Centrale Raad van Beroep, 10-01-2019, ECLI:NL:CRVB:2019:108, 15/2939 WIA

1.1.

Na verzekeringsgeneeskundig en arbeidskundig onderzoek heeft het Uwv bij besluit van 20 december 2013 appellant met ingang van 15 januari 2014 in aanmerking gebracht voor een loongerelateerde WGA-uitkering ingevolge de Wet werk en inkomen naar arbeidsvermogen (Wet WIA). De mate van arbeidsongeschiktheid is vastgesteld op 72,17%.

1.2.

Het bezwaar van appellant tegen dit besluit is bij besluit van 10 juni 2014 (bestreden besluit) ongegrond verklaard. Daarbij heeft het Uwv verwezen naar een rapport van een verzekeringsarts bezwaar en beroep.

3.1.

Appellant heeft in hoger beroep het oordeel van de rechtbank bestreden dat de rechtsgevolgen van het vernietigde besluit in stand blijven en aangevoerd dat hij meer beperkt is dan het Uwv heeft aangenomen. Ter ondersteuning van dit standpunt heeft appellant gewezen op het rapport van Voogd.

3.2.

Het Uwv heeft verzocht de aangevallen uitspraak te bevestigen.

4.1.

In geschil is de mate van arbeidsongeschiktheid van appellant op 15 januari 2014.

4.2.

De deskundige heeft in het uitgebrachte rapport geconcludeerd dat appellant voldoet aan de criteria voor “wisselende mogelijkheden” als bedoeld in situatie III van de “Standaard geen duurzaam benutbare mogelijkheden” uit 1996 (Standaard), welke standaard voor verzekeringsartsen richtlijnen geeft voor de beoordeling of een verzekerde geen duurzaam benutbare mogelijkheden heeft. In dit verband heeft de deskundige gewezen op de ernstige situatie van appellant in 2012, toen onder meer sprake was van suïcidaliteit in relatie met de clusterhoofdpijn. Omdat appellant ongeveer drie- tot viermaal per jaar minstens drie weken praktisch uitgeschakeld is wegens clusterhoofdpijn, heeft de deskundige geconcludeerd dat er geen benutbare mogelijkheden zijn. Deze op de Standaard gebaseerde conclusie van de deskundige is inzichtelijk en consistent.

4.3.

Als uitgangspunt geldt dat de bestuursrechter het oordeel van een onafhankelijke, door hem ingeschakelde deskundige kan volgen, indien de door deze deskundige gebezigde motivering hem overtuigend voorkomt. Deze situatie doet zich hier voor. Het deskundigenrapport geeft blijk van een zorgvuldig onderzoek en is inzichtelijk en consistent. De deskundige heeft alle relevante gegevens in aanmerking genomen en is gemotiveerd tot zijn oordeel gekomen.

4.4.

De reactie van de verzekeringsarts bezwaar en beroep op het deskundigenrapport bevat een beredeneerde berekening over uit de aandoening van appellant voortvloeiend ziekteverzuim dat volgens die arts niet als excessief kan worden beschouwd. Dat kan niet als een gemotiveerde weerlegging van het door de deskundige gegeven oordeel worden gezien over de afwezigheid van benutbare mogelijkheden in de zin van de Standaard. Uit de rechtspraak van de Raad (zie bijvoorbeeld de uitspraak van 29 augustus 2007, ECLI:NL:CRVB:2007:BB2600), blijkt bovendien dat bij de vraag of sprake is van excessief ziekteverzuim naast omvang en frequentie van dat verzuim mede betekenis toekomt aan andere factoren zoals voorspelbaarheid, persoonsgebonden aspecten, vervangingsmogelijkheden en aard van de functies, welke aspecten door de verzekeringsarts bezwaar en beroep niet kenbaar in de beoordeling zijn betrokken.

4.5.

Uit de overwegingen 4.2. tot en met 4.4 volgt dat het hoger beroep slaagt. De rechtbank heeft bij de aangevallen uitspraak ten onrechte de rechtsgevolgen van het vernietigde bestreden besluit in stand gelaten. Gelet op het deskundigenrapport is er aanleiding zelf in de zaak te voorzien door met toepassing van artikel 8:72, derde lid, aanhef en onder b, van de Algemene wet bestuursrecht het besluit van 20 december 2013 te herroepen en te bepalen dat appellant met ingang van 15 januari 2014 100% arbeidsongeschikt is, omdat hij geen duurzaam benutbare mogelijkheden voor het verrichten van arbeid heeft.