juni 2015, dus in de referteperiode, loonopgave heeft gedaan van het achterstallige salaris.

4.11.

4.12.

De twee door het Uwv aangehaalde uitspraken vormen geen basis voor een andere conclusie. De overwegingen die in die uitspraken zijn gewijd aan het principe dat het dagloon een weerspiegeling moet zijn van het welvaartsniveau van de betrokkene bij het intreden van het verzekerde risico kunnen niet los worden gezien van de context waarbinnen zij tot stand zijn gekomen.

4.13.

Uit hetgeen in 4.1 tot en met 4.12.2 is overwogen, volgt dat het Uwv bij de vaststelling van het dagloon de nabetaling in juni 2015 had moeten meenemen. Zoals partijen ter zitting hebben beaamd, blijkt uit een van de twee salarisspecificaties van juni 2015, namelijk de salarisspecificatie 6.2, dat in de nabetaling van € 54.047,59 een bedrag van € 21.560,31 aan wettelijke verhoging is begrepen. De wettelijke verhoging is geen loon, zodat uiteindelijk een bedrag van € 32.487,28 aan loon had moeten worden meegenomen bij de dagloonberekening. In zoverre is er aanleiding om af te wijken van de loonopgave van [A]. Het Uwv heeft € 1.928,49 (het reguliere loon per maand) in aanmerking genomen, dus € 30.558,79 te weinig. Het bedrag van € 30.558,79 komt overeen met een bedrag van € 118,37 per dag (€ 30.558,79: 261 uitkeringsdagen x 1,011 indexatie). Het dagloon wordt dan, in plaats van het door het Uwv vastgestelde dagloon van € 108,93, € 227,30 (€ 108,93 plus € 118,37). Dit bedrag is hoger dan het maximumdagloon van € 202,17. Daarom dient het dagloon te worden vastgesteld op € 202,17.

4.14.

Het hoger beroep van appellante slaagt. De aangevallen uitspraak moet worden vernietigd. Het beroep van appellante tegen het bestreden besluit is gegrond. Het bestreden besluit moet worden vernietigd. Doende hetgeen de rechtbank zou behoren te doen, zal de Raad zelf in de zaak voorzien door het dagloon met ingang van 1 februari 2016 vast te stellen op € 202,17.