Centrale Raad van Beroep, 06-12-2019, ECLI:NL:CRVB:2019:3934, 17/3951 AOW

1.1.

De Svb heeft aan appellant met ingang van 20 november 2012 een ouderdomspensioen ingevolge de Algemene Ouderdomswet (AOW) toegekend met een toeslag ingevolge die wet. Bij diverse besluiten van de Svb uit 2013, 2014 en 2015 is de hoogte van de toeslag vastgesteld aan de hand van het inkomen van de partner van appellant.

1.2.

1.3.

Bij besluit van 26 oktober 2016 is het bezwaar van appellant ongegrond verklaard. In beroep heeft de Svb op 16 januari 2017 een gewijzigde beslissing op bezwaar (bestreden besluit) genomen. Daarbij is het bezwaar gegrond verklaard. Het maandinkomen van de echtgenote van appellant is vastgesteld op € 1.016,81, de hoogte van het toeslagbedrag is om die reden aangepast en het terugvorderingsbedrag is bepaald op € 96,79.

2. Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank het beroep tegen het besluit van 26 oktober 2016 wegens een gebrek aan procesbelang niet-ontvankelijk verklaard. Het beroep, voor zover gericht tegen het bestreden besluit, is ongegrond verklaard. Hiertoe heeft de rechtbank overwogen dat de Svb terecht slechts de vakantietoeslag van het inkomen van de echtgenote heeft afgetrokken. Het is in strijd met artikel 2:5, eerste lid, van het Algemeen inkomensbesluit socialezekerheidswetten (Inkomensbesluit) om het totale individuele budget in mindering te brengen op het inkomen. De rechtbank heeft verder overwogen dat appellant had kunnen weten dat het bruto inkomen van zijn echtgenote per 1 januari 2016 was gestegen en dat deze stijging van invloed was op de hoogte van de toeslag. Tot slot heeft de rechtbank overwogen dat de Svb tot verrekening mocht overgaan, omdat het indienen van bezwaar geen schorsende werking heeft.

3. In hoger beroep heeft appellant aangevoerd dat het totale individuele budget niet als inkomen mag worden aangemerkt. Ook heeft hij aangevoerd dat de Svb ten onrechte het terugvorderingsbedrag heeft verrekend met zijn AOW-pensioen.

4. De Raad komt tot de volgende beoordeling.

4.1.

Tussen partijen is in geschil of de rechtbank terecht het standpunt van de Svb heeft onderschreven over de hoogte van de toeslag per juli 2016, de herziening van de toeslag over de periode van januari 2016 tot en met maart 2016, de terugvordering van de te veel betaalde toeslag en de verrekening daarvan met het AOW-pensioen. Met name is in geschil of het individuele budget van de echtgenote van appellant op de juiste wijze is betrokken bij de vaststelling van de hoogte van haar maandinkomen.

4.3.

De echtgenote van appellant is werkzaam als administratief medewerkster en op haar is de CAO Bouw en Infra van toepassing. Volgens artikel 47a van de per 1 januari 2016 gewijzigde CAO bestaat er recht op een individueel budget. Dat budget is opgebouwd uit de onderdelen “duurzame inzetbaarheid”, “dagen” en “vakantietoeslag” en wordt iedere loonbetalingsperiode (vier weken of een maand) uitbetaald. Het gaat om bedragen van respectievelijk € 15,90, € 50,78 en € 85,61. Volgens het negende lid van eerdergenoemd artikel 47a wordt het budget, voor zover dat betrekking heeft op de duurzame inzetbaarheid, geacht te worden besteed aan zaken die eraan bijdragen dat de werknemer gemotiveerd en gezond kan blijven deelnemen aan het arbeidsproces. De “dagen” zijn opgebouwd uit bovenwettelijke vakantiedagen, vrij opneembare roostervrije dagen en kortverzuimdagen. Op het moment dat de werknemer die dagen opneemt, moet hij deze – als hij zijn inkomen op peil wil houden – uit het individueel budget financieren. De vakantietoeslag bestaat uit 8% van het loon te verhogen met het bedrag van de bijdrage “dagen”.

4.5.

Uit 4.2.1 tot en met 4.4.4 volgt dat de Svb bij de vaststelling van het bruto maandinkomen van de echtgenote van appellant terecht de bedragen die betrekking hebben op de onderdelen duurzame inzetbaarheid en dagen heeft meegenomen. Het bruto maandinkomen per 1 januari 2016 is om die reden terecht vastgesteld op € 1.016,81. Dat betekent dat de hoogte van de toeslag per juli 2016 terecht aan de hand van dat inkomen is berekend.

4.6.

Nu het maandinkomen van de echtgenote achteraf op een hoger bedrag is vastgesteld, is er over de periode januari 2016 tot en met maart 2016 een bedrag van € 96,79 aan toeslag onverschuldigd betaald. Voorop moet worden gesteld dat de Svb gehouden is tot terugvordering van onverschuldigd betaalde toeslag. Slechts in geval van dringende redenen is de Svb bevoegd geheel of gedeeltelijk af te zien van terugvordering. Door appellant is niet gesteld dat sprake is van dergelijke dringende redenen. Deze zijn ook niet gebleken, zodat de Svb terecht tot terugvordering is overgegaan.

4.7.

Met betrekking tot de verrekening van de onverschuldigd betaalde toeslag met het AOW‑pensioen van appellant wordt als volgt geoordeeld. Het terugvorderingsbedrag is in het bestreden besluit verlaagd van € 218,53 bruto naar € 96,79 bruto. Aangezien met het AOW-pensioen van appellant al een bedrag van € 200,- is verrekend, heeft appellant recht op een nabetaling. Appellant heeft gesteld dat de Svb niet tot verrekening mocht overgaan. Daargelaten de vraag welk belang appellant nog heeft bij deze stelling, wordt geoordeeld dat in artikel 5 van de Regeling tenuitvoerlegging bestuurlijke boeten en terugvordering onverschuldigde betalingen is bepaald dat, indien de vordering op de schuldenaar niet meer bedraagt dan € 300,-, de wijze waarop deze vordering moet worden voldaan wordt vastgesteld zonder de schuldenaar in de gelegenheid te stellen een voorstel te doen met betrekking tot de wijze van voldoening van de vordering, met dien verstande dat per periode van een maand de aflossing op niet meer dan € 52,- kan worden vastgesteld. Gelet op de hoogte van zowel het oorspronkelijke terugvorderingsbedrag als het maandelijkse aflossingsbedrag, heeft de Svb, zonder appellant voorafgaand te informeren, tot verrekening kunnen overgaan. In dit verband wordt nog opgemerkt dat in het besluit van 23 juli 2016 aan appellant een voorstel is gedaan om, indien gewenst, te komen tot een andere betalingsregeling. Daarop is niet gereageerd.

4.8.

Uit het vorenstaande volgt dat het hoger beroep niet slaagt en dat de aangevallen uitspraak moet worden bevestigd voor zover aangevochten.