Centrale Raad van Beroep, 02-12-2020, ECLI:NL:CRVB:2020:3025, 19/499 WMO15

Appellante, geboren in 1965, ontving op grond van de Wet maatschappelijke ondersteuning een individuele vervoersvoorziening in de vorm van een financiële bijdrage van € 95,- per kwartaal. Het college heeft bij besluit van 2 november 2015 deze voorziening met ingang van 1 januari 2016 beëindigd.

Het college heeft bij besluit van 4 juli 2016 het besluit van 2 november 2015 ingetrokken.

Het college heeft bij besluit van 8 september 2016 (bestreden besluit) het bezwaar tegen het besluit van 2 november 2015 niet-ontvankelijk verklaard. Het college heeft zich hierbij op het standpunt gesteld dat dit bezwaar niet van rechtswege mede betrekking heeft op het besluit van 4 juli 2016, omdat appellante daarbij onvoldoende belang heeft. Het college is namelijk volledig tegemoet gekomen aan het bezwaar. In de gewijzigde wetgeving is evenmin een belang gelegen, omdat appellante op grond van het overgangsrecht recht op de voorziening houdt totdat het besluit waarbij deze is verstrekt, wordt ingetrokken.

Het college heeft bij besluit van 24 maart 2017 op grond van de Wet maatschappelijke ondersteuning 2015 (Wmo 2015) appellante met ingang van 1 januari 2016 een maatwerkvoorziening verstrekt in de vorm van een vergoeding voor het gebruik van de eigen auto van € 807,50 per jaar.

2. De rechtbank heeft bij de aangevallen uitspraak het beroep tegen het bestreden besluit ongegrond verklaard. De rechtbank heeft, voor zover van belang, overwogen dat het beroep niet van rechtswege mede betrekking heeft op het besluit van 24 maart 2017. Dit besluit is namelijk genomen als gevolg van een nieuwe aanvraag en is daarom geen hernieuwde beslissing op bezwaar. Bovendien gaat het niet over een herhaalde aanwending van dezelfde bevoegdheid. De rechtbank heeft verder overwogen dat het bezwaar tegen het besluit van 2 november 2015 niet van rechtswege mede betrekking heeft op het besluit van 4 juli 2016, omdat appellante daarbij geen belang heeft. Het college is namelijk geheel tegemoet gekomen aan het bezwaar en appellante heeft niet gesteld dat zij schade heeft geleden.

3. Appellante heeft zich in hoger beroep tegen de aangevallen uitspraak gekeerd. Zij heeft hierbij aangevoerd dat de rechtbank een verkeerde uitleg heeft gegeven aan artikel 6:19 van de Algemene wet bestuursrecht (Awb). De rechtbank heeft daarom ten onrechte de besluiten van 4 juli 2016 en 24 maart 2017 niet bij de beoordeling betrokken. Verder heeft appellante betoogd dat de rechtbank ten onrechte niet heeft beslist op een verzoek om vergoeding van schade die is ontstaan door het niet uitvoeren van besluiten. Deze schade bestaat uit immateriële schade naar analogie van de regeling van de schadevergoeding bij overschrijding van de redelijke termijn. Appellante heeft daarnaast in hoger beroep verzocht om vergoeding van schade wegens overschrijding van de redelijke termijn.

4. De Raad komt tot de volgende beoordeling.

De rechtbank heeft terecht overwogen dat het beroep tegen het bestreden besluit niet van rechtswege mede betrekking heeft op het besluit van 24 maart 2017. De Raad onderschrijft de overweging hierover in de aangevallen uitspraak en volstaat met een verwijzing daarnaar. De Raad maakt het oordeel waartoe de rechtbank op grond van deze overweging is gekomen tot de zijne.

De rechtbank heeft eveneens terecht overwogen dat het bezwaar tegen het besluit van 2 november 2015 niet van rechtswege mede betrekking heeft op het besluit van 4 juli 2016. De Raad onderschrijft de overweging hierover in de aangevallen uitspraak en voegt hier het volgende aan toe. Appellante heeft betoogd dat haar belang is gelegen in een beoordeling van haar aanspraak onder de Wmo 2015. De Raad volgt dit betoog niet. Dit resultaat kan zij namelijk niet bereiken met het bezwaar tegen het besluit van 4 juli 2016, omdat deze beoordeling daarvan geen onderdeel uitmaakt. Dit betekent dat ook hierin geen belang als bedoeld in artikel 6:19, eerste lid, van de Awb is gelegen.

Appellante heeft terecht aangevoerd dat de rechtbank niet heeft beslist op een verzoek om schadevergoeding. Appellante heeft namelijk in beroep verzocht om vergoeding van schade die is ontstaan door het niet tijdig uitvoeren van besluiten. De schadevergoeding bestaat volgens appellante uit immateriële schade naar analogie van de regeling van de schadevergoeding bij overschrijding van de redelijke termijn. De rechtbank heeft dit verzoek ten onrechte niet aangemerkt als een verzoek als bedoeld in artikel 8:88, eerste lid, van de Awb. Dit betekent dat de aangevallen uitspraak moet worden vernietigd, voor zover daarbij niet is beslist op dit verzoek. Doende wat de rechtbank zou behoren te doen, zal de Raad de rechtbank onbevoegd verklaren kennis te nemen van dit verzoek. De bestuursrechter is namelijk alleen bevoegd om een bestuursorgaan te veroordelen tot vergoeding van schade die is veroorzaakt door een van de in artikel 8:88, eerste lid, van de Awb genoemde oorzaken. Het niet uitvoeren van besluiten valt niet onder een van deze oorzaken.

Appellante heeft ten slotte aangevoerd dat de behandeling van het bezwaar en beroep langer heeft geduurd dan twee jaar. Met het oog hierop heeft zij verzocht om schadevergoeding wegens overschrijding van de redelijke termijn, bedoeld in artikel 6, eerste lid, van het Europees Verdrag tot bescherming van de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden (EVRM) door het college.