Centrale Raad van Beroep, 05-03-2019, ECLI:NL:CRVB:2019:705, 17/461 PW

1.1.

1.2.

Uit een heronderzoek naar de inkomens- en vermogenssituatie van appellant in 2014 en de in dat kader ingeleverde bankafschriften is naar voren gekomen dat pinopnames hebben plaatsgevonden buiten Nederland. Hierin heeft de Svb aanleiding gezien een onderzoek in te stellen naar de rechtmatigheid van de aan appellant verleende AIO-aanvulling.

1.3.

1.4.

2. Bij de aangevallen uitspraken 1 en 2 heeft de rechtbank de beroepen tegen de bestreden besluiten 1 en 2 ongegrond verklaard.

3. In hoger beroep heeft appellant zich tegen de aangevallen uitspraken gekeerd.

3.1.

Appellant heeft de volgende gronden aangevoerd tegen aangevallen uitspraak 1 die, gelet op het verhandelde ter zitting, bespreking behoeven. De waarde van de onroerende zaken ligt beneden de voor appellant geldende vermogensgrens. Dit blijkt uit het in hoger beroep ingebrachte taxatierapport van 23 januari 2017 van [makelaardij] . Het summiere taxatierapport van [naam] is onzorgvuldig tot stand gekomen en niet deugdelijk. De taxatie is gebaseerd op de bouwkosten, terwijl nergens uit blijkt op welke wijze de taxateur deze kosten heeft bepaald. Daarnaast heeft de taxateur geen marktwaarde vastgesteld, zodat niet kan worden uitgegaan van de vrije verkoopwaarde van de onroerende zaken. Gelet op het belastende karakter van het intrekkingsbesluit heeft de rechtbank ten onrechte geoordeeld dat, voor zover appellant betoogt dat het taxatierapport van [naam] ondeugdelijk is, het op de weg van appellant had gelegen om een contra-expertise te laten verrichten. Bovendien heeft appellant meerdere stukken in geding gebracht waarin de waarde van de onroerende zaken is vermeld.

3.2.

Gelet op het verhandelde ter zitting voert appellant tegen aangevallen uitspraak 2 alleen aan dat sprake is van dringende redenen om van terugvordering af te zien. Hierbij heeft appellant het volgende naar voren gebracht. De terugvordering heeft ingrijpende gevolgen voor appellant. Hij is hoogbejaard en heeft te kampen met een slechte gezondheidssituatie. Daardoor zal hij niet meer in staat zijn het ten onrechte teruggevorderde bedrag terug te betalen. De sociale en financiële gevolgen zullen voor appellant groot zijn. De stress die de intrekking en terugvordering van de bijstand en AIO-aanvulling met zich brengt, is voor appellant groot geweest waardoor zijn gezondheid nog meer is achteruitgegaan.

4.1.

De te beoordelen periode loopt in dit geval van 29 maart 2005, de datum met ingang waarvan de bijstand is ingetrokken, tot en met 13 april 2015, de datum van het intrekkingsbesluit.

4.2.

Intrekking van bijstand en AIO-aanvulling is een voor de betrokkene belastend besluit. Daarom rust de bewijslast om aannemelijk te maken dat aan de voorwaarden voor intrekking is voldaan in beginsel op het bijstandverlenend orgaan. Dit betekent dat het bijstandverlenend orgaan de nodige kennis over de relevante feiten moet verzamelen.

4.3.

Tussen partijen is niet in geschil dat appellant gedurende de gehele te beoordelen periode heeft beschikt over de onroerende zaken die zijn vermeld in de door hem overgelegde eigendomsakte. Evenmin is in geschil dat appellant de op hem rustende wettelijke inlichtingenverplichting heeft geschonden door van het bezit van deze onroerende zaken geen melding te maken bij de Svb. Gelet op de door appellant aangevoerde beroepsgronden is uitsluitend in geschil de waarde van de onroerende zaken in de te beoordelen periode. Die waarde lag volgens appellant in de gehele te beoordelen periode onder de voor hem gebleken vermogensgrens.

4.4.

Schending van de inlichtingenverplichting levert een rechtsgrond op voor intrekking van de bijstand indien als gevolg daarvan niet kan worden vastgesteld of en, zo ja, in hoeverre de betrokkene verkeert in bijstandbehoevende omstandigheden. Bij schending van de inlichtingenverplichting voor het bezit van onroerende zaken is het aan de betrokkene om met gegevens te komen aan de hand waarvan de ontwikkeling van de waarde van de onroerende zaken had kunnen worden bepaald en vervolgens het recht op (aanvullende) AIO-aanvulling had kunnen worden vastgesteld. Het belastende karakter van het intrekkingsbesluit doet er niet aan af dat de bewijslast voor de waarde(ontwikkeling) van de onroerende zaken op appellant rust, omdat hij de inlichtingenverplichting heeft geschonden. De Svb was dus niet gehouden om onderzoek te doen naar de waarde van de onroerende zaken, maar heeft dit niettemin toch laten doen. In het kader van dit onderzoek heeft [naam] een taxatie uitgevoerd. Appellant betwist dat deze taxatie aan de besluitvorming ten grondslag kan worden gelegd. Dit betreft dus de periode vanaf 1 december 2014.

4.5.

Een medewerker van de Svb heeft het taxatierapport van [naam] als volgt vertaald:

4.6.

Uit deze zeer summiere verklaring van [naam] kan niet worden opgemaakt aan de hand van welke maatstaven de bouwkosten zijn vastgesteld, met welke bouwkosten precies rekening is gehouden en waarom de door [naam] vastgestelde hoogte van de bouwkosten een indicatie is voor de waarde van de onroerende zaken in het economisch verkeer in december 2014. Alleen al om deze reden moet worden geoordeeld dat de taxatie van [naam] onzorgvuldig tot stand is gekomen en niet deugdelijk is. De rechtbank heeft dit niet onderkend.

4.7.

In het door appellant overgelegde taxatierapport van [makelaardij] staat slechts dat de waarde van het stenen huis op het perceel van 927,98 m2 18.000 TL bedraagt en de ‘adobe stal’ op dit perceel 4.500 TL waard is. Deze waardes zijn vastgesteld op 23 januari 2017 en bieden dus geen inzicht in de waarde van de onroerende zaken per 1 december 2014. Ook is niet duidelijk waarom een woning en een stal zijn getaxeerd, terwijl in de eigendomsakte staat dat het gaat om twee stenen woningen, en is niet vermeld met welke waardebepalende factoren rekening is gehouden.

4.8.

Voor zover appellant meent dat op basis van de door hem in bezwaar ingebrachte stukken kan worden vastgesteld dat de waarde van de onroerende zaken per 1 december 2014 lager is dan de voor hem geldende vermogensgrens, wordt hij daarin niet gevolgd.

4.9.

Uit 4.6 tot en met 4.8.2 volgt dat noch de taxatie van [naam] , noch de taxatie van [makelaardij] , noch de door appellant in bezwaar ingebrachte stukken een toereikende basis bieden voor de waardebepaling van de onroerende zaken in de periode van 1 december 2014 tot en met 13 april 2015. Zoals onder 4.4 al is overwogen, rust de bewijslast voor de waarde(ontwikkeling) van de onroerende zaken op appellant. Gelet op 4.7 tot en met 4.8.2 is appellant hierin niet geslaagd. Uit 4.6 tot en met 4.8.2 volgt dat, anders dan de Svb en de rechtbank hebben aangenomen, het recht op AIO-aanvulling over de hiervoor genoemde periode niet is vast te stellen.

4.10.

De Svb heeft zich wel terecht op het standpunt gesteld dat als gevolg van de schending van de inlichtingenverplichting het recht op bijstand en AIO-aanvulling over de periode van 29 maart 2005 tot en met 30 november 2014 niet kan worden vastgesteld. Ook voor deze periode heeft appellant immers geen gegevens verstrekt aan de hand waarvan de ontwikkeling van de waarde van de onroerende zaken in deze periode had kunnen worden bepaald.

4.11.

Uit 4.9 en 4.10 volgt dat het recht op bijstand over de gehele te beoordelen periode niet kan worden vastgesteld. Gelet hierop was de Svb verplicht de AIO-aanvulling van appellant met ingang van 29 maart 2005, gedeeltelijk op een andere grondslag, in te trekken. Dit gebrek in bestreden besluit 1 kan met toepassing van artikel 6:22 van de Algemene wet bestuursrecht worden gepasseerd, omdat aannemelijk is dat appellant daardoor niet is benadeeld. Het hoger beroep slaagt dus niet. Aangevallen uitspraak 1 zal daarom - gelet op 4.6 en 4.9 met verbetering van gronden - worden bevestigd.

4.12.

4.13.

Uit 4.12 volgt dat het hoger beroep niet slaagt. Ook aangevallen uitspraak 2 zal daarom worden bevestigd.