Centrale Raad van Beroep, 26-09-2019, ECLI:NL:CRVB:2019:3145, 17/6511 WIA

17/6511 WIA, 17/6605 WIA, 19/2362 WIA

Datum uitspraak: 26 september 2019

Centrale Raad van Beroep

Meervoudige kamer

Uitspraak op de hoger beroepen tegen de uitspraak van de rechtbank Limburg van 22 augustus 2017, 16/2244 (aangevallen uitspraak)

Partijen:

[appellante] te [woonplaats] (appellante)

[naam werkgeefster] te [woonplaats] (werkgeefster)

de Raad van bestuur van het Uitvoeringsinstituut werknemersverzekeringen (Uwv)

PROCESVERLOOP

Namens appellante heeft mr. L.E.M. Embregts, advocaat, hoger beroep ingesteld.

Werkgeefster heeft eveneens hoger beroep ingesteld.

Het Uwv heeft verweerschriften ingediend.

Het onderzoek ter zitting heeft plaatsgevonden op 16 mei 2019. Appellante is verschenen, bijgestaan door mr. Embregts. Voor werkgeefster is [naam A] verschenen. Het Uwv heeft zich laten vertegenwoordigen door mr. R.M.C. Bastings.

Het onderzoek ter zitting is geschorst.

Het Uwv heeft op 20 mei 2019 een nieuwe beslissing op bezwaar genomen.

Appellante heeft een zienswijze ingediend.

Met toepassing van artikel 8:57, eerste lid, van de Algemene wet bestuursrecht (Awb), gelezen in verbinding met artikel 8:108, eerste lid, van de Awb, is een nader onderzoek ter zitting achterwege gelaten, waarna het onderzoek is gesloten.

OVERWEGINGEN

1.1. Appellante is bij werkgeefster in dienst geweest als verzorgende. Op 9 augustus 2013 is appellante uitgevallen als gevolg van fysieke klachten. Na afloop van de wachttijd heeft een beoordeling plaatsgevonden op grond van de Wet werk en inkomen naar arbeidsvermogen (Wet WIA). In dat kader is appellante op 19 juni 2015 onderzocht op het spreekuur van een verzekeringsarts. In een rapport van 19 juni 2015 heeft deze verzekeringsarts vastgesteld dat appellante als gevolg van fysieke klachten beperkingen heeft. Deze beperkingen heeft hij weergegeven in een Functionele Mogelijkhedenlijst (FML) van 19 juni 2015. Vervolgens is een arbeidsdeskundige in een rapport van 8 juli 2015 tot de conclusie gekomen dat appellante niet meer geschikt is voor haar eigen werk, maar nog wel geschikt voor een vijftal andere functies. Op basis van de drie functies met de hoogste lonen heeft hij de mate van arbeidsongeschiktheid van appellante berekend op 20,90%. Bij besluit van 14 juli 2015 heeft het Uwv vastgesteld dat appellante met ingang van 7 augustus 2015 geen recht heeft op een WIA-uitkering.

1.2. Appellante en werkgeefster hebben bezwaar gemaakt tegen het besluit van 7 augustus 2015.

1.3. Een verzekeringsarts bezwaar en beroep is in zijn rapport van 22 maart 2016 tot de conclusie gekomen dat appellante ook een beperking heeft op het item persoonlijk risico. Op 23 maart 2016 heeft hij de FML dienovereenkomstig aangepast. Een arbeidsdeskundige bezwaar en beroep is in een rapport van 19 mei 2016 op grond van de aangepaste FML tot de conclusie gekomen dat één van de geselecteerde functies niet meer geschikt is voor appellante. De resterende vier functies heeft hij wel geschikt geacht. Hij heeft een mate van arbeidsongeschiktheid van appellante berekend van 55,84%. Bij besluit van 7 juni 2016 (bestreden besluit 1) heeft het Uwv de bezwaren van appellante en werkgeefster gegrond verklaard en bepaald dat appellante met ingang van 7 augustus 2015 recht heeft op een WGA‑vervolguitkering, gebaseerd op een WIA-maandloon van € 432,91 en berekend naar een mate van arbeidsongeschiktheid in de klasse 55 tot 65%. Daarbij is overwogen dat appellante niet in aanmerking komt voor een loongerelateerde WGA-uitkering omdat zij niet voldoet aan de referte-eis en dat zij evenmin in aanmerking komt voor een loonaanvullingsuitkering omdat zij niet voldoet aan de inkomenseis.

3.1. In hoger beroep heeft appellante herhaald dat zij in aanmerking dient te komen voor een loongerelateerde WGA-uitkering. Ten onrechte heeft het Uwv zich op het standpunt gesteld dat zij niet voldoet aan de referte-eis als bedoeld in artikel 58 van de Wet WIA. Daarbij heeft zij naar voren gebracht dat zij, alvorens zij met ingang van 25 maart 2013 door middel van een zorgovereenkomst (arbeidsovereenkomst) in dienst trad bij werkgeefster, zij enige tijd, terwijl zij een uitkering op grond van de Wet werk en bijstand ontving, heeft “proefgedraaid”. Deze proeftijd moet in aanmerking worden genomen bij de beantwoording van de vraag of zij heeft voldaan aan de referte-eis. Voorts heeft zij gesteld dat het Uwv bij het berekenen van haar WIA-uitkering is uitgegaan van een onjuist dagloon. Ook om die reden is zij van mening dat de hoogte van de uitkering niet juist is vastgesteld.

3.2. Werkgeefster heeft vergelijkbare hogerberoepsgronden ingediend als appellante. Ter zitting heeft de gemachtigde verklaard dat het hoger beroep van werkgeefster bedoeld is ter ondersteuning van appellante.

4.1. Bij gewijzigde beslissing op bezwaar van 20 mei 2019 (bestreden besluit 2) heeft het Uwv onveranderd bepaald dat appellante 1 met ingang van 7 augustus 2015 in aanmerking komt voor een WGA-vervolguitkering gebaseerd op een mate van arbeidsongeschiktheid van 55 tot 65%. De hoogte van de vervolguitkering is nader vastgesteld op € 670,33 bruto per maand, exclusief vakantiegeld, zijnde 42% van het wettelijk minimumloon van € 1.596,02. Bij deze berekening is het dagloon bepaald op € 158,73.

4.2. Bij brief van 27 mei 2019 heeft appellante te kennen gegeven zich te kunnen vinden in de hoogte van het bij bestreden besluit 2 vastgestelde dagloon. Zij handhaaft haar bezwaren dat haar geen loongerelateerde WIA-uitkering is toegekend.