Centrale Raad van Beroep, 01-08-2019, ECLI:NL:CRVB:2019:2567, 17/6076 WIA

1.1.

2.1.

Appellant heeft tegen het bestreden besluit beroep ingesteld. Tijdens de behandeling van dit beroep heeft het Uwv een voornemen tot wijziging van het bestreden besluit overgelegd. De verzekeringsarts bezwaar en beroep heeft in een rapport van 6 maart 2017 geconcludeerd dat er aanleiding is voor een urenbeperking van vier uur per dag en twintig uur per week. Er is een nieuwe Functionele Mogelijkhedenlijst (FML) opgesteld. De arbeidsdeskundige bezwaar en beroep heeft in een rapport van 15 maart 2017 vastgesteld dat de mate van arbeidsongeschiktheid 75,51% bedraagt. De resterende verdiencapaciteit bedraagt € 890,01. De arbeidsongeschiktheidsklasse blijft ongewijzigd op 35 tot 80%.

2.2.

Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank het beroep van appellant tegen het bestreden besluit gegrond verklaard en het bestreden besluit vernietigd wegens strijd met de artikelen 3:2 en 7:12 van de Algemene wet bestuursrecht. De rechtbank heeft de rechtsgevolgen van het vernietigde bestreden besluit in stand gelaten. Volgens de rechtbank zijn de mogelijkheden van appellant in de FML van 6 maart 2017 alsnog correct vastgesteld. Er is, aldus de rechtbank, inzichtelijk gemotiveerd dat de chronische slapeloosheid en de OSAS waaraan appellant lijdt, niet tot een verdergaande dan de aangenomen urenbeperking hebben geleid. Er is rekening gehouden met de psychische klachten van appellant, zoals zijn spanningsklachten. In het rapport van 5 oktober 2016 is de verzekeringsarts bezwaar en beroep ingegaan op de door de huisarts genoemde diagnose persoonlijkheidsstoornis NAO. Deze diagnose is nieuw, maar heeft volgens de verzekeringsarts bezwaar en beroep evenmin als de verwijzing naar de gespecialiseerde geestelijke gezondheidszorg invloed op de objectiveerbare klachten en belemmeringen van appellant en de daaruit volgende beperkingen. In het rapport van 6 maart 2017, aldus verder de rechtbank, heeft de verzekeringsarts bezwaar en beroep inzichtelijk gemotiveerd waarom er geen beperkingen zijn aangenomen in de rubrieken 1.1 tot en met 1.7 en rubriek 1.9.8, namelijk omdat geen sprake is van een ernstige (structureel invaliderende) psychische stoornis of ernstige depressie. Verder heeft de verzekeringsarts in het rapport van 11 september 2015 gemotiveerd dat appellant geen bewegingsbeperkingen heeft aan de rug, nek, schouders, armen en benen. De verzekeringsarts bezwaar en beroep heeft in het rapport van 6 maart 2017 bevestigd dat appellant geen stoornis heeft die het gebruik van zijn handen of benen belemmert. De rechtbank heeft geen aanleiding gezien de verzekeringsartsen hierin niet te volgen. Door het aannemen van de urenbeperking en het opstellen van de FML van 6 maart 2017 is sprake van een gewijzigde belastbaarheid. Daardoor waren de oorspronkelijk geselecteerde functies niet langer voor appellant geschikt en heeft de arbeidsdeskundige bezwaar en beroep nieuwe functies geselecteerd. De rechtbank heeft geen grond gezien voor het oordeel dat de belasting van deze nieuw geselecteerde functies de mogelijkheden van appellant overschrijdt, zodat deze functies voor appellant geschikt zijn.

2.3.

De rechtbank heeft aanleiding gezien voor een proceskostenveroordeling. Deze kosten heeft de rechtbank op grond van het Besluit proceskosten bestuursrecht voor de door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand vastgesteld op € 990,- (1 punt voor het indienen van het beroepschrift en 1 punt voor het verschijnen op de zitting, met een waarde per punt van € 495,- en wegingsfactor 1).

3.1.

3.2.

Het Uwv heeft bevestiging van de aangevallen uitspraak bepleit.

4.1.

De beroepsgronden van medische aard vormen in essentie een herhaling van de gronden die appellant in beroep heeft aangevoerd. De rechtbank heeft deze gronden in de aangevallen uitspraak uitvoerig besproken en geoordeeld dat het bestreden besluit in beroep alsnog van een draagkrachtige medische motivering is voorzien. Het oordeel van de rechtbank wordt onderschreven. Er bestaat geen twijfel aan de bevindingen van de verzekeringsarts bezwaar en beroep. Zij heeft in het rapport van 6 maart 2017 inzichtelijk en overtuigend gemotiveerd dat voor het aannemen van een verdergaande urenbeperking dan die welke in de FML is vastgesteld, geen aanleiding bestaat. In hoger beroep heeft appellant geen medische gegevens overgelegd, die aanleiding geven tot twijfel aan de juistheid van de FML van 6 maart 2017. Nu appellant geen medische gegevens heeft overgelegd die reden vormen om de conclusies van de verzekeringsarts bezwaar en beroep in twijfel te trekken, wordt geen aanleiding gezien om, zoals door appellant is verzocht, een onafhankelijke deskundige te benoemen.

4.2.

4.3.

Volgens vaste rechtspraak, waaronder de uitspraak van 22 mei 2009 (ECLI:NL:CRVB:BI5946), is bij de beoordeling van de mate van arbeidsongeschiktheid bij het einde van de wachttijd van 104 weken in beginsel toegestaan dat in de loop van de procedure functies worden geselecteerd die eerder nog niet aan appellant zijn voorgehouden. Voor een aanzegtermijn van twee maanden, zoals appellant voorstaat, is geen aanleiding. Het hoger beroep slaagt echter wel voor zover daarin is aangevoerd dat de rechtbank, gelet op de gewijzigde verdiencapaciteit die in het rapport van de arbeidsdeskundige van 15 maart 2017 is aangenomen, in dit geval niet heeft kunnen volstaan met instandlating van de rechtsgevolgen van het vernietigde bestreden besluit. Het door het Uwv uitgebrachte voornemen tot wijziging van het bestreden besluit heeft in dit geval niet tot een gewijzigde beslissing op bezwaar geleid. Dat betekent dat het gewijzigde arbeidsongeschiktheidspercentage van 75,51% en de gewijzigde verdiencapaciteit van € 890,01 per maand niet in enig besluit zijn vastgelegd. Deze aspecten leiden weliswaar pas tot merkbare gevolgen in de besluitvorming na afloop van de loongerelateerde uitkering, maar volgens vaste rechtspraak, bijvoorbeeld de uitspraak van 30 september 2009 (ECLI:NL:CRVB:2009:BJ7053), behoren deze aspecten wel tot de besluitvorming waarbij de loongerelateerde WGA-uitkering wordt vastgesteld. Immers, uit de tekst van artikel 60, tweede lid, van de Wet WIA, gelezen in samenhang met de parlementaire geschiedenis van deze bepaling, vloeit voort dat het Uwv, in het besluit waarbij wordt vastgesteld dat recht is ontstaan op een WGA-uitkering, de door hem vastgestelde inkomenseis, zijnde de helft van de resterende verdiencapaciteit, moet meedelen aan de uitkeringsgerechtigde. De Raad zal daarom de aangevallen uitspraak vernietigen voor zover de rechtbank daarin op de genoemde punten niet zelf heeft voorzien. De Raad zal alsnog zelf in de zaak voorzien en conform het voornemen van het Uwv de mate van arbeidsongeschiktheid per 13 oktober 2015 bepalen op 75,51% en de resterende verdiencapaciteit per die datum bepalen op € 890,01.

4.4.

Het hoger beroep slaagt, ten slotte, niet voor zover geen proceskostenveroordeling is uitgesproken in verband met de brief van 13 april 2017. Dit betreft kennelijk niet een op verzoek van de rechtbank ingediend processtuk, maar een aan het Uwv gerichte reactie op het voornemen tot wijziging van het bestreden besluit.