Centrale Raad van Beroep, 12-09-2019, ECLI:NL:CRVB:2019:3013, 18/5133 WW

1.1.

Appellante was vanaf 2004 werkzaam als zorgverlener voor haar nichtje. In de periode van 1 mei 2013 tot en met 31 augustus 2014 deed zij dit op basis van een zogenaamde opting-in regeling, waardoor er geen premie voor de werknemersverzekeringen is ingehouden. Op 23 januari 2015 is zij voor deze werkzaamheden uitgevallen. Appellante heeft op 28 oktober 2016 een arbeidsongeschiktheidsuitkering op grond van de Wet werk en inkomen naar arbeidsvermogen (WIA) aangevraagd. Het Uwv heeft deze uitkering met ingang van 20 januari 2017 geweigerd, omdat appellante minder dan 35% arbeidsongeschikt was.

1.2.

Appellante heeft vervolgens op 9 januari 2017 een uitkering op grond van de Werkloosheidwet (WW) aangevraagd per 20 januari 2017.

1.3.

Bij besluit van 8 februari 2017 heeft het Uwv deze aanvraag afgewezen omdat appellante in de 36 weken voorafgaande aan het intreden van haar werkloosheid niet ten minste 26 weken als werknemer heeft gewerkt.

1.4.

Bij beslissing op bezwaar van 27 juni 2017 (bestreden besluit) heeft het Uwv het bezwaar van appellante tegen het besluit van 8 februari 2017 ongegrond verklaard.

3.1.

Appellante heeft in hoger beroep aangevoerd dat zij in de periode van 19 mei 2014 tot 19 januari 2015 wel degelijk meer dan drie dagen per week werkte. Zij is van mening dat het Uwv een nader onderzoek had moeten instellen omdat uit een rapport van een arbeidsdeskundige blijkt dat appellante gemiddeld 24 uur per week werkte. Daarnaast merkt appellante op dat zij wel in aanmerking kwam voor een uitkering op grond van de Ziektewet (ZW). Voor haar is niet duidelijk wat het onderscheid is tussen artikel 6, eerste lid, aanhef en onder c van de ZW en artikel 6, eerste lid, aanhef en onder c van de WW.

3.2.

Het Uwv heeft bevestiging van de aangevallen uitspraak bepleit.

4.2.

Tussen partijen is niet in geschil dat de in artikel 17, eerste lid, van de WW genoemde referteperiode van 36 kalenderweken gelet op artikel 17a, eerste lid, van de WW in het geval van appellante loopt van 19 mei 2014 tot en met 18 januari 2015. Daarnaast is niet in geschil dat de periode van 1 september 2014 tot en met 18 januari 2015, in totaal 20 weken, in aanmerking wordt genomen voor de in artikel 17, eerste lid, van de WW genoemde wekeneis van 26 kalenderweken. Uitsluitend in geschil is de vraag of ook de periode van 19 mei 2014 tot en met 31 augustus 2014 in aanmerking moeten worden genomen voor de wekeneis. De Raad zal daarvoor eerst in het kader van artikel 6, eerste lid, aanhef en onder c de omvang van de werkzaamheden beoordelen.

4.3.

Op de loonstroken over mei tot en met augustus 2014 is vermeld dat appellante in die maanden gemiddeld 12 dagen per maand heeft gewerkt. Bij een regelmatig arbeidspatroon zijn dit 2,8 dagen per week. Op dezelfde loonstroken staat dat het aantal contracturen per week 0,00 is. Appellante stelt dat zij doorgaans meer dan drie dagen per week werkte, maar zij heeft dit standpunt ook in hoger beroep niet onderbouwd met documenten. Het rapport van de arbeidsdeskundige van 15 december 2016 in het kader van de WIA-aanvraag, waar appellante naar heeft verwezen, vermeldt dat appellante gemiddeld 24 uur per week werkte, maar ook dat er geen loongegevens van verzekerde arbeid bekend zijn van voor september 2014. Uit dit rapport kunnen dan ook geen conclusies worden getrokken over de periode die hier in geschil is. Nu appellante haar stelling dat zij doorgaans meer dan drie dagen per week werkte niet heeft onderbouwd en zoals zij ter zitting heeft verduidelijkt ook niet nader kan onderbouwen, heeft het Uwv mogen uitgaan van het gemiddelde aantal dagen per week. Daarnaast is niet in geschil dat appellante deze dagen zorg verleende aan de leden van het huishouden van de natuurlijke persoon tot wie zij in dienstbetrekking stond, zoals bedoeld in artikel 6, eerste lid, aanhef en onder c, en artikel 6, tweede lid, van de WW.

4.4.

Met betrekking tot de grond van appellante dat zij wel een uitkering op grond van de Ziektewet (ZW) heeft ontvangen terwijl artikel 6, eerste lid, aanhef en onder c van de ZW en artikel 6, eerste lid, aanhef en onder c van de WW gelijk zijn, wordt geoordeeld dat uit de uitkeringsgegevens die het Uwv in hoger beroep heeft overgelegd blijkt dat appellante geen ZW-uitkering heeft ontvangen na haar ziekmelding van 23 januari 2015. Bovendien geldt voor het recht op ZW-uitkering geen wekeneis zoals bedoeld in artikel 17, eerste lid, van de WW.

4.5.

De rechtbank heeft terecht geoordeeld dat appellante in de periode van 19 mei 2014 tot en met 31 augustus 2014 doorgaans minder dan vier dagen per week werkte. Nog daargelaten wat de gevolgen zijn van het gebruik van een opting-in regeling, was er gelet op artikel 6, eerste lid, aanhef en onder c, en het tweede lid van de WW in deze periode geen sprake zijn van werknemerschap. Op grond van artikel 17, eerste lid, van de WW in verbinding met artikel 1a, eerste lid, van de WW wordt deze periode daarom niet meegewogen voor de wekeneis. Hieruit volgt dat appellante niet voldeed aan de wekeneis en om die reden geen recht heeft op een WW-uitkering per 20 januari 2017.

4.6.