Centrale Raad van Beroep, 02-06-2020, ECLI:NL:CRVB:2020:1157, 18/1909 NIOAW

Appellant en zijn echtgenote ontvangen sinds 6 oktober 2013 een uitkering op grond van de Wet inkomensvoorziening oudere en gedeeltelijk arbeidsongeschikte werkloze werknemers (IOAW) naar de grondslag voor gehuwden.

Naar aanleiding van een anonieme melding dat appellant spullen verkoopt op rommelmarkten in Breda en via Marktplaats, hebben medewerkers van de afdeling Sociale Zaken van de gemeente Drimmelen een onderzoek ingesteld naar de rechtmatigheid van de aan appellant en zijn echtgenote verstrekte uitkering. In dat kader hebben de medewerkers onder meer dossieronderzoek gedaan, advertenties van appellant op Marktplaats geraadpleegd, bij appellant bankafschriften opgevraagd en appellant en zijn echtgenote op 14 november 2016 gehoord. De bevindingen van het onderzoek zijn neergelegd in een rapport van 22 november 2016. In het rapport is geconcludeerd dat appellant en zijn echtgenote in ieder geval vanaf 1 september 2015 de op hen rustende inlichtingenverplichting hebben geschonden door geen melding te maken van de verkoop van spullen op markten en via Facebook en Marktplaats. Appellant en zijn echtgenote hebben geen administratie van de inkomsten bijgehouden. Ook hebben zij geen melding gemaakt van de financiële ondersteuning door de broer van appellant. Door de onduidelijke inkomens- en vermogenspositie is het recht op uitkering vanaf 1 september 2015 niet vast te stellen.

De onderzoeksresultaten zijn voor het college aanleiding geweest om bij besluit van 1 december 2016 de uitkering met ingang van 1 september 2015 in te trekken en de over de periode van 1 september 2015 tot 1 november 2016 verleende uitkering tot een bedrag van € 20.873,17 van appellant en zijn echtgenote terug te vorderen. Het college heeft aan dit besluit ten grondslag gelegd dat appellant en zijn echtgenote de op hen rustende inlichtingenverplichting hebben geschonden door geen melding te maken van hun verkoopactiviteiten. Doordat zij geen administratie hebben bijgehouden van de verkochte artikelen en verkregen inkomsten is de omvang van de inkomsten niet controleerbaar. Aan de hand van de bankafschriften kan geen duidelijk beeld worden verkregen, omdat appellant en zijn echtgenote hebben verklaard dat betalingen niet alleen via de bank maar ook contant plaatsvonden. Daarnaast is de omvang van de financiële ondersteuning door de broer van appellant niet duidelijk. Het recht op uitkering is in ieder geval vanaf 1 september 2015 niet vast te stellen door een onduidelijke inkomens- en vermogenspositie.

Tegen bestreden besluit 1 heeft appellant beroep ingesteld. Bij besluit van 5 december 2017 (bestreden besluit 2) heeft het college bestreden besluit 1 in zoverre herzien dat de intrekking en terugvordering over de maand augustus 2015 komt te vervallen en dat het terugvorderingsbedrag wordt verlaagd tot € 12.453,63.

2. Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank de beroepen tegen de bestreden besluiten ongegrond verklaard.

3. In hoger beroep heeft appellant zich op de hierna te bespreken gronden tegen de aangevallen uitspraak gekeerd.

4. De Raad komt tot de volgende beoordeling.

Bij brief van 4 juni 2019 heeft het college desgevraagd de grondslag van de bestreden besluiten nader toegelicht. Volgens het college is in de maanden waarover de uitkering is ingetrokken sprake van inkomen uit arbeid of overig inkomen als omschreven in artikel 8, eerste lid, aanhef en onder a, van de IOAW. Dat blijkt uit de verklaring van appellant van 14 november 2016. Appellant heeft in zijn reactie hierop van 23 juli 2019 betwist dat sprake was van inkomen als bedoeld in voormeld artikelonderdeel. Er was sprake van een vriendendienst waarvoor appellant slechts een geringe onkostenvergoeding ontving.

Op grond van artikel 9, eerste lid, van de IOAW, bedraagt de uitkering het verschil tussen de van toepassing zijnde grondslag en het inkomen. In het geval van appellant wordt op grond van artikel 8, eerste lid, aanhef en onder a, van de IOAW onder inkomen verstaan de som van het inkomen uit arbeid of overig inkomen van de werkloze werknemer en de echtgenoot. Wat wordt verstaan onder inkomen uit arbeid of overig inkomen is op grond van artikel 8, derde lid, van de IOAW nader uitgewerkt in het Algemeen inkomensbesluit socialezekerheidswetten (AIB).

Uit 4.2 volgt dat voor het bepalen van de hoogte van de uitkering het inkomen uit arbeid of overig inkomen van appellant en zijn echtgenote moet worden betrokken. Niet in geschil is dat appellant in de maanden waarover de uitkering is ingetrokken op rommelmarkten heeft gestaan en hieruit (enige) inkomsten heeft gehad. Aan de orde is de vraag of deze inkomsten moeten worden aangemerkt als inkomen zoals bepaald in het AIB.

In artikel 2:2, eerste lid, aanhef en onder c, van het AIB is bepaald dat onder inkomen uit arbeid wordt verstaan het belastbaar loon of het belastbaar resultaat uit overige werkzaamheden, bedoeld in paragraaf 3.3.1 onderscheidenlijk paragraaf 3.4.1 van de Wet inkomstenbelasting 2001 (Wet IB), behoudens voor zover het een werkzaamheid betreft als bedoeld in de artikelen 3.91, eerste lid, onderdelen a en b, en 3.92 van die wet, voor zover de uitkeringsgerechtigde geen werknemer is als bedoeld in de onderdelen a en b.

In artikel 3:90 van de Wet IB is bepaald dat het belastbaar resultaat uit overige werkzaamheden het gezamenlijke bedrag is van het resultaat uit een of meer werkzaamheden die geen belastbare winst of belastbaar loon genereren verminderd met de terbeschikkingstellingsvrijstelling (§ 3.4.3 Terbeschikkingstellingsvrijstelling).

Uit 4.6 volgt dat appellant spullen, waaronder ook eigen spullen, heeft verkocht op rommelmarkten. Het later in bezwaar ingenomen standpunt van appellant, dat de opbrengst van alle verkoop naar zijn vriend [naam] ging en dat hij slechts een kleine onkostenvergoeding van zijn vriend ontving, acht de Raad gelet op zijn eerdere verklaring niet geloofwaardig. Het college heeft zich dus terecht op het standpunt gesteld dat appellant inkomsten uit de verkoop van spullen op rommelmarkten heeft gehad.

Inkomsten uit de verkoop van goederen op rommelmarkten worden in beginsel aangemerkt als belastbaar resultaat uit overige werkzaamheden zoals omschreven in 4.5 en behoren daarmee tot het in artikel 2:2, eerste lid, aanhef en onder c, van het AIB gedefinieerde inkomen uit arbeid. Dergelijke inkomsten zijn gelet op 4.2 van belang voor de vaststelling van de hoogte van de IOAW-uitkering. Door hiervan geen melding te maken bij het college heeft appellant de op hem rustende inlichtingenverplichting als bedoeld in artikel 13, eerste lid, van de IOAW geschonden. Appellant heeft ook in hoger beroep niet aannemelijk gemaakt wat de omvang van de inkomsten was in de maanden waarover de IOAW-uitkering is ingetrokken. Het college heeft zich dan ook terecht op het standpunt gesteld dat het recht op IOAW-uitkering in deze maanden niet is vast te stellen.

Uit 4.1 tot en met 4.8 volgt dat het hoger beroep niet slaagt, zodat de aangevallen uitspraak moet worden bevestigd. Gelet hierop is het verzoek om veroordeling tot vergoeding van schade niet voor toewijzing vatbaar.