Centrale Raad van Beroep, 27-03-2019, ECLI:NL:CRVB:2019:1096, 16/4752 WIA

[naam werkneemster] (werkneemster) is bij appellante werkzaam geweest als schoonmaakster voor 12,5 uur per week en is op 8 juli 2008 uitgevallen. Naar aanleiding van een aanvraag om uitkering op grond van de Wet werk en inkomen naar arbeidsvermogen (Wet WIA) heeft het Uwv bij besluit van 5 juli 2010 vastgesteld dat voor werkneemster met ingang van 26 juli 2010 recht is ontstaan op een loongerelateerde WGA-uitkering, waarbij de mate van arbeidsongeschiktheid is vastgesteld op 100%. Bij besluit van 19 juni 2013 heeft het Uwv de loongerelateerde WGA-uitkering met ingang van 26 september 2013 omgezet in een WGA‑loonaanvullingsuitkering.

Bij brief van 10 januari 2014 heeft appellante een verzoek om een herbeoordeling gedaan. Naar aanleiding van dit verzoek heeft een arts van het Uwv werkneemster onderzocht en heeft in verband met schouderklachten en psychische klachten beperkingen aangenomen voor de arbeidsmogelijkheden van werkneemster. De arts heeft daarbij opgemerkt dat er nog therapeutische mogelijkheden zijn op grond waarvan verbetering niet is uitgesloten. De beperkingen zijn neergelegd in een Functionele Mogelijkhedenlijst (FML). De arbeidsdeskundige heeft met deze FML onvoldoende functies kunnen selecteren en de mate van arbeidsongeschiktheid vastgesteld op 100%. Bij besluit van 3 juli 2014 heeft het Uwv vastgesteld dat de mate van arbeidsongeschiktheid van werkneemster niet is gewijzigd.

Appellante heeft bezwaar gemaakt tegen het besluit van 3 juli 2014.

Een verzekeringsarts bezwaar en beroep heeft in zijn rapport van 9 januari 2015 overwogen dat zowel voor schouderklachten als de psychische klachten behandelmogelijkheden bestaan, die de verwachting wettigen dat herstel van de belastbaarheid binnen het eerste jaar dan wel het tweede jaar niet gering is. De schouderklachten zijn somatisch onvoldoende verklaard en bij behandeling bij de GGZ is ook herstel van de psychische belastbaarheid aannemelijk. Werkneemster wenst nu geen behandeling vanwege het stigmatiserende karakter. Dit is echter geen verzekeringsgeneeskundige reden om te concluderen tot duurzaamheid. Bij beslissing op bezwaar van 3 maart 2015 (bestreden besluit) is het bezwaar tegen het besluit van 3 juli 2014 ongegrond verklaard.

Appellante heeft in hoger beroep, evenals in beroep, aangevoerd dat uit de rapporten van de verzekeringsartsen blijkt dat werkneemster geen adequate medische behandeling volgt. Het Uwv heeft verzuimd om te toetsen aan de artikelen 27, 28 en 29 van de Wet WIA waarin belangrijke plichten van de verzekerde zijn opgenomen. De uitkering blijft hierdoor doorlopen en appellante heeft hiervan nadeel omdat zij wordt doorbelast via de gedifferentieerde WGA-premie. Appellante is van mening dat de toetsing aan deze artikelen onderdeel moet zijn van het primaire proces waarbij het voortduren van de uitkering wordt beoordeeld. Zonder toetsing aan de verplichting van de verzekerde in de WIA om adequate medische behandeling te volgen, blijft er twijfel over de rechtmatigheid van de uitkering. Het Uwv dient daarom bij de (her)beoordeling van het uitkeringsrecht ambtshalve te bezien of er aanleiding is een maatregel op te leggen als aan die verplichting niet is voldaan. Een verzoek daartoe van een (ex-) werkgever is daarvoor niet vereist. Gelet op het belang van handhaving mag een beslissing over het opleggen van een maatregel niet ontbreken in een besluit over de (her)beoordeling van het uitkeringsrecht.

Het Uwv heeft bevestiging van de aangevallen uitspraak bepleit.

In hoger beroep is niet meer in geschil de vaststelling van het Uwv dat werkneemster per 3 juli 2014 volledig, maar niet duurzaam arbeidsongeschikt was. Het geschil betreft uitsluitend de vraag of de besluitvorming van het Uwv over het voortzetten van het recht op uitkering van werkneemster niet alleen een beoordeling diende in te houden van de mate van arbeidsongeschiktheid en de duurzaamheid van de arbeidsongeschiktheid, maar tevens een ambtshalve beoordeling of aan werkneemster wegens het niet volgen van een adequate medische behandeling een maatregel had moeten worden opgelegd. Vast staat dat werkneemster destijds geen medische behandeling volgde.

Uit het vorenstaande blijkt dat de Wet WIA voorziet in aparte besluitvorming over enerzijds het ontstaan, voortduren, eindigen en herleven van het recht op uitkering alsmede of sprake is van duurzaamheid en anderzijds over de verplichtingen van de verzekerde en het opleggen van sancties bij overtreding van die verplichtingen. De besluitvorming over het recht op uitkering staat los van en gaat vooraf aan besluitvorming over de verplichtingen van de verzekerde en het opleggen van sancties. De aard van deze besluitvorming verschilt aanzienlijk wat betreft de toepasselijke criteria, de te maken afwegingen en de procedurele regels. De besluitvorming resulteert in verschillende besluiten waartegen afzonderlijk bezwaar en beroep kan worden ingesteld.

Anders dan appellante betoogt is er in de Wet WIA noch anderszins een verplichting voor het Uwv om bij een beoordeling van de arbeidsongeschiktheid van een verzekerde tevens te beoordelen of er aanleiding is de verzekerde een maatregel op te leggen wegens het niet naleven van diens verplichtingen op grond van de Wet WIA als daartoe geen verzoek is gedaan.

Gelet hierop heeft het Uwv zich kunnen beperken tot het nemen van beslissingen over de mate van arbeidsongeschiktheid en de duurzaamheid van de arbeidsongeschiktheid, resulterend in het besluit tot het ongewijzigd voortzetten van de WGA-uitkering van werkneemster per 3 juli 2014. Voor het nemen van een beslissing over het ondergaan van een medische behandeling of het opleggen van een maatregel wegens het niet naleven van een opdracht een medische behandeling te ondergaan, was in het kader van de herbeoordeling van de arbeidsongeschiktheid geen aanleiding.

Uit 4.2.1 tot en met 4.5 volgt dat het hoger beroep niet slaagt. De aangevallen uitspraak dient te worden bevestigd.