Centrale Raad van Beroep, 11-08-2020, ECLI:NL:CRVB:2020:1821, 19/4087 PW

Appellanten ontvingen vanaf 4 december 2017 bijstand op grond van de Participatiewet (PW) naar de norm voor gehuwden.

Het college heeft bij besluit van 15 maart 2018, na bezwaar gehandhaafd bij besluit van 16 augustus 2018, de bijstand van appellanten bij wijze van maatregel verlaagd met 100% over de periode van 4 december 2017 tot 4 januari 2018. De besluitvorming was gebaseerd op het standpunt van het college dat appellanten beiden niet hadden voldaan aan hun re-integratieverplichtingen door niet op sollicitatiegesprekken te verschijnen en structureel niet aanwezig te zijn bij het Job Center. De grondslag van de maatregel was artikel 18, tweede lid, van de PW en het college had de gedragingen van appellanten aangemerkt als gedragingen als bedoeld in artikel 6, aanhef en onder c, van de Afstemmingsverordening Ouder-Amstel 2015 (Verordening).

Op 30 mei 2018 hebben medewerkers van de gemeente Ouder-Amstel in het kader van een rechtmatigheidsonderzoek met appellante een gesprek gevoerd over haar re-integratieactiviteiten. De bevindingen van het onderzoek zijn neergelegd in een rapport van 26 juni 2018.

2. Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank het beroep van appellante tegen het bestreden besluit ongegrond verklaard.

3. In hoger beroep hebben appellanten zich op de hierna te bespreken gronden tegen de aangevallen uitspraak gekeerd.

4. De Raad komt tot de volgende beoordeling.

Het hoger beroep van appellant is niet-ontvankelijk, omdat de aangevallen uitspraak niet tot hem is gericht, nu enkel appellante tegen het bestreden besluit beroep heeft ingesteld. Het hoger beroep van appellante is wel ontvankelijk.

De bijstandverlenende instantie verlaagt de bijstand bij wijze van maatregel indien de belanghebbende de uit de wet voortvloeiende verplichtingen, waaronder de in artikel 9, eerste lid, van de PW vermelde re-integratieverplichtingen, niet of onvoldoende nakomt. De verlaging vindt plaats overeenkomstig de Verordening, bedoeld in artikel 8, eerste lid, onderdeel b, van de PW. Dit is bepaald in artikel 18, tweede lid, van de PW. De hiervoor bedoelde Verordening is in dit geval de Verordening. Op grond van artikel 18, vierde lid, van de PW verlaagt het college de bijstand in ieder geval overeenkomstig het vijfde, zesde, zevende of achtste lid wanneer de belanghebbende één van de in het vierde lid, onder a tot en met h, vermelde re-integratieverplichtingen niet nakomt.

Appellante heeft niet betwist dat zij in de periode van 20 april 2018 tot 8 mei 2018 niet heeft gesolliciteerd en vanaf 8 mei 2018 niet aantoonbaar voldoende, dat wil zeggen tien keer per week, heeft gesolliciteerd. Zij heeft ook niet betwist dat zij niet is verschenen bij het Job Center op 23 april 2018, 30 april 2018 en 7 mei 2018. Beide gedragingen betreffen re-integratieverplichtingen op grond van de PW.

Appellante heeft aangevoerd dat zij wel voldoende heeft gesolliciteerd, maar dat zij niet kan bewijzen dat zij ten minste tien sollicitaties per week heeft verricht. Verder heeft zij erop gewezen dat appellant wel aantoonbaar voldoende heeft gesolliciteerd.

Appellante heeft verder aangevoerd dat zij weliswaar drie keer niet is verschenen bij het Job Center, maar dat zij steeds met het Job Center heeft gecommuniceerd over de gemaakte afspraken. Zij heeft haar afwezigheid toegelicht met de mededeling dat zij op de eerste datum nog een baan had en dat zij op de tweede datum zich te zeer schaamde om te verschijnen. Op haar afwezigheid bij de derde afspraak heeft zij geen toelichting gegeven.

Uit het voorgaande volgt dat het college verplicht was om een maatregel op te leggen. Ter bepaling van de omvang en duur van de maatregel is het college er echter ten onrechte van uitgegaan dat beide gedragingen zijn aan te merken als een gedraging als bedoeld in artikel 18, vierde lid, onder h, van de PW.

Gelet op 4.6.3 berust het bestreden besluit niet op een juiste wettelijke grondslag voor zover het betrekking heeft op het niet voldoende solliciteren. De rechtbank heeft dit niet onderkend. Aanleiding bestaat echter om dit gebrek aan het bestreden besluit met toepassing van artikel 6:22 van de Awb te passeren, omdat aannemelijk is dat belanghebbenden daardoor niet zijn benadeeld. Bij toepassing van de juiste wettelijke grondslag zou namelijk niet een lagere maatregel zijn opgelegd. Daartoe wordt het volgende overwogen.

Het college heeft de in beginsel vastgestelde maatregel verzwaard op de grond dat de gedragingen van appellante een herhaling (recidive) waren van de gedragingen waarvoor haar bij besluit van 15 maart 2018 ook al een maatregel was opgelegd.

Appellante heeft daartegen aangevoerd dat op het moment van de hier aan de orde zijnde gedragingen het besluit van 15 maart 2018 nog niet in rechte vaststond, omdat zij beroep heeft ingesteld tegen het besluit van 16 augustus 2018, en hoger beroep tegen de daarop gevolgde uitspraak, waarover in hoger beroep nog moet worden beslist.

Uit 4.9.1 volgt dat het college er op goede grond vanuit is gegaan dat aan appellante recidive is te verwijten. Het college heeft, vanuit de aanname dat het hier gaat om gedragingen als bedoeld in artikel 18, vierde lid, van de PW, de vaststelling van de verzwaring van de maatregel in verband daarmee gebaseerd op artikel 18, zesde lid, van de PW. Deze bepaling heeft het college echter niet juist toegepast voor het niet verschijnen bij het Job Center en ten onrechte toegepast voor het niet voldoende solliciteren. Ook deze gebreken aan het bestreden besluit heeft de rechtbank niet onderkend. Aanleiding bestaat om ook deze gebreken met toepassing van artikel 6:22 van de Awb te passeren, omdat aannemelijk is dat belanghebbenden daardoor niet zijn benadeeld. Zonder die gebreken zou namelijk niet een lagere maatregel zijn opgelegd. Dit oordeel berust op de volgende overwegingen.

Uit 4.4.1, 4.5.1 en 4.9.1 volgt dat het hoger beroep niet slaagt. De aangevallen uitspraak wordt, gelet op 4.7 en 4.10 met verbetering van gronden, bevestigd.