Centrale Raad van Beroep, 29-09-2020, ECLI:NL:CRVB:2020:2316, 18/4790 PW

Gegevens

Instantie: Centrale Raad van Beroep

Datum uitspraak: 29 september 2020

Datum publicatie: 5 oktober 2020

Annotator

ECLI: ECLI:NL:CRVB:2020:2316

Zaaknummer: 18/4790 PW

Inhoudsindicatie

Afgewezen aanvraag bijzondere bijstand extra kosten loon curator. Door kantonrechter met terugwerkende kracht toegekende beloning. Tijdstip opkomen kosten voor gevoerde beleid. Betreft reguliere kosten die opkomen op dag benoeming bewindvoerder door kantonrechter. Betreft geen extra, eenmalige kosten. Kosten opgekomen buiten termijn zoals genoemd in beleid.

Uitspraak

18 4790 PW

Centrale Raad van Beroep

Enkelvoudige kamer

Uitspraak op het hoger beroep tegen de uitspraak van de rechtbank Zeeland-West-Brabant van 25 juli 2018, 17/7705 (aangevallen uitspraak)

Partijen:

[appellant 1] en [appellant 2] te [woonplaats] (appellanten)

het college van burgemeester en wethouders van Tilburg (college)

Datum uitspraak: 29 september 2020

PROCESVERLOOP

Namens appellanten heeft [naam] (S) hoger beroep ingesteld.

Het college heeft een verweerschrift ingediend.

Onder toepassing van artikel 8:57, eerste lid, van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) is een onderzoek ter zitting achterwege gebleven, waarna de Raad het onderzoek met toepassing van artikel 8:57, derde lid, van de Awb heeft gesloten.

OVERWEGINGEN

1. De Raad gaat uit van de volgende in dit geding van belang zijnde feiten en omstandigheden.

1.1.

Bij beschikkingen van 7 februari 2012 heeft de kantonrechter S benoemd tot curator van appellanten. Bij beschikking van 5 oktober 2016 heeft de kantonrechter S met ingang van die datum ontslagen als curator van appellanten. Op 21 maart 2017 heeft S bij de kantonrechter een machtiging aangevraagd voor het, met terugwerkende kracht vanaf 1 januari 2015, toekennen van het zogenoemde hoge beloningstarief. Daarbij heeft S erop gewezen dat zij over de periode van 1 januari 2015 tot en met 5 oktober 2016 geen loon bij appellanten in rekening heeft gebracht wegens het feit dat nog geen bijzondere bijstand was aangevraagd.

1.2.

Bij beschikking van 14 april 2017 heeft de kantonrechter, gelet op de bijzondere omstandigheden, het verzoek van S toegewezen. Daarbij heeft de kantonrechter over het jaar 2015 een bedrag van € 3.198,- (excl. BTW) en over het jaar 2016 een bedrag van € 2.528,82 (excl. BTW) ten laste van het vermogen van appellanten toegekend. De kantonrechter heeft daarbij bepaald dat deze bedragen alleen ten laste van het vermogen van appellanten mogen worden gebracht als de gemeente met terugwerkende kracht vergoeding voor deze kosten verleent.

1.3.

Op 26 juni 2017 heeft S, namens appellanten, een aanvraag om bijzondere bijstand ingediend voor de extra kosten over de periode van 1 januari 2015 tot en met 5 oktober 2016 tot een bedrag van € 6.929,45.

1.4.

Bij besluit van 29 juni 2017, na bezwaar gehandhaafd bij besluit van 2 augustus 2017 (bestreden besluit), heeft het college de aanvraag afgewezen. Aan het bestreden besluit heeft het college, kort weergegeven, ten grondslag gelegd dat, nu de aanvraag om bijzondere bijstand dateert van 26 juni 2017 en de kosten zien op de periode van 1 januari 2015

tot en met 5 oktober 2016, conform het beleid geen bijstand met terugwerkende kracht wordt verleend.

2. Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank het beroep tegen het bestreden besluit ongegrond verklaard. Hiertoe heeft de rechtbank het volgende geoordeeld, waarbij voor eisers appellanten moet worden gelezen:

“3.2 Tussen partijen is niet in geschil, dat in beginsel geen recht bestaat op bijzondere bijstand omdat het bij de aanvraag gaat om kosten die zijn opgekomen vóór de datum waarop de aanvraag om bijzondere bijstand is ingediend. Ook is niet in geschil, dat er geen sprake is van bijzondere omstandigheden om van dit uitgangspunt af te wijken.

Vast staat echter dat het college buitenwettelijk begunstigend beleid hanteert op grond waarvan bijzondere bijstand voor de kosten van curatele met terugwerkende kracht kan worden verleend. Voorwaarde is dat de aanvraag daarvoor dan binnen 6 maanden na de datum waarop de kosten zijn opgekomen dient te worden ingediend.

De vraag die voorligt is of de kosten van de curatele zijn opgekomen binnen 6 maanden voorafgaand aan de datum van indiening van de aanvraag om bijzondere bijstand.

Eisers hebben aangevoerd dat de kosten zijn opgekomen op het moment dat de kantonrechter de machtiging heeft afgegeven, te weten op 14 april 2017. Omdat deze datum binnen de termijn van 6 maanden voor de aanvraag ligt, betekent dit volgens hen dat de kosten voor bijzondere bijstand in aanmerking komen.

Het college heeft zich daarentegen op het standpunt gesteld dat de kosten moeten worden geacht te zijn opgekomen op 1 januari 2015. Dat brengt met zich dat de kosten zijn opgekomen buiten de termijn van 6 maanden voorafgaand aan de aanvraag en dat om die reden voor de kosten geen bijzondere bijstand kan worden verleend.

De Centrale Raad van Beroep (CRvB) heeft in zijn uitspraak van 7 maart 2017 (ECLI:NL:CRVB:2017:906) onder verwijzing naar zijn eerdere uitspraak van 2 augustus 2016 (ECLI:NL:CRVB:2016:3026) geoordeeld, dat de entreekosten voor een bewindvoerder opkomen op de dag waarop de bewindvoerder door de kantonrechter wordt benoemd en dat in het verlengde daarvan eenmalige extra kosten van bewindvoering geacht worden te zijn opgekomen op de datum dat de kantonrechter de daarvoor benodigde machtiging verleent. Tussen partijen is niet in geschil, dat dit ook dient te gelden voor de kosten van curatele.

De rechtbank overweegt dat de onderhavige kosten geen -ten tijde van benoeming van deze curator op 7 februari 2012 opgekomen- entreekosten zijn. Ten aanzien van de vraag of de kosten waarvoor de machtiging is verleend reguliere dan wel eenmalige extra kosten betreffen, hebben eisers ter zitting voor het eerst gesteld dat deze kosten voor de helft reguliere kosten betreffen en voor de helft als ‘eenmalige extra kosten’ gekwalificeerd dienen te worden. Dit is ter zitting door het college weersproken.

De rechtbank overweegt dat eisers hun stelling, dat de helft van de kosten het karakter heeft van eenmalige extra kosten op geen enkele wijze hebben onderbouwd. Uit de machtiging van de kantonrechter blijkt ook niet dat de kosten als eenmalige extra kosten dienen te worden aangemerkt. Hetgeen de kantonrechter heeft toegewezen betreft namelijk ‘het verzoek tot toekenning van het hoge beloningstarief met terugwerkende kracht vanaf 1 januari 2015’. Het feit, dat het om het hoge beloningstarief gaat, maakt niet dat de kosten het karakter hebben van ‘extra en eenmalig’. De rechtbank gaat er bij de verdere beoordeling dan ook vanuit dat de totale kosten, waarvoor machtiging is verleend en bijstand is aangevraagd reguliere kosten betreffen.

Nu sprake is van reguliere kosten zijn deze kosten periodiek opgekomen vanaf 1 januari 2015 tot en met 5 oktober 2016. Deze kosten zijn dus opgekomen buiten de termijn van 6 maanden voorafgaand aan de datum van de aanvraag.

Het voorgaande betekent dat het besluit om de aanvraag van bijzondere bijstand af te wijzen in overeenstemming is met het gevoerde beleid en dat het college dus op consistente wijze toepassing heeft gegeven aan dat beleid.”

3. In hoger beroep hebben appellanten zich tegen de aangevallen uitspraak gekeerd. Daarbij hebben zij, evenals in bezwaar en beroep, aangevoerd dat de kosten zijn opgekomen op 14 april 2017, de datum waarop de kantonrechter een machtiging heeft afgegeven, zodat wel aan de voorwaarden van het beleid van het college is voldaan om bijstand met terugwerkende kracht toe te kennen.

4. De Raad komt tot de volgende beoordeling.

4.1.

De grond die appellanten in hoger beroep hebben aangevoerd, is een herhaling van wat zij in beroep hebben aangevoerd. De rechtbank is gemotiveerd op die grond ingegaan. Appellanten hebben geen redenen aangevoerd waarom de gemotiveerde weerlegging van de betrokken grond in de aangevallen uitspraak onjuist dan wel onvolledig zou zijn. De Raad kan zich geheel vinden in het oordeel van de rechtbank en in de overwegingen, zoals onder 2 weergegeven, waarop dat oordeel rust. De Raad voegt hieraan toe dat appellanten ook in hoger beroep hun in beroep ingenomen stelling dat de helft van de kosten het karakter heeft van eenmalige extra kosten niet hebben onderbouwd.

4.2.

Uit 4.1 volgt dat het hoger beroep niet slaagt, zodat de aangevallen uitspraak moet worden bevestigd.

5. Voor een veroordeling in de proceskosten bestaat geen aanleiding

BESLISSING

De Centrale Raad van Beroep bevestigt de aangevallen uitspraak.

Deze uitspraak is gedaan door W.F. Claessens, in tegenwoordigheid van R.I.S. van Haaren als griffier. De beslissing is uitgesproken in het openbaar op 29 september 2020.

(getekend) W.F. Claessens

(getekend) R.I.S. van Haaren