Centrale Raad van Beroep, 05-11-2019, ECLI:NL:CRVB:2019:3467, 17/6227 PW, 18/5426 PW

Het college heeft bij besluit van 27 oktober 2016, na bezwaar gehandhaafd bij besluit van 25 april 2017 (bestreden besluit 1), de bijstand van appellante met ingang van 28 september 2016 ingetrokken.

Het college heeft bij besluit van 30 mei 2017, voor zover hier van belang, de aan appellante verleende algemene en bijzondere bijstand over de periode van 27 januari 2015 tot en met 27 september 2016 ingetrokken en de over die periode gemaakte kosten van bijstand tot een bedrag van € 25.616,57 van appellante teruggevorderd.

Het college heeft bij besluit van 8 juni 2017 aan appellante een bestuurlijke boete opgelegd van € 10.159,07.

Het besluit van 30 mei 2017 en het besluit van 8 juni 2017 zijn na bezwaar gehandhaafd bij besluit van 27 november 2017 (bestreden besluit 2).

2. De rechtbank heeft bij aangevallen uitspraak 1 het beroep tegen bestreden besluit 1 ongegrond verklaard en bij aangevallen uitspraak 2 het beroep tegen bestreden besluit 2 ongegrond verklaard.

3. In hoger beroep heeft appellante zich tegen de aangevallen uitspraken gekeerd. Zij betwist dat zij na het vertrek van X op 4 februari 2014 nog met hem een gezamenlijke huishouding heeft gevoerd. Appellante heeft aangevoerd dat beide bestreden besluiten niet op een toereikende feitelijke grondslag berusten. Daarbij heeft appellante onder meer gewezen op onderzoeksbevindingen die erop duiden dat X niet zijn hoofdverblijf op het uitkeringsadres had.

4. De Raad komt tot de volgende beoordeling.

Het college heeft bij het besluit van 27 oktober 2016 de intrekking van de bijstand niet beperkt tot een bepaalde periode. De in dat kader te beoordelen periode loopt daarom van 28 september 2016, de datum van de intrekking, tot en met 27 oktober 2016, de datum van het intrekkingsbesluit. De intrekking van de bijstand bij het besluit van 30 mei 2017 betreft de periode van 27 januari 2015 tot en met 27 september 2016. Deze twee perioden vormen samen de onder 4.2 genoemde te beoordelen periode.

Appellante heeft wel erkend dat X geregeld op het uitkeringsadres was, maar zij heeft gesteld dat hij de tijd daar vooral doorbracht voor de uitoefening van zijn zorgtaken als vader. Dit volgt ook uit de, afzonderlijk afgelegde, verklaringen van appellante en X dat X enkele malen per week op het uitkeringsadres op de kinderen paste en hen ook naar school bracht. Appellante heeft daarmee een plausibele verklaring gegeven voor zijn aanwezigheid op het uitkeringsadres. Gelet hierop duidt zijn aanwezigheid op dat adres er niet zonder meer op dat hij daar zijn hoofdverblijf had.

Naast de aanwezigheid van X op het uitkeringsadres zijn bovendien ook andere factoren van betekenis voor het antwoord op de vraag of hij daar zijn hoofdverblijf had. Het zwaartepunt van het persoonlijk leven wordt immers mede bepaald door feiten en omstandigheden die licht werpen op de leefwijze van de betrokkene, zoals de plaats waar hij zijn post ontvangt en behandelt, waar hij zijn administratie bewaart, waar zijn kleding en verzorgingsproducten en andere persoonlijke spullen zich bevinden en waar hij zijn vrienden en familie ontvangt.

Tijdens de huisbezoeken op 27 januari 2015 zijn op het adres van X diverse persoonlijke spullen en administratie van hem aangetroffen en op het uitkeringsadres niet. Ook tijdens het huisbezoek op 22 september 2016 zijn geen spullen van X op het uitkeringsadres aangetroffen. Bovendien hebben de omwonenden van het adres van X verklaard, dat zij X niet vaak zagen bij zijn adres, maar dat hij er wel woonde. Daarbij komt dat tijdens het eerst vermelde huisbezoek op het adres van X ook een gevulde koelkast, een ingerichte kinderkamer, een kinderfietsje en speelgoed zijn aangetroffen. Dit rechtvaardigt het vermoeden dat X op zijn adres de kinderen ontving. Dat vermoeden wordt verstrekt door de verklaringen van twee van de getuigen uit de omgeving van het adres van X, dat zij wel eens hebben gezien dat de kinderen van X kwamen. Deze onderzoeksbevindingen duiden erop dat het zwaartepunt van het persoonlijk leven van X op zijn eigen adres lag.

Dit klopt met het verbruik van water, gas en elektriciteit op het adres van X. Daaruit is af te leiden dat de woning op normale wijze werd bewoond. Daarbij komt dat uit de verbruiksgegevens op het uitkeringsadres niet is af te leiden dat daar meer water, gas en elektriciteit werd verbruikt dan gebruikelijk is in een gezin zoals dat van appellante was geregistreerd.

De lijst met waarnemingen stelt het voorgaande niet in een ander licht. Het college heeft daaraan geen gevolgtrekking verbonden over de frequentie en duur van het verblijf van X bij appellante. Het college heeft bovendien niet bij appellante en X geïnformeerd hoe vaak X op het uitkeringsadres aanwezig was en hoe lang hij daar dan bleef. Dit blijkt ook niet uit de getuigenverklaringen. Hierdoor heeft het college niet aannemelijk gemaakt dat die frequentie en duur zodanig waren, dat hierdoor het zwaartepunt van het persoonlijk leven van X, ondanks wat is overwogen onder 4.8.3 en 4.8.4, niettemin op het uitkeringsadres lag.