Centrale Raad van Beroep, 29-08-2019, ECLI:NL:CRVB:2019:2929, 17/5798 WW

1.1.

Appellant is per 1 juli 2015 in aanmerking gebracht voor een uitkering op grond van de Werkloosheidswet (WW).

1.2.

Het Uwv heeft appellant toestemming verleend om met behoud van zijn WW-uitkering in de periode van 11 januari 2016 tot en met 21 februari 2016 te onderzoeken of hij een eigen bedrijf kan starten. Vervolgens heeft appellant het Uwv verzocht om toestemming om gebruik te maken van de regeling van artikel 77a van de WW (startperiode).

1.3.

Bij besluit van 25 februari 2016 heeft het Uwv appellant toestemming geweigerd om gebruik te maken van de startperiode. Appellant heeft tegen dit besluit bezwaar gemaakt.

1.4.

Bij beslissing op bezwaar van 14 juni 2016 (bestreden besluit) heeft het Uwv dit bezwaar ongegrond verklaard. Het Uwv heeft gesteld dat de toestemming is geweigerd omdat appellant nog gedeeltelijk werkzaam is in loondienst. Conform intern beleid van het Uwv komt appellant daarom niet in aanmerking voor de startperiode, omdat in dit geval niet blijkt dat hij de intentie heeft om volledig als zelfstandige te starten.

2.1.

Appellant heeft beroep ingesteld tegen het bestreden besluit. Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank dat beroep gegrond verklaard en het bestreden besluit vernietigd. De rechtbank heeft daartoe overwogen dat het Uwv in beroep een werkinstructie met de titel ‘Werkinstrument – startende zelfstandige – werkzoekende’ heeft overgelegd. Hierin is opgenomen hoe het Uwv zijn bevoegdheid om op grond van artikel 77a, eerste lid, van de WW al dan niet toestemming te geven voor de startperiode, heeft ingevuld. Het Uwv heeft verklaard dat dit geen gepubliceerd beleid betreft, maar een interne werkinstructie. Het Uwv heeft het bestreden besluit gemotiveerd door te verwijzen naar de werkinstructie. Op grond van artikel 4:82 van de Algemene wet bestuursrecht heeft het Uwv hiermee naar het oordeel van de rechtbank niet kunnen volstaan. Gelet hierop is het bestreden besluit onvoldoende gemotiveerd en heeft de rechtbank het bestreden besluit vernietigd.

2.2.

De rechtbank heeft vervolgens beoordeeld of de rechtsgevolgen van het vernietigde besluit in stand kunnen blijven. De rechtbank heeft de werkinstructie beschouwd als een vaste gedragslijn. Aan de gedragslijn ligt de uitleg van artikel 77a, eerste lid, aanhef en onder a, van de WW ten grondslag dat een werknemer zich fulltime aan zijn eigen bedrijf moet kunnen wijden om aannemelijk te doen zijn dat hij in de toekomst met die werkzaamheden structureel in zijn bestaan kan voorzien. De rechtbank heeft deze uitleg niet onredelijk geacht. In wat appellant heeft aangevoerd, heeft de rechtbank geen grond gezien voor het oordeel dat het Uwv in het geval van appellant van de gedragslijn had moeten afwijken. Gelet hierop heeft de rechtbank geoordeeld dat de rechtsgevolgen van het vernietigde besluit in stand kunnen blijven. De rechtbank heeft het Uwv veroordeeld tot vergoeding van de proceskosten en het betaalde griffierecht.

3.1.

Het hoger beroep is alleen gericht tegen het oordeel van de rechtbank waarbij de rechtsgevolgen van het vernietigde bestreden besluit in stand zijn gelaten. Volgens appellant strookt de werkinstructie niet met de bedoeling van de wetgever. Appellant heeft ter onderbouwing van dit standpunt verwezen naar een brief van de Staatssecretaris van Sociale Zaken en Werkgelegenheid van 1 december 2005, waaruit niet blijkt dat er een verschil is tussen iemand die fulltime of parttime als zelfstandige werkt. Daarnaast blijkt volgens appellant uit de toelichting bij de nota van wijziging bij de Wet wijziging WW stelsel en ontslagrecht, Kamerstukken II 2005/06, 30370, nr. 5, blz. 5, dat de staatssecretaris ook voor ogen heeft gehad dat iemand tijdens de startperiode parttime als zelfstandige werkt, en niet alleen na afloop van de startperiode. Appellant heeft verder gesteld dat hij, met het bestreden besluit, door het Uwv wordt gediscrimineerd. Tevens heeft hij gesteld dat de proceskostenveroordeling in de aangevallen uitspraak onjuist is.

3.2.

4.1.

In artikel 77a, eerste lid, aanhef en onder a, van de WW is bepaald dat het Uwv een werknemer toestemming kan verlenen om gedurende 26 kalenderweken werkzaamheden in de uitoefening van een bedrijf of in de zelfstandige uitoefening van een beroep te verrichten, indien aannemelijk is dat de werknemer in de toekomst met die werkzaamheden structureel in zijn bestaan kan voorzien.

4.3.

Uit het overwogene onder 4.2.1 tot en met 4.2.4 volgt dat het Uwv, met de werkinstructie, een juiste uitleg heeft gegeven aan onderdeel a van het eerste lid van artikel 77a van de WW. Omdat blijkens deze juiste uitleg niet aan een van de bevoegdheidsvoorwaarden werd voldaan, heeft het Uwv de toestemming voor de startersperiode terecht geweigerd. Artikel 77a van de WW voorziet niet in de mogelijkheid om, indien niet aan (een van) de bevoegdheidsvoorwaarden is voldaan, een afwijkende beslissing te nemen.

4.4.

Appellant heeft gesteld dat hij met het bestreden besluit gediscrimineerd wordt. Desgevraagd heeft hij ter zitting niet duidelijk kunnen maken in welke met hem vergelijkbare gevallen het Uwv wel ten gunste van een betrokkene heeft beslist. Ook overigens heeft appellant niet aannemelijk gemaakt in hoeverre met het bestreden besluit sprake is van discriminatie.

4.5.

Appellant heeft tot slot nog gesteld dat de rechtbank een onvolledige kostenveroordeling heeft uitgesproken. Anders dan appellant veronderstelt, was er geen aanleiding om de kosten in bezwaar te vergoeden. Het primaire besluit waarbij het verzoek om toestemming voor een startersperiode werd afgewezen, is immers niet herroepen.

4.6.

Het hoger beroep slaagt niet. De aangevallen uitspraak zal, voor zover aangevochten, worden bevestigd.