Centrale Raad van Beroep, 07-05-2019, ECLI:NL:CRVB:2019:1548, 17-6625 PW

Appellant ontving vanaf 14 januari 2015 bijstand naar de norm voor een alleenstaande, laatstelijk op grond van de Participatiewet (PW). In het kader van het project “Heronderzoek PW 2016” van de gemeente Rotterdam (project) heeft een medewerker van het project een onderzoek ingesteld naar de rechtmatigheid van de aan appellant verleende bijstand. In dat verband heeft appellant bankafschriften overgelegd over de periode van 24 juni 2015 tot 24 juni 2016. Daaruit is onder meer gebleken dat in die periode contante stortingen hebben plaatsgevonden en dat appellant in korte tijd meerdere kleine bedragen heeft gepind. Appellant heeft op 8 juli 2016 tegenover de medewerker verklaard dat hij af en toe gokt, en dan in korte tijd meerdere kleine bedragen pint. Hij doet opnames bij casino’s zoals [casino] . Hij heeft geen overzicht van wat hij vergokt en kan geen administratie leveren. Verder heeft appellant desgevraagd verklaard af en toe ook te gokken bij ING met postcode [postcode] . De bevindingen van het onderzoek zijn vervat in een rapportage rechtmatigheid van 12 juli 2016 en in een rapportage beëindigingsonderzoek van 14 juli 2016.

Bij besluit van 4 januari 2017, na bezwaar gehandhaafd bij besluit van 26 april 2017 (bestreden besluit 2), heeft het college de resterende vordering, ten bedrage van € 5.144,62, gebruteerd met € 1.391,18 tot een bedrag van € 6.535,80. Hieraan ligt ten grondslag dat de vordering aan appellant te wijten is, nu deze het gevolg is van een schending van de inlichtingenverplichting.

2. Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank de beroepen tegen de bestreden besluiten ongegrond verklaard.

3. In hoger beroep heeft appellant zich op de hierna te bespreken gronden tegen de aangevallen uitspraak gekeerd.

4. De Raad komt tot de volgende beoordeling.

Ter beoordeling staan het besluit tot intrekking en terugvordering van de bijstand over de perioden van 1 september 2015 tot en met 30 november 2015 en van 1 januari 2016 tot en met 30 juni 2016, en het bruteringsbesluit.

De beroepsgrond dat het college niet aannemelijk heeft gemaakt dat appellant inkomsten uit gokwinsten heeft ontvangen, slaagt niet. Het meerdere keren, kort na elkaar opnemen van relatief kleine bedragen in casino’s duidt erop dat appellant heeft gegokt. Of appellant contant geld opnam of fiches kocht is daarbij niet van belang. Appellant heeft verder zowel tijdens het gesprek op 8 juli 2016 bij het college als tijdens de hoorzitting naar aanleiding van het bezwaar erkend dat hij heeft gegokt. De enkele stelling dat appellant de Nederlandse taal slecht beheerst en dat geen tolk bij het gesprek op 8 juli 2016 aanwezig was, maakt niet dat appellant niet aan deze verklaringen kan worden gehouden. Het had appellant redelijkerwijs duidelijk kunnen zijn dat (de opbrengst van) het gokken van belang kon zijn voor zijn recht op bijstand. Daarvan had appellant op grond van artikel 17, eerste lid, van de PW uit eigen beweging mededeling moeten doen aan het college.

De beroepsgrond dat het college niet aannemelijk heeft gemaakt dat appellant in alle maanden in de periode in geding transacties heeft verricht in gokinstellingen, slaagt niet. In alle maanden in de periode in geding hebben pintransacties plaatsgevonden onder vermelding van [casino] dan wel [postcode] , waarvan appellant in het gesprek op 8 juli 2016 en ter zitting bij de rechtbank heeft verklaard dat deze transacties zijn gedaan in gokgerelateerde instellingen. De enkele nadien opgeworpen stelling dat [casino] ook een bar kan zijn geweest, maakt dit niet anders. Verder gaat de Raad voorbij aan de grond dat appellant vergeetachtig is en om die reden telkens kleine bedragen heeft opgenomen. De door appellant in beroep overgelegde verwijzingsbrief van zijn huisarts van 18 november 2014 biedt daarvoor onvoldoende grondslag.

De brutering hoeft, gelet op wat ter zitting is besproken, geen bespreking.

Uit het voorgaande volgt dat het hoger beroep niet slaagt, zodat de aangevallen uitspraak moet worden bevestigd.