Centrale Raad van Beroep, 11-12-2020, ECLI:NL:CRVB:2020:3129, 17/6867 WW

Appellant was in de periode van 5 januari 2015 tot en met 2 oktober 2016 werkzaam

als uitzendkracht bij [naam werkgever B.V.]. ([B.V.]) voor 36 uur per week. Sinds 20 april 2016 was appellant arbeidsongeschikt. Vanaf 25 april 2016 heeft appellant een uitkering op grond van de Ziektewet (ZW) ontvangen. Per 12 september 2016 heeft het Uwv appellant voor 50% hersteld verklaard.

Bij besluit van 16 september 2016 heeft het Uwv geweigerd om aan appellant per

12 september 2016 een WW-uitkering toe te kennen op de grond dat appellant een

dienstverband heeft en gedeeltelijk arbeidsongeschikt is en mogelijk recht heeft op een volledige ZW-uitkering.

Appellant heeft beroep ingesteld tegen bestreden besluit 1. Hangende dit beroep heeft het Uwv op 27 maart 2017 een gewijzigde beslissing op bezwaar (bestreden besluit 2) genomen. Het Uwv heeft het bezwaar van appellant tegen het besluit van 16 september 2016 alsnog ongegrond verklaard. Daaraan heeft het Uwv ten grondslag gelegd dat appellant per

12 september 2016 een WW-uitkering is geweigerd omdat appellant, die als gevolg van de hersteldmelding per 12 september 2016 voor 50% in het kader van de ZW zijn werk voor 50% kon hervatten en voor dat gedeelte aanspraak kon maken op doorbetaling van loon, zijn werkgever niet heeft aangesproken tot doorbetaling van dat (gedeeltelijke) loon als bedoeld in artikel 7:629 van het Burgerlijk Wetboek (BW). Daarnaast heeft het Uwv, onder verwijzing naar de uitsluitingsgrond van artikel 19, tweede lid, van de WW overwogen dat appellant een WW-uitkering wordt geweigerd omdat door enig verwijtbaar handelen of nalaten door appellant door het prijsgeven van loonaanspraken de ZW-uitkering niet wordt uitbetaald.

2. Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank het beroep van appellant tegen bestreden besluit 1 niet-ontvankelijk verklaard, omdat appellant naar het oordeel van de rechtbank geen belang meer heeft bij een beoordeling van dat besluit. De rechtbank heeft het beroep tegen bestreden besluit 2 ongegrond verklaard. De rechtbank heeft geoordeeld dat het Uwv terecht en op goede gronden, met toepassing van artikel 19, eerste lid, aanhef en onder a, van de WW, in samenhang bezien met artikel 19, tweede lid, van de WW, heeft geweigerd om aan appellant per 12 september 2016 een WW-uitkering toe te kennen omdat appellant jegens zijn werkgever recht had op doorbetaling van zijn loon. Hiertoe heeft de rechtbank overwogen dat op grond van artikel 53, zesde lid, van de cao ABU, in samenhang bezien met artikel 7:629 van het BW, in de periode van 12 september 2016 tot en met 2 oktober 2016 sprake was van een volledige loondoorbetalingsverplichting voor [B.V.], en wel ter hoogte van 91% van het volledige (100%) loon van appellant met als minimumaanspraak het volledige minimumloon, omdat niet in geschil is dat appellant in deze periode wegens arbeidsongeschiktheid ten gevolge van ziekte niet in staat was om de volledig bedongen arbeid te verrichten. De in artikel 40, eerste lid, van de cao ABU bedoelde uitsluiting van de loondoorbetalingsverplichting is niet van toepassing in geval van arbeidsongeschiktheid indien een detacheringsovereenkomst is overeengekomen in fase A, wat bij appellant het geval is.

Appellant heeft in hoger beroep zijn standpunt herhaald dat hij geen loonaanspraken jegens zijn werkgever heeft prijsgegeven en dat zijn werkgever volgens hem niet gehouden was om hem voor 50% een nieuwe opdracht aan te bieden per 12 september 2016. Verder heeft appellant aangevoerd dat hij over de periode van 12 september 2016 tot en met

2 oktober 2016 een relevant arbeidsurenverlies heeft geleden op grond waarvan naar zijn mening aan hem een WW-uitkering moet worden toegekend.

4. De Raad oordeelt als volgt.