Centrale Raad van Beroep, 16-01-2019, ECLI:NL:CRVB:2019:286, 16-7390 WAJONG

Anders dan de rechtbank heeft overwogen volgt uit het samenstel van bovenvermelde wettelijke bepalingen dat alvorens te beoordelen of sprake is van een uitsluitingsgrond als bedoeld in artikel 1a:6 van de Wajong moet worden beoordeeld of de betrokkene jonggehandicapte is in de zin van artikel 1a:1 van de Wajong.

Voor het wettelijk kader en het kader dat het Uwv hanteert voor de beoordeling van de vraag of een betrokkene beschikt over mogelijkheden tot arbeidsparticipatie wordt verwezen naar de uitspraak van de Raad van 5 april 2018, ECLI:NL:CRVB:2018:1018. In deze zaak wordt volstaan met vermelding van het volgende.

Op grond van artikel 1a, eerste lid, van het Schattingsbesluit heeft de betrokkene geen mogelijkheden tot arbeidsparticipatie als bedoeld in de artikelen 1a:1, eerste lid, van de Wajong, indien hij:

a. geen taak kan uitvoeren in een arbeidsorganisatie;

b. niet over basale werknemersvaardigheden beschikt;

c. niet aaneengesloten kan werken gedurende ten minste een periode van een uur; of

d. niet ten minste vier uur per dag belastbaar is, tenzij hij ten minste twee uur per dag belastbaar is en in staat is per uur ten minste een bedrag te verdienen dat gelijk is aan het minimumloon per uur.

In het tweede lid van artikel 1a van het Schattingsbesluit is bepaald dat een taak als bedoeld in het eerste lid, onderdeel a, de kleinste eenheid van een functie is en uit één of meerdere handelingen bestaat.

Volgens de nota van toelichting bij het met ingang van 1 januari 2015 gewijzigde Schattingsbesluit (Staatsblad 2014, 359 p. 5 e.v.) staat de term ‘mogelijkheden tot arbeidsparticipatie’ gelijk aan het begrip ‘arbeidsvermogen’. Arbeidsvermogen is het vermogen van een individu om doelgerichte handelingen in een arbeidsorganisatie te verrichten die resulteren in producten of diensten die een economische waarde hebben, waarmee wordt bedoeld dat een werkgever bereid is loon te betalen voor een verrichte taak.

In de rapporten van de verzekeringsarts en de verzekeringsarts bezwaar en beroep is weergegeven dat appellant wegens zijn verstandelijke beperking aangewezen is op eenvoudige (ZMLK-niveau), goed gestructureerde, niet stresserende werkzaamheden met concrete, enkelvoudige opdrachten, met een matig intensieve persoonlijke en langdurige functionele begeleiding. De opdrachten moeten goed uitgelegd, voorgedaan en zo nodig herhaald worden, met een goede feedback. Wegens de PDD-NOS (autistische stoornis) zijn er beperkingen in de sociale communicatie en de wederkerigheid, onder andere bij conflicthantering en bij samenwerking. Wegens de ADHD is er een beperkte concentratie. In verband met de darmklachten moet appellant over een goede sanitaire voorziening kunnen beschikken. Met inachtneming van de vastgestelde medische beperkingen hebben de verzekeringsartsen geconcludeerd dat appellant gedurende een periode van ten minste een uur aaneengesloten kan werken en dat hij voor ten minste vier uur per dag belastbaar is.

In de beschikbare medische gegevens zijn geen aanknopingspunten te vinden voor het oordeel dat de verzekeringsartsen de mogelijkheden tot arbeidsparticipatie bij appellant onjuist hebben vastgesteld. De verzekeringsartsen hebben vastgesteld wat de stoornissen van appellant zijn en welke beperkingen hieruit voortvloeien. Bij de beoordeling is de bij de aanvraag gevoegde en in bezwaar ingebrachte medische informatie betrokken alsook de gegevens over de door appellant gevolgde schoolstages. Vastgesteld is dat appellant de afgelopen twee jaar een positieve ontwikkeling heeft doorgemaakt in zowel zijn cognitieve vaardigheden als zijn gedrag. Naar aanleiding van de in beroep ingebrachte medische rapporten heeft de verzekeringsarts bezwaar en beroep opgemerkt dat deze geen nieuwe medische feiten of gegevens bevatten, omdat de beschreven diagnostiek reeds bekend was en hiervoor beperkingen zijn toegekend. Daarbij heeft deze verzekeringsarts erop gewezen dat bij appellant sprake is van een matig intensieve begeleidingsbehoefte. De persoonlijke begeleiding is meer gericht op het geruststellen van appellant in zijn onzekerheid, het aanmoedigen en het tussentijds geven van positieve feedback. De functionele, langdurige begeleiding heeft betrekking op het aanleren en verder onderhouden van de routinehandelingen. Een eenvoudige, mondelinge instructie of een instructie met pictogrammen kan hierbij nodig zijn. Appellant kan de routinematige handelingen zelfstandig uitvoeren, maar moet bij problemen kunnen terugvallen op zijn begeleider. Over een langere tijd is het de verwachting dat een minder intensieve begeleiding nodig zal zijn, mits er sprake is van een veilige, gestructureerde en overzichtelijke werkomgeving en de werkzaamheden voldoen aan de eerder genoemde voorwaarden. Er is geen reden deze inzichtelijke en goed gemotiveerde conclusies van de verzekeringsarts bezwaar en beroep niet te volgen.

Het in hoger beroep overgelegde rapport van Gunning biedt geen grond voor twijfel aan de juistheid van de door het Uwv vastgestelde mogelijkheden tot arbeidsparticipatie bij appellant. Terecht heeft de verzekeringsarts bezwaar en beroep erop gewezen dat Gunning de visie van de verzekeringsartsen over de begeleidingsbehoefte van appellant deelt. Uit het rapport van Gunning valt verder af te leiden dat appellant zijn werkzaamheden op de zorgboerderij, waar hij drie dagen per week werkzaam is naast zijn twee schooldagen, ten minste vier uur per dag en ten minste een uur aaneengesloten aan kan. Anders dan namens appellant is aangevoerd volgt uit het rapport van Gunning niet dat appellant hiertoe niet in staat zal zijn ingeval er sprake is van werkzaamheden in een arbeidsorganisatie. De verzekeringsarts bezwaar en beroep heeft overtuigend gemotiveerd dat met de juiste begeleiding niet vaker dan een keer per uur een substantiële onderbreking van het productieproces noodzakelijk is om appellant bij te sturen. Ten slotte wordt bij de voorwaarde ‘ten minste vier uur per dag belastbaar’ niet de eis gesteld dat per uur ten minste het minimumloon kan worden verdiend. Die eis wordt pas gesteld bij het minder dan vier uur per dag belastbaar zijn.

Gelet op wat in 4.4.1 tot en met 4.4.3 is overwogen is er geen grond voor het oordeel dat appellant niet in staat is om ten minste gedurende een periode van een uur aaneengesloten te werken en niet voor ten minste vier uur per dag belastbaar is.

Geoordeeld wordt dat de arbeidsdeskundigen inzichtelijk en op afdoende wijze hebben onderbouwd dat appellant in staat is een taak in een arbeidsorganisatie uit te voeren en over basale werknemersvaardigheden beschikt.