Centrale Raad van Beroep, 15-05-2019, ECLI:NL:CRVB:2019:1626, 15/818 WIA

Het uitgangspunt van het op artikel 8:75 van de Awb gebaseerde Besluit proceskosten bestuursrecht (Bpb) is dat een forfaitaire vergoeding wordt toegekend. In artikel 2, derde lid, van het Bpb is neergelegd dat hiervan in bijzondere omstandigheden kan worden afgeweken. De toelichting bij het Bpb vermeldt dat in uitzonderlijke gevallen strikte toepassing van de regeling onrechtvaardig kan uitpakken en dat de rechter in bijzondere omstandigheden de volgens het Bpb berekende vergoeding – zonder af te doen aan het karakter van een tegemoetkoming in de daadwerkelijke kosten – kan verhogen of verlagen. Benadrukt wordt dat het werkelijk gaat om uitzonderingen en als voorbeeld wordt genoemd een geval waarin de burger door gebrekkige informatievoorziening door de overheid op uitzonderlijk hoge kosten voor het verzamelen van het benodigde feitenmateriaal is gejaagd.

Van bijzondere omstandigheden kan sprake zijn als een betrokkene, als gevolg van de werkwijze van een bestuursorgaan, uitzonderlijk hoge kosten heeft moeten maken (zie de uitspraak van de Raad van 10 december 2015, ECLI:NL:CRVB:2015:4672). Bij de beoordeling of daarvan sprake is, moet ook betekenis worden toegekend aan de vraag of de betrokkene de kosten redelijkerwijs heeft moeten maken, zoals artikel 8:75, eerste lid, van de Awb voorschrijft.

De gevraagde integrale vergoeding van de gemaakte kosten voor rechtsbijstand wordt afgewezen, omdat geen sprake is van bijzondere omstandigheden waarin appellante door de werkwijze van het Uwv uitzonderlijk hoge kosten heeft moeten maken. Dat ten onrechte toerekenings- en verhaalsbesluiten zijn genomen is op zichzelf geen bijzondere omstandigheid, net zomin als het met het bestreden besluit gemoeide bedrag. Appellante is niet wegens gebrekkige informatieverstrekking door het Uwv met uitzonderlijk hoge kosten geconfronteerd vanwege het verzamelen van benodigd feitenmateriaal, terwijl met de informatievergaring bij de Belastingdienst geen uitzonderlijk hoge kosten gemoeid zijn geweest. Appellante heeft ook niet aannemelijk gemaakt dat zij uitzonderlijk hoge kosten heeft moeten maken door nodeloos lang wachten van het Uwv met het nemen van het besluit van 17 mei 2018. Dat het Uwv bij het nemen van de aangevochten besluiten bewust onzorgvuldig heeft gehandeld of tegen beter weten in onrechtmatige besluiten heeft genomen en heeft gehandhaafd, terwijl het zich van de onjuistheid bewust was of dat appellante werd gedwongen tot het inroepen van rechtshulp waarmee een uitzonderlijke tijdsbesteding mee was gemoeid, is evenmin aannemelijk gemaakt. Daarbij wordt betrokken dat het bestreden besluit niet is ingetrokken vanwege de gronden die appellante daartegen heeft aangevoerd, maar door gewijzigde inzichten van het Uwv over de uitleg van niet met de beroepsgronden verband houdende rechtspraak en door een interne werkinstructie over het afzien van toerekening en verhaal over het jaar 2013.

De te vergoeden proceskosten van beroep worden, eveneens op grond van het forfaitaire vergoedingensysteem, bepaald op € 1.024,-, waarbij het gaat om 1 punt voor het indienen van het beroepschrift en 1 punt voor het bijwonen van de zitting, voor een zaak van gemiddeld gewicht, met een waarde per punt van € 512,-. Het betoog dat het Uwv de zaak complex heeft genoemd, leidt niet tot het oordeel dat het gewicht van de zaak zwaar is. In een brief aan de rechtbank heeft het Uwv te kennen gegeven dat het Uwv, gezien de werkvoorraden en de complexiteit van de casus, niet in staat was om voor de zitting van de voorzieningenrechter inhoudelijk te reageren op het uitgebreide beroepschrift, maar dat staande werd gehouden dat geen sprake was van spoedeisend belang. Deze mededeling van het Uwv is niet van doorslaggevende betekenis voor het bepalen van het gewicht van de zaak.

De te vergoeden kosten van hoger beroep worden bepaald op € 1.280,- (1 punt voor het beroepschrift, 1 punt voor het bijwonen van de zitting, 0,5 punt voor een gevraagde zienswijze). Ter zitting heeft het Uwv voorts ingestemd met het toekennen van 1 punt voor de zitting van 17 mei 2018, die geen doorgang heeft gevonden doordat het Uwv zeer kort voor de zitting kenbaar heeft gemaakt dat een gewijzigd standpunt werd ingenomen.

Het Uwv wordt daarom veroordeeld in de kosten van beroepsmatig verleende rechtsbijstand in beroep van € 1.024,- en in hoger beroep van € 1.792,-, in totaal € 2.816,-.

Over het verzoek van appellante om veroordeling van het Uwv tot vergoeding van schade heeft appellante aangevoerd dat twee medewerkers van appellante veel tijd hebben moeten besteden aan – kort gezegd – administratieve werkzaamheden, overleg met de juridisch gemachtigde en dergelijke. De tijd die de medewerkers daaraan hebben besteed is niet bijgehouden, maar heeft appellante beraamd op gemiddeld elk 60 uur. Appellante heeft daarom verzocht het Uwv te veroordelen tot het betalen van een bedrag van € 7.000,- aan schadevergoeding.

Voor zover de genoemde kosten zijn gemaakt in verband met de behandeling van de bezwaren en (hoger) beroepen vallen deze kosten onder de proceskostenveroordeling en is voor afzonderlijke schadevergoeding geen ruimte. Voor die kosten geldt wat is overwogen onder 2.1.4 tot en met 2.1.7 van deze uitspraak. Voor zover het verzoek ziet op vergoeding van overige kosten wordt het afgewezen, omdat het verzoek onvoldoende concreet is en niet is onderbouwd.