Centrale Raad van Beroep, 08-03-2018, ECLI:NL:CRVB:2018:678, 17/3724 AW

1.1.

1.2.

De rechtbank Gelderland heeft bij uitspraak van 11 december 2014, 13/1093 (ECLI:NL:RBGEL:2014:7635), zelf voorziend bepaald dat de uitgangspositie van appellant in het kader van de vaststelling van zijn functie voor het Landelijk Functiegebouw Nederlandse Politie (LFNP) in de periode 31 december 2009 tot en met 31 december 2011 bij ‘bijzondere situatie’ en ‘extra werkzaamheden’ vermeldt dat appellant uitsluitend werkzaamheden verricht conform de door appellant opgestelde functiebeschrijving (bijlage 2 bij de brief van 6 januari 2014 van de korpschef) en voorts bepaald dat deze functiebeschrijving daarmee onderdeel uitmaakt van de uitgangspositie. De rechtbank heeft daartoe overwogen dat de korpschef bij het vaststellen van de uitgangspositie van appellant terecht is uitgegaan van [functie 1] . Dat de feitelijk aan appellant opgedragen taken daarvan afwijken maakt dat op zichzelf niet anders. Appellant had daarvoor functieonderhoud kunnen vragen. Dat hij van die mogelijkheid geen gebruik heeft gemaakt, komt voor zijn rekening en risico. Ten aanzien van de feitelijk aan appellant opgedragen werkzaamheden is gebleken dat appellant deze juist heeft verwoord in de door hem opgestelde functiebeschrijving en dat die functiebeschrijving wezenlijk afwijkt van de organieke functiebeschrijving van [functie 1] . De korpschef kon daarom in de uitgangspositie niet volstaan met de enkele vermelding van voornoemde organieke functie met een taakaccent. Tegen deze uitspraak is geen hoger beroep ingesteld.

1.3.

De korpschef heeft vervolgens op 30 januari 2015 zijn besluit van 27 mei 2014 ingetrokken, waarbij was beslist op het bezwaar tegen het besluit van 16 december 2013, houdende de toekenning van en overgang naar een LFNP-functie ten aanzien van appellant per 1 januari 2012. De rechtbank heeft het al aanhangige beroep van appellant tegen het besluit van 27 mei 2014 niet-ontvankelijk verklaard bij mondelinge uitspraak van 11 februari 2015, 14/4464. Tegen deze uitspraak is geen hoger beroep ingesteld.

1.4.

Bij brief van 13 februari 2015 heeft de korpschef aan appellant meegedeeld dat de nieuwe uitgangspositie van appellant in het kader van zijn functie voor het LFNP, zoals deze is vastgesteld in de in 1.2 genoemde uitspraak van de rechtbank en zoals deze opnieuw is weergegeven, zal worden voorgelegd aan de landelijke werkgroep matching LFNP, zodat de overgang naar de meest vergelijkbare LFNP-functie bepaald kan worden. Hierbij heeft de korpschef voorts het besluit van 16 december 2013 met de toekenning en overgang naar een LFNP-functie ingetrokken.

1.5.

Een verzoek van appellant van 1 november 2015 tot (her)waardering van de functiebeschrijving die hoort bij zijn nieuwe uitgangspositie is bij besluit van 6 april 2016 afgewezen. De korpschef heeft het bezwaar tegen deze weigering bij besluit van 2 juni 2016 (bestreden besluit 1) ongegrond verklaard.

1.6.

Bij aangevallen uitspraak 1 is het beroep tegen bestreden besluit 1 ongegrond verklaard.

1.7.

Op basis van de nieuwe uitgangspositie heeft de korpschef bij besluit van 12 februari 2016 ten aanzien van appellant besloten tot toekenning en overgang per 1 januari 2012 naar de LFNP-functie [functie 2], schaal 5. Het bezwaar tegen dit besluit is bij besluit van 4 juli 2016 (bestreden besluit 2) ongegrond verklaard.

1.8.

Bij aangevallen uitspraak 2 is het beroep tegen bestreden besluit 2 ongegrond verklaard en het verzoek om schadevergoeding afgewezen.

1.9.

1.10.

Bij aangevallen uitspraak 3 is het beroep tegen de besluiten van 2 en 27 juni 2016 (hierna ook: bestreden besluit 3) ongegrond verklaard en het verzoek om schadevergoeding afgewezen.

2. Appellant heeft op de hierna te bespreken gronden hoger beroepen ingesteld.

3. De Raad komt tot de volgende beoordeling.

(Her)waardering van de functiebeschrijving (aangevallen uitspraak 1)

4.1.

Bij aangevallen uitspraak 1 heeft de rechtbank, onder verwijzing naar de uitspraak van de rechtbank van 11 december 2014, kort samengevat overwogen dat het organieke functiewaarderingssysteem van de politie meebrengt dat de organieke functiebeschrijving het uitgangspunt is voor ter beoordeling voorliggende functiewaardering. De aan appellant feitelijk opgedragen, maar niet in de organieke functiebeschrijving vastgelegde, werkzaamheden dienen dan ook buiten beschouwing te worden gelaten in de onderhavige procedure. Appellant had daarvoor functieonderhoud kunnen vragen. Dat hij dit niet heeft gedaan is zijn eigen verantwoordelijkheid.

4.2.

De Raad ziet in wat appellant heeft aangevoerd geen reden om tot een ander oordeel te komen dan waartoe de rechtbank is gekomen. De Regeling vaststelling systeem functiewaardering Nederlandse politie bevat een organiek functiewaarderingssysteem. Omdat appellant indertijd - dit was tot 24 mei 2011 nog mogelijk - geen functieonderhoud heeft aangevraagd (en gekregen) kan de functiebeschrijving, die onder de noemer van ‘extra werkzaamheden’ is opgenomen in zijn uitgangspositie voor het LFNP, niet geacht worden een nieuwe organieke functie te vormen. Mede gelet op de in het toenmalige artikel 7, eerste lid, van het Besluit bezoldiging politie (Bbp) gegeven verwijzing naar de opgedragen functie als bedoeld in artikel 6, tweede lid, van het Bbp is beoogd om de waardering en herwaardering van functies te beperken tot organieke functies. Het zou niet met die bedoeling in overeenstemming zijn om de functiebeschrijving in de nieuwe uitgangspositie van appellant te waarderen.

4.3.

Uit 4.1 en 4.2 volgt dat aangevallen uitspraak 1 moet worden bevestigd.

4.4.

5.1.

Appellant heeft in de eerste plaats aangevoerd dat ten onrechte het bezwaar tegen het besluit van 12 februari 2016 niet naar de rechtbank is doorgestuurd als beroepschrift. Ook de rechtbank heeft niet onderkend dat dit had moeten gebeuren.

5.2.

Deze hoger beroepsgrond slaagt. De eerdere besluitvorming van de korpschef over de toekenning en overgang van appellant naar een LFNP-functie per 1 januari 2012 heeft geleid tot de onder 1.3 genoemde uitspraak van de rechtbank Gelderland, waarbij het beroep van appellant niet-ontvankelijk is verklaard nadat de korpschef de desbetreffende beslissing op bezwaar had ingetrokken. Bij die uitspraak is onder meer overwogen dat de korpschef een nieuwe beslissing op het bezwaar tegen het besluit van 16 december 2013 moet nemen. De korpschef heeft dit uitgevoerd door afzonderlijk te beslissen tot intrekking van het besluit van 16 december 2013 en een jaar later, bij besluit van 12 februari 2016, tot de toekenning en overgang van appellant naar de LFNP-functie [functie 2]. Het tijdsverloop tussen beide besluiten en de ongeoorloofdheid van een dergelijke getrapte besluitvorming laten onverlet dat de beslissing van 12 februari 2016 als (tweede en noodzakelijke) onderdeel van de nieuwe beslissing op het bezwaar tegen het besluit van 16 december 2013 moet worden aangemerkt.

5.3.

De korpschef mocht dus niet op het bezwaar tegen het besluit van 12 februari 2016 beslissen, maar had dat bezwaar als beroepschrift moeten doorzenden naar de rechtbank. Bestreden besluit 2 wordt dus vernietigd, evenals aangevallen uitspraak 2, waarbij het vorenstaande niet is onderkend, voor zover het de ongegrondverklaring van het beroep tegen bestreden besluit 2 betreft.

5.4.

De Raad zal vervolgens doen wat de rechtbank zou behoren te doen en de vraag beantwoorden of het besluit van 12 februari 2016 in rechte stand kan houden.

5.5.

De rechtbank heeft bij aangevallen uitspraak 2 het verzoek van appellant afgewezen om schadevergoeding wegens de schending van de redelijke termijn. Appellant heeft in hoger beroep kort samengevat aangevoerd dat de rechtbank met de keuze van het bezwaarschrift van 25 maart 2016 een onjuist beginpunt van de procedure heeft genomen.

5.6.

Of de redelijke termijn, bedoeld in artikel 6 van het Europees Verdrag tot bescherming van de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden (EVRM) is overschreden moet worden beoordeeld aan de hand van de omstandigheden van het geval. De redelijke termijn voor de procedure in bezwaar en bij de rechtbank is, zoals de rechtbank met juistheid heeft overwogen, in beginsel niet overschreden als die procedure in haar geheel niet langer dan twee jaar heeft geduurd waarbij de termijn voor de bezwaarfase een half jaar en voor de beroepsfase anderhalf jaar is. In dit geval is er geen reden om van deze termijn af te wijken.

5.7.

Uit rechtsoverweging 5.2 volgt reeds dat de aanvang van de procedure in dit geval ligt bij het bezwaarschrift tegen het besluit van 16 december 2013, dat van 25 januari 2014 dateert. De totale procedure tot en met aangevallen uitspraak 2 heeft daarmee drie jaar en twee maanden geduurd. De rechtbank heeft het verzoek van appellant om vergoeding van schade in verband met de overschrijding van de redelijke termijn dus ten onrechte afgewezen. Het hoger beroep slaagt.

5.8.

5.9.

De hoger beroepsgrond van appellant over het achterwege laten van een vergoeding van proceskosten door de rechtbank behoeft geen bespreking meer.

5.10.

6.1.

De hoger beroepsgronden van appellant zijn gericht tegen aangevallen uitspraak 3, voor zover de rechtbank het beroep tegen bestreden besluit 3 ongegrond heeft verklaard.

6.2.

6.4.

6.5.

Aanleiding bestaat de korpschef te veroordelen in de proceskosten van appellant. Deze kosten worden begroot op € 1.002,- in beroep en € 501,- in hoger beroep voor verleende rechtsbijstand, in totaal dus € 1.503,-.