Centrale Raad van Beroep, 22-08-2018, ECLI:NL:CRVB:2018:2597, 16/5334 ZW

1.1.

Appellante is een uitzendorganisatie. Zij is eigenrisicodrager als bedoeld in artikel 1, aanhef en onder h, van de Ziektewet (ZW).

1.2.

Bij appellante is in dienst geweest [werknemer] (werknemer), die door haar tewerkgesteld is als magazijnmedewerker bij [naam bedrijf] .

1.3.

Werknemer heeft zich op 7 juni 2012 ziek gemeld voor het werk bij [naam bedrijf] . Op grond van de toepasselijke cao is zijn arbeidsovereenkomst met appellante als gevolg van zijn ziekmelding geëindigd. Werknemer heeft uitkering ontvangen op grond van de ZW.

1.4.

Op 28 februari 2014 heeft werknemer het Uwv verzocht hem in aanmerking te brengen voor een uitkering op grond van de Wet werk en inkomen naar arbeidsvermogen (Wet WIA). Na beoordeling van het re-integratieverslag door een verzekeringsarts en een arbeidsdeskundige heeft het Uwv bij besluit van 20 mei 2014 vastgesteld dat appellante niet voldoende heeft gedaan om werknemer te re-integreren. Het Uwv heeft bepaald dat appellante aan werknemer ziekengeld moet doorbetalen tot 9 juni 2015. Het besluit verwijst voor de wijze waarop appellante haar tekortkoming kan herstellen naar een rapport van een arbeidsdeskundige van 19 mei 2014.

1.5.

Appellante heeft tegen het besluit van 20 mei 2014 bezwaar gemaakt. Bij besluit van 22 januari 2015 (bestreden besluit) heeft het Uwv het bezwaar ongegrond verklaard en zijn beslissing om appellante een zogenoemde ziekengeldsanctie op te leggen gehandhaafd. Aan het bestreden besluit liggen rapporten ten grondslag van een verzekeringsarts bezwaar en beroep van 8 december 2014 en van een arbeidsdeskundige bezwaar en beroep van 20 januari 2015.

2.1.

Appellante heeft tegen het bestreden besluit beroep ingesteld. Zij heeft aangevoerd dat zij niet tekortgeschoten is in haar re-integratieverplichtingen omdat werknemer geen arbeidsmogelijkheden had.

2.2.

3.1.

Appellante heeft in hoger beroep haar opvatting herhaald dat gelet op de medische situatie van werknemer van haar geen re-integratie-inspanningen konden worden verlangd. Het Uwv heeft volgens appellante niet inzichtelijk gemaakt welke passende arbeid werknemer gelet op de combinatie van beperkingen zou hebben kunnen verrichten. Appellante heeft erop gewezen dat in haar relatie met een zogenoemde vangnetter de verplichting om arbeid aan te bieden niet uit artikel 7:658a van het Burgerlijk Wetboek (BW) volgt.

3.2.

Het Uwv heeft bevestiging van de aangevallen uitspraak bepleit.

4.3.

4.4.

In het in 1.4 genoemde rapport van 19 mei 2014 heeft de arbeidsdeskundige van het Uwv als zijn opvatting gegeven dat de re-integratie-inspanningen van appellante onvoldoende zijn geweest omdat er geen re-integratie-activiteiten zijn geweest, terwijl volgens de bedrijfsarts van appellante daarvoor vanaf augustus 2013 wel mogelijkheden waren. Tussen partijen is niet in geschil dat geen bevredigend re-integratieresultaat is bereikt; op het moment van de aanvraag van een WIA-uitkering had werknemer niet in enige vorm van arbeid hervat. Evenmin is in geschil dat appellante de re-integratie van werknemer niet in gang heeft gezet. Ter beantwoording is de vraag of appellante in de medische toestand van werknemer terecht grond heeft gezien om re-integratie-inspanningen geheel achterwege te laten.

4.5.

Appellante heeft de controle van de medische toestand van werknemer en de begeleiding van werknemer bij werkhervatting opgedragen aan Acture BV. Uit een ‘Spreekuurrapportage ZW’ van 8 augustus 2013, die deel uitmaakt van de gedingstukken, blijkt dat bedrijfsarts M. Baldew van Acture BV bij zijn onderzoek op die datum een verbetering van de belastbaarheid van werknemer heeft vastgesteld, nadat eerder gedurende een geruime periode sprake was geweest van het ontbreken van arbeidsmogelijkheden van werknemer wegens het volgen van intensieve therapie. Ten behoeve van de re-integratie van werknemer heeft hij in een apart document vastgelegd dat werknemer beschikt over benutbare mogelijkheden en daarbij gespecificeerd welke beperkingen voor het verrichten van arbeid naar zijn oordeel voortvloeien uit de ziekte van werknemer. Op 30 oktober 2013, 31 januari 2014 en 7 maart 2014 heeft Baldew de beperkingen van werknemer in min of meer gelijke bewoordingen beschreven; uit elke beschrijving blijkt dat werknemer mogelijkheden heeft om arbeid te verrichten waarin met een aantal nader omschreven beperkingen rekening wordt gehouden.

4.6.

4.7.

In opdracht van Acture BV heeft ook arbeidsdeskundige R. Meijering van Solutions-vpr! onderzoek verricht. In zijn rapport van 15 november 2013 heeft Meijering geconcludeerd dat verzekerde volledig arbeidsongeschikt is en daarbij aangetekend:

4.8.

4.9.

De arbeidsdeskundige bezwaar en beroep van het Uwv heeft in het in 1.5 genoemde rapport van 20 januari 2015 nader uiteengezet dat werknemer met zijn medisch vastgestelde mogelijkheden begeleid zou kunnen worden naar passend werk. Terecht is appellante het verwijt gemaakt dat zij geen nader onderzoek naar voor werknemer passend werk – van welke aard en omvang dan ook – in gang heeft gezet. Daarbij geldt dat zelfs als aan de medische bevindingen over de beperkingen van werknemer terecht de arbeidskundige opvatting was ontleend dat voor werknemer “geen passende functies in regulier betaalde arbeid te duiden zijn”, appellante niet zonder meer elke re-integratie-activiteit achterwege had mogen laten. Zoals blijkt uit het in 4.2.5 genoemde beoordelingskader kan in individuele situaties van een werkgever ook in redelijkheid verwacht worden dat hij beziet of de werknemer met behulp van scholing, training dan wel met een start van werkzaamheden op arbeidstherapeutische basis bij zijn terugkeer naar de arbeidsmarkt kan worden begeleid.

4.10.

Uit 4.3 tot en met 4.9 volgt dat het hoger beroep niet slaagt. De aangevallen uitspraak zal worden bevestigd. Gelet op dit oordeel wordt het verzoek om schadevergoeding afgewezen.