Centrale Raad van Beroep, 08-08-2019, ECLI:NL:CRVB:2019:2708, 16/7334 WIA

1.1.

Appellant ontving sinds 1 oktober 2009 een uitkering op grond van de Ziektewet (ZW), aangevuld met een toeslag op grond van de Toeslagenwet (TW) naar de norm voor gehuwden.Na afloop van de wachttijd is appellant met ingang van 30 juni 2011 in aanmerking gebracht voor een loongerelateerde WGA-uitkering op grond van de Wet werk en inkomen naar arbeidsvermogen (Wet WIA). De mate van arbeidsongeschiktheid is vastgesteld op 80 tot 100%. Per 30 april 2013 is deze uitkering omgezet in een WGA-loonaanvullingsuitkering.

1.2.

Naar aanleiding van een interne melding dat appellant sinds 2009 een koeriersbedrijf heeft en handelt in auto’s heeft het Uwv een onderzoek ingesteld. De bevindingen daarvan zijn neergelegd in een onderzoeksrapport van 23 januari 2014 (onderzoeksrapport).

1.3.

Bij besluit van 19 februari 2014 heeft het Uwv de betaling van de WIA-uitkering geschorst, omdat niet kan worden vastgesteld of appellant recht heeft op deze uitkering.

1.4.

Bij besluit van 12 maart 2014 heeft het Uwv de ZW-uitkering en de toeslag op grond van de TW ingetrokken met ingang van 1 oktober 2009 en de WIA-uitkering ingetrokken met ingang van 30 juni 2011, omdat door toedoen van appellant niet kan worden vastgesteld of hij recht heeft op uitkering.

1.5.

Bij afzonderlijk besluit van 12 maart 2014 heeft het Uwv de als gevolg van deze intrekkingen volgens het Uwv onverschuldigd betaalde uitkering en toeslag, ten bedrage van in totaal € 59.630,10, van appellant teruggevorderd.

1.6.

Bij beslissing op bezwaar van 19 september 2014 (bestreden besluit) heeft het Uwv het bezwaar van appellant tegen de onder 1.3, 1.4 en 1.5 genoemde besluiten ongegrond verklaard.

2.1.

2.2.

Over de toeslag heeft de rechtbank overwogen dat appellant onvoldoende gemotiveerd heeft betwist dat zijn echtgenote sinds 2009 werkzaamheden heeft verricht voor [bedrijf 5] . Het Uwv heeft dit gebaseerd op informatie van [naam 1] , gegevens van de bank en de verklaring van [bedrijf 6] , waar appellants zoon overdag werkzaam is. Van de zijde van appellant is daar onvoldoende tegenover gesteld.

2.3.

De rechtbank heeft geconcludeerd dat appellant de inlichtingenplicht heeft geschonden, omdat het hem redelijkerwijs duidelijk had moeten zijn dat zijn werkzaamheden, in welke vorm dan ook, van invloed zouden kunnen zijn op zijn uitkeringen en de toeslag, en dat de werkzaamheden van zijn echtgenote van invloed kunnen zijn op de toeslag. Nu appellant geen concrete, verifieerbare gegevens over zijn inkomsten en die van zijn echtgenote heeft verstrekt, was het Uwv bevoegd om die inkomsten schattenderwijs vast te stellen. Het Uwv heeft daartoe voldoende onderzoek verricht. Dat bij de inzage in de zakelijke administratie van [bedrijf 1] niet alle stukken zijn overgelegd of niet beschikbaar waren behoort tot appellants risicosfeer en de gevolgen hiervan dienen daarom voor zijn rekening te komen. Het Uwv heeft dan ook terecht gesteld dat het recht op uitkering en toeslag niet is vast te stellen.

2.4.

De rechtbank heeft ten slotte overwogen dat het Uwv verplicht was de onverschuldigd betaalde uitkering en toeslag terug te vorderen, dat tegen de berekening van de teruggevorderde bedragen geen bezwaar is gemaakt en dat niet is gebleken van dringende redenen om van terugvordering af te zien.

3.1.

In hoger beroep heeft appellant, onder herhaling van de gronden in bezwaar en beroep, betwist dat hij of zijn echtgenote werkzaamheden hebben verricht. Deze conclusie van het Uwv, daarin gevolgd door de rechtbank, is niet gebaseerd op feiten maar op aannames en suggesties. Uit het e-mailbericht van [naam 1] blijkt dat deze appellant en zijn zoon door elkaar haalt. De kortstondige aanmelding als chauffeur bij [bedrijf 3] heeft niet geresulteerd in werkzaamheden, omdat appellant geen VOG kon krijgen. De inschrijving van [bedrijf 1] op appellants adres is verklaarbaar, omdat zijn zoon, eigenaar en oprichter van dit bedrijf, nog thuis woont. Het enige wat appellant voor dit bedrijf heeft gedaan is soms de telefoon opnemen of de auto van zijn zoon ophalen dan wel zijn zoon brengen. Ritten heeft hij niet gereden voor [bedrijf 4] , [bedrijf 5] of [bedrijf 3] . Ter onderbouwing van zijn stellingen heeft appellant gewezen op een vonnis van de politierechter van 10 maart 2017. Ten slotte heeft appellant betoogd dat er vanwege zijn slechte financiële situatie een dringende reden is om van terugvordering af te zien.

4.2.

Een besluit tot intrekking en terugvordering van een uitkering is een belastend besluit waarbij het aan het Uwv is om de nodige kennis over de relevante feiten te vergaren. Dat betekent dat de last om aannemelijk te maken dat aan de voorwaarden voor intrekking en terugvordering is voldaan in beginsel op het Uwv rust. Die last om informatie te vergaren brengt mee dat het Uwv feiten moet aandragen die aannemelijk maken dat als gevolg van het door appellant niet nakomen van zijn inlichtingenplicht van de ZW, de Wet WIA en de TW, zijn recht op uitkering en toeslag niet kan worden vastgesteld.

4.4.

Vast staat dat appellant de in 4.3.1 tot en met 4.3.4 beschreven werkzaamheden niet aan het Uwv heeft doorgegeven. Het moest hem redelijkerwijs duidelijk zijn dat deze werkzaamheden van invloed konden zijn op het recht op, de hoogte van of de betaling van zijn WIA-uitkering en toeslag. Hij heeft dus de inlichtingenplicht van de Wet WIA en de TW geschonden. Appellant heeft geen objectieve en verifieerbare gegevens overgelegd over de uit deze werkzaamheden genoten inkomsten, maar heeft slechts ontkend dat deze werkzaamheden zijn verricht. Het Uwv heeft zich daarom, nu aannemelijk is gemaakt dat deze werkzaamheden wel zijn verricht, terecht op het standpunt gesteld dat als gevolg van het niet nakomen van de inlichtingenplicht het recht op uitkering niet kan worden vastgesteld. Hieruit volgt dat het Uwv terecht de WIA-uitkering met ingang van 12 juni 2012 en de toeslag terecht met ingang van 1 oktober 2009 heeft ingetrokken.

4.5.

Nu het Uwv, zoals in 4.3.3 overwogen, niet aannemelijk heeft gemaakt dat appellant voor 12 juni 2012 werkzaamheden heeft verricht, zijn de ZW-uitkering en de WIA-uitkering over de periode van 30 juni 2011 tot en met 11 juni 2012 ten onrechte ingetrokken.

4.6.

Appellant heeft niet onderbouwd dat er een dringende reden is om van terugvordering af te zien.

4.7.