Centrale Raad van Beroep, 11-12-2019, ECLI:NL:CRVB:2019:3987, 18/3701 WW

Appellante was sinds [datum] 2014 werkzaam in dienst van [werkgeefster] (werkgeefster), onder meer als [functie 1] . Op [datum] 2016 is appellante gearresteerd en in voorlopige hechtenis genomen. Tot en met 30 december 2016 golden daarbij voor appellante beperkingen hetgeen inhield dat zij alleen contact kon hebben met haar advocaat. Op 25 januari 2017 is de voorlopige hechtenis geschorst en is appellante in vrijheid gesteld.

Appellante is vanaf 10 december 2016 niet verschenen op haar werk.

Bij brief van 30 december 2016 heeft werkgeefster appellante te kennen gegeven het dienstverband wegens een dringende reden met onmiddellijke ingang per 29 december 2016 te beëindigen (ontslagbrief). Appellante heeft dit ontslag niet aangevochten.

Op 14 februari 2017 heeft appellante een aanvraag gedaan om een uitkering op grond van de Werkloosheidswet (WW). Op het aanvraagformulier heeft appellante vermeld dat zij op staande voet is ontslagen. Als reden voor het ontslag heeft appellante opgegeven dat zij op 9 december onterecht is gearresteerd en in een huis van bewaring verbleef onder gehele beperking. Appellante mocht geen contact hebben met de buitenwereld. Toen zij vrij kwam op 27 januari hoorde zij van het ontslag, aldus appellante op het aanvraagformulier.

Bij besluit van 9 maart 2017, na bezwaar gehandhaafd bij besluit van 31 mei 2017 (bestreden besluit), heeft het Uwv vastgesteld dat appellante wel recht heeft op een WW-uitkering, maar dat deze niet wordt betaald omdat appellante verwijtbaar werkloos is. Volgens het Uwv ligt aan de werkloosheid van appellante een dringende reden ten grondslag en kan appellante ter zake een verwijt worden gemaakt.

Appellante heeft in hoger beroep aangevoerd dat de rechtbank ten onrechte de rechtsgevolgen van het bestreden besluit in stand heeft gelaten, omdat haar van de aanwezigheid van de arbeidsrechtelijke dringende reden voor ontslag geen verwijt kan worden gemaakt. Zij heeft bestreden dat zij zonder op enigerlei wijze contact op te nemen met de werkgeefster niet meer op het werk is verschenen. Daarvoor heeft appellante aangevoerd dat haar partner haar op 12 december 2016 telefonisch bij haar manager heeft ziek gemeld. Appellante heeft ter onderbouwing van haar stelling een e-mail van 11 september 2018 van haar partner, waarin hij aldus verklaart, overgelegd. Ook heeft zij afschriften van e-mail- en sms-correspondentie tussen de partner en de strafadvocaat van appellante overgelegd, alsmede een screenshot, gemaakt op 11 september 2018, van een bericht van haar voormalig manager. Verder heeft appellante onder verwijzing naar de correspondentie tussen haar partner en haar advocaat aangevoerd dat haar partner en de advocaat niet eerder dan op 30 december 2016 de beschikking kregen over de brieven van de werkgeefster. Als reden heeft appellante hiervoor aangegeven dat deze brieven naar het door haar aan de werkgeefster opgegeven postadres bij haar oom en tante in Amsterdam zijn verstuurd en haar oom en tante de brieven niet eerder aan haar partner ter hand hebben gesteld.

Het Uwv heeft bevestiging van de aangevallen uitspraak bepleit.

Met de uitspraken van 7 november 2018 (zie onder meer ECLI:NL:CRVB:2018:3469) heeft de Raad het volgende beoordelingskader gegeven voor de vraag of er sprake is van verwijtbare werkloosheid. Gelet op de tekst en de geschiedenis van de totstandkoming van artikel 24, tweede lid, aanhef en onder a, van de WW, moet een materiële beoordeling plaatsvinden van de vraag of aan de werkloosheid een dringende reden ten grondslag ligt. Daarbij is artikel 7:678 van het BW de maatstaf en moeten alle omstandigheden van het geval, in onderling verband en samenhang, in aanmerking worden genomen. Tot de elementen die moeten worden gewogen, behoren de aard en ernst van de gedraging(en) van de werknemer, de wijze waarop de werkgever in de specifieke situatie en in de specifieke werkrelatie het verweten gedrag beoordeelt, de in dat verband voor de werknemer kenbare bedoeling van de werkgever, de aard en duur van de dienstbetrekking, de wijze waarop de werknemer deze heeft vervuld en de persoonlijke omstandigheden van de werknemer, zoals zijn leeftijd en de gevolgen die een beëindiging van het dienstverband voor hem zou hebben. Ook indien die gevolgen ingrijpend zijn, kan een afweging van deze persoonlijke omstandigheden tegen de aard en de ernst van de gedraging(en) tot de conclusie leiden dat beëindiging van de dienstbetrekking gerechtvaardigd is. Indien tot het aannemen van een dringende reden wordt geconcludeerd, zal in het kader van artikel 24, tweede lid, aanhef en onder a, van de WW ten slotte nog moeten worden getoetst of de werknemer van de dringende reden een verwijt kan worden gemaakt.

Ter beoordeling ligt voor de vraag of de rechtbank terecht de rechtsgevolgen van het bestreden besluit in stand heeft gelaten omdat appellante verwijtbaar werkloos is geworden in de zin van artikel 24, tweede lid, aanhef en onder a, van de WW.

Blijkens de – onder 1.3.1 weergegeven – inhoud van de ontslagbrief heeft de werkgeefster aan het ontslag ten grondslag gelegd dat appellante de verplichtingen die voortvloeien uit de arbeidsovereenkomst ernstig heeft veronachtzaamd door vanaf 10 december 2016 niet meer op het werk te verschijnen voor het uitvoeren van haar werkzaamheden en zij niet heeft voldaan aan de door de werkgeefster bij diverse brieven gegeven opdrachten om een schriftelijke verklaring te leveren over het niet verschijnen en over het niet bezorgen van enkele poststukken en een pakket op 8 december 2016. Deze feiten en omstandigheden, elk voor zich dan wel in onderlinge samenhang bezien, vormden voor de werkgeefster een dringende reden voor ontslag als bedoeld in artikel 7:678, tweede lid, aanhef en onder j, van het BW. Niet is gebleken van persoonlijke omstandigheden die tot de conclusie zouden moeten leiden dat geen sprake is van een dringende reden voor het ontslag. Voorts kan appellante van de dringende reden een verwijt worden gemaakt.

Dat appellante zelf geen contact met de werkgeefster kon opnemen in verband met de voorlopige hechtenis met beperkingen, maakt dit niet anders. Zoals de rechtbank terecht heeft overwogen en gelet op het verhandelde ter zitting door appellante uitdrukkelijk niet is betwist, had appellante via haar strafadvocaat de werkgeefster kunnen berichten over haar afwezigheid.

Ook het betoog van appellante dat haar partner niet eerder dan op 30 december 2016 de beschikking kreeg over de brieven van de werkgeefster, kan haar niet baten. Gelet op het verhandelde ter zitting is niet in geschil dat dit voor rekening en risico van appellante dient te komen gelet op de door haar bewust gemaakte keuze om niet haar feitelijke verblijfadres bij haar partner, maar het adres bij haar oom en tante waarop zij ingeschreven stond in de basisregistratie personen, als correspondentieadres te voeren.

Uit 4.4 tot en met 4.7 volgt dat appellante verwijtbaar werkloos is geworden als bedoeld in artikel 24, tweede lid, aanhef en onder a, van de WW en dat er geen sprake is van een situatie dat dit appellante niet in overwegende mate kan worden verweten. Op grond van artikel 27, eerste en elfde lid, van de WW was het Uwv gehouden de uitkering niet tot betaling te laten komen. De rechtbank heeft daarom op goede gronden de rechtsgevolgen van het bestreden besluit in stand gelaten. De aangevallen uitspraak, voor zover aangevochten, zal worden bevestigd.

Voor een veroordeling in de proceskosten bestaat geen aanleiding.