Centrale Raad van Beroep, 27-10-2020, ECLI:NL:CRVB:2020:2589, 17/7742 WW

1.1.

Appellant heeft op 17 augustus 2016 een uitkering op grond van de Werkloosheidswet (WW) aangevraagd.

1.2.

Bij besluit van 13 september 2016 heeft het Uwv appellant met ingang van 1 september 2016 een WW-uitkering toegekend voor de duur van drie maanden. Appellant heeft tegen dit besluit bezwaar gemaakt.

1.3.

Bij beslissing op bezwaar van 24 januari 2017 (bestreden besluit) heeft het Uwv het bezwaar van appellant tegen het besluit van 13 september 2016 ongegrond verklaard. Het Uwv heeft zich op het standpunt gesteld dat appellant niet in aanmerking komt voor een verlengde WW-uitkering, omdat hij in de van belang zijnde jaren (2011 tot en met 2015) niet voldoet aan de zogenoemde vier-uit-vijf-eis. Het Uwv heeft gesteld dat appellant in deze jaren geen loon heeft ontvangen als werknemer in de zin van artikel 3 van de WW.

3.1.

In hoger beroep heeft appellant herhaald dat uit artikel 42 van de WW volgt dat bij het bepalen van de uitkeringsduur wel rekening moet worden gehouden met de jaren waarin hij loon heeft ontvangen als directeur van [BV] Appellant heeft er in dat kader op gewezen dat hij bestuurder was van [BV] , en dat artikel 3, eerste lid, aanhef en onder i (zoals dat luidde van 1 januari 2013 tot 1 januari 2017) van de Wet op de Loonbelasting een dergelijke arbeidsverhouding aanmerkt als dienstbetrekking. Voorts heeft appellant in de door de rechtbank aangehaalde uitspraak van de Raad van 10 augustus 2011 onderbouwing gevonden voor zijn standpunt; volgens appellant was hij immers werkzaam in een gezagsverhouding tot [BV]

3.2.

Het Uwv heeft bevestiging van de aangevallen uitspraak bepleit. Het Uwv heeft erop gewezen dat voor de jaren 2011 tot en met 2015 geen werknemerschap is aangenomen wat betreft de arbeidsverhouding met [BV] , zodat in die jaren ook geen loon als werknemer is genoten. De stelling van appellant dat hij ondergeschikt was aan zijn vennootschap heeft hij niet onderbouwd met feiten en omstandigheden.

4.2.

Zoals de Raad eerder heeft overwogen (CRvB 7 juni 2017, ECLI:NL:CRVB:2017:2113) wordt met loon in artikel 42, tweede lid, van de WW bedoeld: loon dat uit dienstbetrekking wordt genoten. De rechtbank heeft terecht overwogen dat bij het bepalen van de uitkeringsduur enkel in aanmerking dient te worden genomen het loon dat de betrokkene als werknemer in de zin van de WW heeft ontvangen. Het oordeel van de rechtbank dat het Uwv bij het bepalen van de uitkeringsduur terecht geen rekening heeft gehouden met de periode waarin appellant als directeur loon ontving van [BV] wordt dan ook onderschreven, evenals de overwegingen die de rechtbank aan dat oordeel ten grondslag heeft gelegd. Daaraan wordt het volgende toegevoegd.

4.3.

Ter onderbouwing van zijn stelling dat sprake is van een dienstbetrekking heeft appellant verwezen naar artikel 3, eerste lid, aanhef en onder i, van de Wet op de Loonbelasting. Deze grond slaagt niet. Een soortgelijke bepaling is te vinden in artikel 4, eerste lid, aanhef en onder e, van de WW. Deze bepaling was ten tijde van belang uitsluitend van toepassing op bestuurders van beursgenoteerde vennootschappen, en daarmee niet van toepassing op appellant.

4.4.

Tot slot zijn er in de door appellant (en de rechtbank) aangehaalde uitspraak van de Raad van 10 augustus 2011 (ECLI:NL:CRVB:2011:BR4685) geen aanknopingspunten te vinden voor het oordeel dat, ondanks het overwogene in 4.2 en 4.3, toch sprake was van een dienstbetrekking tussen [BV] en appellant, waaraan appellant een verzekering voor de WW ontleent.

5. De overwegingen in 4.2 tot en met 4.4 leiden tot de conclusie dat het hoger beroep niet slaagt en de aangevallen uitspraak moet worden bevestigd.

6. Voor een veroordeling in de proceskosten bestaat geen aanleiding.