Centrale Raad van Beroep, 10-07-2019, ECLI:NL:CRVB:2019:2385, 16/5377 WW

1.1.

Werkneemster is op 15 augustus 2014 in dienst getreden bij de Stichting in de functie van [naam functie] op basis van een arbeidsovereenkomst voor bepaalde tijd (aflopend op 31 juli 2015). Op 24 maart 2015 heeft er een (tweede) voortgangsgesprek plaatsgevonden tussen werkneemster en haar leidinggevende [naam leidinggevende] . In het op 22 april 2015 door werkneemster ondertekende gespreksverslag is vermeld dat zij meteen aan het begin van dit gesprek heeft aangegeven dat zij “niet voldoende uitdaging bij onze studenten ondervindt in relatie tot haar opleiding.” Werkneemster wil gaan nadenken over “wat zij verder wil met haar leven: reizen, nadenken en schrijven”, aldus het verslag. Onder het kopje “Werkomstandigheden (arbo)/arbeidsvoorwaarden” is vermeld: “Gaat ons aan het einde van het schooljaar verlaten” en onder “Andere onderwerpen”: “ [werkneemster] gaat ons verlaten; ik respecteer haar keuze, vind dit ook dapper en wens haar heel veel sterkte en een mooie toekomst.”

1.2.

Bij brief van 8 juni 2015 heeft [hoofd PZ] , hoofd personeelszaken van de Stichting aan werkneemster bevestigd dat de arbeidsovereenkomst na 1 augustus 2015 niet zal worden voortgezet en per die datum op verzoek van werkneemster van rechtswege zal zijn beëindigd.

1.3.

In reactie hierop heeft werkneemster [hoofd PZ] bij e-mail van 11 juni 2015 met klem verzocht de toevoeging in de brief van 8 juni 2015 dat de arbeidsovereenkomst op haar verzoek is beëindigd te verwijderen en haar schriftelijk voor 1 juli te informeren over het einde van het dienstverband.

1.4.

In een e-mail van 17 juni 2015 van werkneemster aan [hoofd PZ] is onder meer het volgende opgenomen:

1.5.

Bij brief van 25 juni 2015 heeft Hoogstraaten namens de Stichting aan werkneemster bericht dat door de gang van zaken het vertrouwen in haar volledig verloren is en dat niet kan worden verwacht dat alsnog passend werk zal kunnen worden aangeboden.

1.6.

Op 29 juni 2015 heeft werkneemster een uitkering op grond van de Werkloosheidswet (WW) aangevraagd bij het Uwv.

1.7.

Bij brief van 8 juli 2015 heeft werkneemster de Stichting nogmaals verzocht om terug te komen van haar brieven van 8 en 25 juni 2015. Daarbij heeft zij gesteld dat zij het gespreksverslag in een vlaag van verstandsverbijstering, zonder acht te hebben geslagen op de inhoud daarvan, heeft getekend. Werkneemster wijt dit aan haastig handelen. Zij heeft dit stuk in haar postvak aangetroffen en tussen de bedrijven door getekend, waarbij zij ervan uitging dat het verslag een juiste weergave vormde van dat voortgangsgesprek. De Stichting heeft dit verzoek bij brief van 15 juli 2015 afgewezen.

1.8.

Bij besluit van 10 augustus 2015 heeft het Uwv werkneemster met ingang van 3 augustus 2015 in aanmerking gebracht voor een uitkering op grond van de WW. De Stichting heeft tegen dit besluit bezwaar gemaakt.

1.9.

3.1.

Het hoger beroep van het Uwv is slechts gericht tegen het hiervoor onder 2 geciteerde onderdeel van de beslissing van de rechtbank. Volgens het Uwv is deze beslissing in strijd met artikel 23 van de WW, omdat de WW-uitkering niet eerder dan na de uitspraak van de Raad kan worden ingetrokken.

3.2.

De Stichting heeft in verweer bevestiging van de aangevallen uitspraak bepleit en gemotiveerd uiteengezet dat de uitkering door toedoen van werkneemster ten onrechte is toegekend. Werkneemster heeft namelijk bij de aanvraag geen juiste voorstelling van zaken gegeven door op de aanvraag te vermelden dat het tijdelijk dienstverband niet is verlengd en dat haar geen ander contract is aangeboden. Ook heeft werkneemster niet de aanzeggingsbrief van 8 juni 2015 van de Stichting aan het Uwv overgelegd. Als toch toepassing wordt gegeven aan artikel 23, eerste lid, van de WW, dan dient de uitkering per 9 juli 2016 (dag na datum van de aangevallen uitspraak) te worden ingetrokken, aangezien het Uwv tegen het inhoudelijk oordeel van de rechtbank geen gronden heeft aangevoerd.

3.3.

4.1.

Zoals ter zitting met partijen is besproken heeft werkneemster tijdig hoger beroep ingesteld. De in dat beroep aangevoerde gronden liggen daarmee in de volle omvang ter beoordeling voor.

4.2.

Aangezien de eerste werkloosheidsdag van werkneemster na 1 juli 2015 is gelegen, zijn de per die datum geldende artikelen in de WW van toepassing. In de aan de orde zijnde artikelen is het volgende bepaald.

4.3.

De rechtbank heeft in de aangevallen uitspraak onder meer het volgende overwogen, waarbij het Uwv is aangeduid als verweerder, de Stichting als eiseres of [naam stichting] en werkneemster als [werkneemster] :

4.4.

Het hoger beroep van het Uwv slaagt. Het oordeel van de rechtbank en de overwegingen waarop dat steunt, zoals hiervoor onder 4.3 weergegeven, worden volledig onderschreven. Daaraan wordt nog toegevoegd dat werkneemster haar stelling dat zij het gespreksverslag op 22 april 2015 “in een vlaag van verstandsverbijstering” heeft ondertekend, niet heeft onderbouwd. Terecht heeft de rechtbank geoordeeld dat werkneemster per 1 augustus 2015 verwijtbaar werkloos is geworden, en dat dit haar in overwegende mate kan worden verweten.

4.5.

Op grond van artikel 23, eerste lid, van de WW vindt de verlaging van de uitkering, die, in een geval als dit, voortvloeit uit een door de werkgever ingesteld beroep, niet eerder plaats dan de dag volgend op die waarop de uitspraak van de rechtbank is gedaan. Anders dan de Stichting heeft bepleit, is de situatie als bedoeld in artikel 23, tweede lid, van de WW hier niet aan de orde. Deze bepaling is gericht tot de werknemer en het Uwv en is niet normstellend voor de verhouding tussen werkgever en werknemer, zoals de Stichting lijkt te veronderstellen. Dat werkneemster het Uwv bewust verkeerd heeft geïnformeerd is niet gebleken. Het Uwv wordt daarom gevolgd in zijn standpunt dat de uitkering niet door eigen schuld of toedoen van werkneemster ten onrechte of tot een te hoog bedrag is vastgesteld.

4.6.

In 4.4 ligt besloten dat werkneemster niet wordt gevolgd in haar standpunt dat zij niet verwijtbaar werkloos is geworden dan wel dat haar werkloosheid haar niet in overwegende mate kan worden verweten. Haar hoger beroep slaagt dus niet.

4.7.

Dit alles betekent in dit geval het volgende. Een afschrift van de aangevallen uitspraak is aan partijen verzonden op 8 juli 2016. Op grond van artikel 23, eerste lid, van de WW kan de verlaging van de uitkering niet eerder dan 9 juli 2016 plaatsvinden. Doende wat de rechtbank zou behoren te doen, zal de Raad zelf in de zaak voorzien door met toepassing van artikel 23, eerste lid, van de WW de verlaging van de uitkering te laten ingaan op 9 juli 2016. In zoverre zal de aangevallen uitspraak worden vernietigd en worden bepaald dat deze uitspraak in de plaats treedt van het bestreden besluit.