Centrale Raad van Beroep, 28-07-2020, ECLI:NL:CRVB:2020:1687, 16/7645 PW

1.1.

Appellant ontving sinds 1 juli 2012 bijstand, laatstelijk ingevolge de Participatiewet (PW) naar de norm voor een alleenstaande. Op appellant zijn de arbeidsverplichtingen als bedoeld in artikel 9, eerste lid, van de PW van toepassing.

1.2.

Bij besluit van 21 oktober 2015, na bezwaar gehandhaafd, heeft het college de bijstand van appellant bij wijze van maatregel met ingang van 1 november 2015 voor de duur van twee maanden verlaagd met 100% op de grond dat appellant door zijn gedrag het vinden van werk heeft belemmerd.

1.3.

Het college heeft appellant bij brief van 28 oktober 2015 uitgenodigd voor een voortgangsgesprek op 11 november 2015 met zijn werkcoach om met appellant de mogelijkheden om betaald werk te vinden te bespreken en de manier waarop het college daarbij kan ondersteunen. In de brief heeft het college opgenomen dat het belangrijk is dat appellant verschijnt en dat hij kan besluiten de bijstand tijdelijk te verlagen als appellant niet komt. Tevens is meegedeeld dat als appellant om een dringende reden niet kan komen, hij dit uiterlijk één werkdag voor de afspraak telefonisch dient door te geven. Appellant is op 11 november 2015, zonder bericht van verhindering, niet verschenen.

1.4.

Op 26 november 2015 heeft een hoor- en wederhoorgesprek plaatsgevonden. Appellant heeft daarbij verklaard dat hij onoverkomelijke problemen heeft met zijn werkcoach, dat er veel is voorgevallen zoals is vermeld in RMW (lees: zogenoemde overzichten contacten RAAK) en dat hij een andere matchmaker wil en daarvoor een verzoek bij de teamleider zal indienen.

1.5.

Bij besluit van 8 december 2015, na bezwaar gehandhaafd bij besluit van 1 juni 2016 (bestreden besluit), heeft het college bij wijze van maatregel de bijstand van appellant met ingang van 1 januari 2016 verlaagd met 30% gedurende één maand. Aan de besluitvorming heeft het college ten grondslag gelegd dat appellant niet is verschenen op het voortgangsgesprek van 11 november 2015 met de werkcoach over zijn activiteiten om weer betaald werk te vinden. De maatregel is afgestemd op de ernst van de gedraging en de mate van verwijtbaarheid. Van dringende redenen om van de verlaging af te zien, is niet gebleken. Het college heeft zich op het standpunt gesteld dat het feit dat appellant door eerder opgelegde maatregelen moeite heeft om zijn vaste lasten te betalen het gevolg is van zijn eerdere verwijtbare gedragingen en geen reden is om af te zien van een maatregel ter hoogte van 30% voor een nieuwe verwijtbare gedraging. Voor de wettelijke grondslag heeft het college verwezen naar de artikelen 8, 9 en 18, uitgezonderd het vierde lid, negende lid en tiende lid, van de PW en artikel 5, tweede lid, aanhef en onder b, sub 4, en artikel 7, tweede lid, onder a van de Verordening maatregelen en handhaving Participatiewet, IOAW en IOAZ (Verordening), die op 1 januari 2015 in werking is getreden.

1.6.

Bij besluit van 4 februari 2016 heeft het college de bijstand van appellant bij wijze van maatregel met ingang van 1 maart 2016 voor de duur van één maand verlaagd met 30%. Het college heeft hieraan ten grondslag gelegd dat appellant zonder bericht niet is verschenen bij de matchmaker op 14 december 2015.

1.7.

Bij besluit van 18 april 2016 heeft het college de bijstand van appellant bij wijze van maatregel met ingang van 1 juni 2016 voor de duur van één maand verlaagd met 100%. Het college heeft hieraan ten grondslag gelegd dat appellant niet is verschenen op een gesprek bij Werkfit (traject Werkbasis) op 29 maart 2016. Omdat appellant zich binnen 12 maanden opnieuw verwijtbaar heeft gedragen, heeft het college het percentage van de maatregel verhoogd.

2. Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank het beroep tegen het bestreden besluit ongegrond verklaard.

3. In hoger beroep heeft appellant zich op de hierna te bespreken gronden tegen de aangevallen uitspraak gekeerd.

4. De Raad komt tot de volgende beoordeling.

4.2.

Niet in geschil is dat appellant niet is verschenen op het voortgangsgesprek van 11 november 2015, dat dit gesprek was gericht op onderzoek naar arbeidsmogelijkheden en dat appellant van dit niet verschijnen een verwijt kan worden gemaakt. Deze gedraging kan worden gekwalificeerd als het niet nakomen van de verplichting om te verschijnen op een gesprek als bedoeld in artikel 5, tweede lid, aanhef en onder b, onder 4, van de Verordening. Het college diende, deze kwalificatie volgend, wegens die gedraging op grond van de onder 4.1.2. tot en met 4.1.6 vermelde bepalingen in beginsel een maatregel tot een verlaging van de bijstand van 30% gedurende één maand op te leggen.

4.3.

Appellant heeft aangevoerd dat er sprake is van een dringende reden als bedoeld in artikel 18, tiende lid, van de PW om geen of een lagere maatregel op te leggen. Zowel de rechtbank als het college hebben ten onrechte geen, althans onvoldoende, rekening gehouden met zijn slechte relatie met de werkcoach en zijn financiële situatie. Hij heeft geen inkomen om zijn vaste lasten te voldoen en is afgesloten van gas, water en elektriciteit. Ter zitting heeft appellant toegelicht dat hij na het faillissement van zijn bedrijf in de WSNP is terechtgekomen. Vervolgens is zijn huurovereenkomst ontbonden en is zijn woning ontruimd.

4.4.

Appellant heeft met de door hem aangevoerde feiten en omstandigheden een beroep gedaan op de dringende redenen als bedoeld in het tiende lid van artikel 18 van de PW. Ten aanzien van de vraag of zich, gelet op bijzondere omstandigheden, dringende redenen voordeden om de maatregelen nader af te stemmen, is het volgende van belang.

4.5.

Uit 4.4 tot en met 4.4.3 volgt dat het bestreden besluit niet berust op een deugdelijk motivering. Nu de rechtbank dit motiveringsgebrek niet heeft onderkend, komt de aangevallen uitspraak voor vernietiging in aanmerking. Doende wat de rechtbank zou behoren te doen, zal de Raad het beroep tegen het bestreden besluit gegrond verklaren en dat besluit vernietigen wegens strijd met artikel 7:12, eerste lid, van de Awb. De Raad ziet tevens aanleiding om met toepassing van artikel 8:72, derde lid, aanhef en onder b, van de Awb het besluit van 8 december 2015 te herroepen, nu daaraan hetzelfde gebrek kleeft en, gelet op het tijdsverloop, niet aannemelijk is dat dit gebrek kan worden hersteld. Dit betekent dat het college 30% van de bijstand over de maand januari 2016 aan appellant moet nabetalen.