Centrale Raad van Beroep, 16-01-2019, ECLI:NL:CRVB:2019:275, 18/2266 WIA

1.1.

1.2.

Appellante heeft tegen dit besluit bezwaar gemaakt. Een verzekeringsarts bezwaar en beroep heeft appellante in aansluiting op de hoorzitting medisch onderzocht en vervolgens de FML op 31 juli 2017 aangepast. Een arbeidsdeskundige bezwaar en beroep heeft geconcludeerd dat de eerder geselecteerde functies met de aangepaste FML onveranderd geschikt zijn voor appellante. Het bezwaar van appellante is bij besluit van 9 augustus 2017 (bestreden besluit) ongegrond verklaard. Daaraan heeft het Uwv een rapport van 31 juli 2017 van de verzekeringsarts bezwaar en beroep en een rapport van 8 augustus 2017 van de arbeidsdeskundige bezwaar en beroep ten grondslag gelegd.

3.1.

3.2.

Het Uwv heeft bevestiging van de aangevallen uitspraak bepleit.

4.1.

Gelet op het verhandelde ter zitting is slechts in geschil of het advies van de Gezondheidsraad ME/CVS aanknopingspunten biedt voor het oordeel dat de beperkingen van appellante onjuist zijn vastgesteld. In dit advies wordt – kort gezegd en voor zover hier van belang – aan medisch beoordelaars in het kader van de arbeidsongeschiktheidswetten aanbevolen te erkennen dat ME/CVS een ernstige ziekte is die gepaard gaat met substantiële functionele beperkingen.

4.2.

De verzekeringsarts bezwaar en beroep heeft voor zijn oordeelsvorming een eigen medisch onderzoek verricht. Tevens is kennis genomen van de in het dossier aanwezige informatie van de behandelend artsen en de resultaten van een multidisciplinair onderzoek door Ergatis dat begin 2016 bij appellante is verricht. De verzekeringsarts bezwaar en beroep heeft in zijn rapport van 31 juli 2017 weergegeven dat een neuroloog geen verklaring heeft kunnen vinden voor de klachten over pijnlijke voeten, dat een reumaloog heeft gemeld dat appellante sinds 30 jaar vermoeidheids-, spier- en gewrichtsklachten heeft, bekend is met CVS en nu ook typische fibromyalgieklachten heeft en dat er geen aanwijzingen zijn voor een onderliggende inflammatoire aandoening. Een orthopeed heeft als conclusie genoteerd: “tendinopathie exorotatoren en gluteus naast bekende facetartrose laaglumbaal zonder neurologie”. Uit het onderzoek door Ergatis is opgetekend dat er functionele klachten zijn, bestaande uit chronische vermoeidheid en invaliderende pijnklachten. Onderzoek door een internist heeft een hypertone nekmusculatuur getoond, geen duidelijke tenderpoints, wel drukgevoeligheid en gegeneraliseerde pijnklachten van rug, handen en voeten. Uit laboratoriumonderzoek zijn geen bijzonderheden naar voren gekomen. Neuropsychologisch onderzoek heeft geen objectiveerbare cognitieve stoornissen aangetoond. De gepresenteerde onderzoeksresultaten van een fysiek belastbaarheidsonderzoek zijn een minder valide weergave van het presteren. De beperkte prestatie lijkt voor het grootste deel te worden bepaald door een sterke focus op de klachten en het pijngedrag. Er is een inconsistent beeld gezien. Als aandachtspunten zijn genoemd: bestrijding pijngedrag en focus op klachten, activering. De verzekeringsarts bezwaar en beroep heeft vervolgens een FML opgesteld waarin diverse beperkingen in persoonlijk en sociaal functioneren, dynamische handelingen, statische houdingen en werktijden zijn opgenomen. Daarbij heeft de verzekeringsarts bezwaar en beroep de beschikbare medische informatie nadrukkelijk betrokken en mede naar aanleiding van wat door appellante naar voren is gebracht een afgewogen, inzichtelijk en overtuigend gemotiveerd standpunt ingenomen over de belastbaarheid van appellante. De rechtbank heeft met juistheid geconcludeerd dat in de beschikbare medische gegevens geen aanknopingspunten zijn gelegen voor het oordeel dat de beperkingen van appellante in de FML zijn onderschat. Daaraan wordt het volgende toegevoegd.

4.3.

4.4.

De brief van de huisarts van 5 oktober 2017, waarin de klachten van appellante anamnestisch worden beschreven en als consistent worden aangemerkt, leidt niet tot een ander oordeel. De rechtbank heeft genoemde brief in de aangevallen uitspraak uitvoerig gemotiveerd besproken en terecht geoordeeld dat die brief geen reden geeft tot twijfel aan de juistheid van de conclusie van de verzekeringsarts bezwaar en beroep. De rechtbank heeft eveneens terecht het standpunt van de verzekeringsarts bezwaar en beroep onderschreven dat klachten en pijngedrag met bewegingsangst, ook al is er sprake van consistentie, op zich niet bepalend zijn bij de beoordeling van de aard en ernst van beperkingen op grond van ziekte of gebrek. Dit geldt evenzeer voor het benoemen van een ziektebeeld.

4.5.

Wat in 4.1 tot en met 4.4 is overwogen leidt tot de slotsom dat het hoger beroep niet slaagt en de aangevallen uitspraak moet worden bevestigd.