Centrale Raad van Beroep, 14-07-2020, ECLI:NL:CRVB:2020:1461, 17/6144 Wajong

1.1.

Aan appellante, geboren op [geboortedatum] 1984, is in verband met psychische en cognitieve beperkingen ingaande [geboortedatum] 2002 een uitkering op grond van de Wet arbeidsongeschiktheidsvoorziening jonggehandicapten (Wajong 1998) toegekend, gebaseerd op een mate van arbeidsongeschiktheid van 80 tot 100%.

1.2.

Met ingang van 1 januari 2015 is de Wet arbeidsongeschiktheidsvoorziening jonggehandicapten (Wajong 2015) in werking getreden. Bij brief van 10 mei 2016 heeft het Uwv aan appellante informatie gevraagd om haar arbeidsvermogen te kunnen vaststellen. Namens appellante heeft de bewindvoerder daarop een vragenlijst ingevuld. Na een verzekeringsgeneeskundig en arbeidskundig onderzoek heeft het Uwv bij besluit van 22 september 2016 vastgesteld dat appellante arbeidsvermogen heeft, als gevolg waarvan de Wajong-uitkering met ingang van 1 januari 2018 wordt verlaagd van 75% naar 70% van het minimumloon. Het door appellante tegen dit besluit gemaakte bezwaar heeft het Uwv bij besluit van 15 maart 2017 (bestreden besluit) ongegrond verklaard. Aan het bestreden besluit liggen rapporten van een verzekeringsarts bezwaar en beroep en een arbeidsdeskundige bezwaar en beroep ten grondslag.

3.1.

Appellante heeft in hoger beroep, onder verwijzing naar wat in bezwaar en beroep is aangevoerd, gesteld dat zij geen arbeidsvermogen heeft en met ingang van 1 januari 2018 onveranderd recht heeft op een Wajong-uitkering ter hoogte van 75% van het minimumloon. Appellante heeft daarbij gesteld dat zij nooit vier uur per dag en een uur aangesloten op de zorgboerderij heeft gewerkt. Appellante werkte daar op een beschutte plek onder zeer strikte begeleiding, waarbij het ging om dagbesteding en niet om werk of het verrichten van werkzaamheden. Bovendien is zij wegens stress gestopt met dit werk. Appellante is van mening dat zij ook niet beschikt over basale werknemersvaardigheden. Zij kan afspraken met een werkgever niet nakomen, kan niet met collega’s omgaan en heeft met alles begeleiding nodig. Appellante heeft ter zitting van 23 juni 2020 nog gewezen op een inmiddels aan haar verleende indicatie in het kader van de Wet langdurige zorg (WLZ).

3.2.

Het Uwv heeft verzocht de aangevallen uitspraak te bevestigen.

4.2.

In geding is de vraag of het Uwv zich terecht en op goede gronden op het standpunt heeft gesteld dat appellante op 1 januari 2018 mogelijkheden tot arbeidsparticipatie (arbeidsvermogen) had als bedoeld in artikel 3:8a van de Wajong 2015.

4.3.

Op grond van artikel 1a, eerste lid van het Schattingsbesluit heeft een betrokkene geen mogelijkheden tot arbeidsparticipatie als hij (a) geen taak kan uitvoeren in een arbeidsorganisatie, (b) niet over basale werknemersvaardigheden beschikt, (c) niet aaneengesloten kan werken gedurende ten minste een periode van een uur, of (voor zover hier van belang) (d) niet ten minste vier uur per dag belastbaar is. Deze beoordeling vindt plaats op basis van een verzekeringsgeneeskundig en arbeidskundig onderzoek. Volgens het door het Uwv gehanteerde Compendium Participatiewet is de beoordeling van (a) vooral een taak van een arbeidsdeskundige, de beoordeling van (b) afhankelijk van de situatie een taak van een verzekeringsarts of een arbeidsdeskundige en dient de beoordeling van (c) en (d) door (of onder verantwoordelijkheid van) de verzekeringsarts plaats te vinden. Voor een meer algemene beschrijving van het beoordelingskader wordt verwezen naar de uitspraak van de Raad van 5 april 2018, ECLI:NL:CRVB:2018:1018.

4.4.

Het oordeel van de rechtbank dat het onderzoek door het Uwv voldoende zorgvuldig is geweest wordt gevolgd. De verzekeringsarts heeft appellante en haar echtgenoot op het spreekuur gezien en daarbij de door de behandelend artsen bij appellante vastgestelde diagnoses lichte verstandelijke beperking, sociale fobie en whiplash trauma na een verkeersongeval in 2013 overgenomen. De verzekeringsarts bezwaar en beroep heeft kennis genomen van het dossier en de bevindingen van de verzekeringsarts en de beschikbare informatie kenbaar bij de beoordeling betrokken. De arbeidsdeskundige heeft gesproken met de toenmalige curator van appellante, gegevens verzameld over de dagbesteding van appellante en een analyse arbeidsvermogen opgesteld. De arbeidsdeskundige bezwaar en beroep heeft de conclusies van de arbeidsdeskundige gemotiveerd onderschreven.

4.5.

De rechtbank wordt eveneens gevolgd in haar oordeel dat er geen aanleiding is te twijfelen aan de conclusies van de verzekeringsartsen en arbeidsdeskundigen, dat appellante ondanks haar beperkingen arbeidsvermogen heeft. De daaraan ten grondslag gelegde motivering wordt onderschreven. Daaraan wordt toegevoegd dat de beschikbare informatie geen aanleiding geeft voor het oordeel dat appellante niet beschikt over basale werknemersvaardigheden. Appellante wordt in staat geacht instructies van een werkgever te begrijpen, te onthouden, uit te voeren en na te komen. De verzekeringsartsen hebben voorts afdoende gemotiveerd dat appellante, mede gelet op haar dagelijkse activiteiten thuis en op de zorgboerderij, waar zij zes jaar lang gedurende twee dagen per week taken heeft verricht, ten minste vier uur per dag belastbaar is en ten minste een uur aaneengesloten kan werken. Uit de van de zorgboerderij verkregen informatie blijkt van een noodzaak voor begeleiding, omdat appelante moeite heeft met overzicht en met het aanbrengen en vasthouden van structuur. Appellante heeft baat bij één aanspreekpunt om te voorkomen dat zij de draad kwijt raakt, hetgeen stress en onrust veroorzaakt. Daarnaast is sprake van fysieke beperkingen. Uit deze informatie blijkt niet dat appellante zich niet of dermate moeilijk laat bijsturen dat vaker dan één keer per uur een substantiële onderbreking van het arbeidsproces noodzakelijk zal zijn. De arbeidsdeskundige heeft vastgesteld dat appellante wegens problemen met structureren, prioriteren en het maken van keuzes is aangewezen op aangepast werk dat vooral gestructureerd, overzichtelijk, voorspelbaar en niet stresserend moet zijn. Om te illustreren dat appellante een taak kan uitvoeren in een arbeidsorganisatie zijn uit het takenbestand inpakken (taak 2201) en dierverzorging (taak 0301) genoemd. Deze taken zijn volgens de arbeidsdeskundige haalbaar voor appellante, omdat het eenvoudige, enkelvoudige werkzaamheden zijn. De arbeidsdeskundige bezwaar en beroep heeft daaraan toegevoegd dat de taken voorbeelden zijn van routinematige en voorgestructureerde werkzaamheden, waarin appellante niet wordt overbelast. Er is geen reden deze conclusies voor onjuist te houden.

4.6.

4.7.

Uit wat in 4.4 tot en met 4.6 is overwogen volgt dat het hoger beroep niet slaagt en de aangevallen uitspraak moet worden bevestigd.