Centrale Raad van Beroep, 23-12-2020, ECLI:NL:CRVB:2020:3271, 18/904 WIA

1.1.

Het Uwv heeft aan appellant met ingang van 15 november 2010 een loongerelateerde uitkering op grond van de Wet werk en inkomen naar arbeidsvermogen (Wet WIA) toegekend. De mate van arbeidsongeschiktheid is vastgesteld op 80 tot 100% en het dagloon op € 53,97. Vanaf 13 juli 2011 was appellant werkzaam als IT servicemanager in dienst van [naam BV] ([naam BV]). Op 25 april 2012 is appellant uitgevallen voor zijn werkzaamheden. Na de beëindiging van de arbeidsovereenkomst op 13 juli 2012 heeft appellant aansluitend een uitkering op grond van de Ziektewet (ZW) ontvangen die werd verrekend met de WIA-uitkering. De loongerelateerde WGA-uitkering is vanaf 15 april 2013 omgezet in een loonaanvullende WGA-uitkering. Bij besluit van 27 maart 2014 is appellant meegedeeld dat na 104 weken het recht op ZW-uitkering (met ingang van 23 april 2014) eindigt. Bij besluit van 7 april 2014 heeft het Uwv de WIA-uitkering per 23 april 2014 vastgesteld op bruto € 798,04 per maand exclusief vakantiegeld. Het bezwaar van appellant tegen de hoogte van de WIA-uitkering heeft het Uwv bij beslissing op bezwaar van 31 juli 2014 ongegrond verklaard. Voor het hoger beroep van appellant in verband met deze besluitvorming wordt verwezen naar de uitspraken van de Raad met de procedurenummers 18/5046 WIA en 18/6498 BESLU met eenzelfde datum als deze uitspraak.

1.2.

Appellant heeft op 11 januari 2016 het spreekuur van een verzekeringsarts bezocht. De verzekeringsarts heeft per 23 april 2014 verminderde benutbare mogelijkheden vastgesteld. Deze zijn vastgelegd in een Functionele Mogelijkhedenlijst (FML) van 12 januari 2016. Vervolgens heeft een arbeidskundige onderzoek verricht, onder meer naar de garantiestelling loonaanvullingsuitkering (garantieregeling). De arbeidskundige heeft voor de garantieregeling de mate van arbeidsongeschiktheid met ingang van 23 april 2014 vastgesteld op 79,88%. Bij besluit van 23 februari 2016 heeft het Uwv met ingang van 26 januari 2016 (tot 1 maart 2018) een loonaanvullende WGA-uitkering toegekend. De mate van arbeidsongeschiktheid is vastgesteld op 77,13% en het verdienvermogen op € 923,94. Het dagloon is vastgesteld op € 151,38. Omdat het dagloon per 23 juni 2014 wordt verhoogd komt de garantieregeling vanaf deze datum niet tot uitbetaling en ontvangt appellant een nabetaling over de periode vanaf 23 april 2014. Bij besluiten van 26 februari 2016 is na verrekening van een toeslag een bedrag van bruto € 23.135,21 aan appellant nabetaald en is wettelijke rente vergoed tot een bedrag van € 463,18. Appellant heeft op 28 maart 2016 bij het Uwv digitaal bezwaar gemaakt tegen het besluit van 23 februari 2016.

1.3.

Nadat appellant op 6 september 2016 digitaal beroep had ingesteld bij de rechtbank tegen het niet tijdig beslissen op zijn bezwaar van 28 maart 2016, heeft het Uwv het bezwaar van appellant tegen het besluit van 23 februari 2016 bij beslissing op bezwaar van 26 september 2016 (bestreden besluit) ongegrond verklaard. Appellant ontvangt tot 1 maart 2018 70% van zijn maandloon, daarna ontvangt hij een vervolguitkering. Omdat appellant in bezwaar geen medische dan wel arbeidskundige gronden heeft aangevoerd gaat het Uwv ervan uit dat het besluit van 23 februari 2016 op goede gronden is genomen. Daarnaast heeft het Uwv een (maximale) dwangsom van € 1.260,- verbeurd.

3.1.

Appellant heeft in hoger beroep verwezen naar de gronden in eerste aanleg en aangevoerd dat hij psychische klachten heeft overgehouden aan uitzendingen door het Amerikaanse leger en dat hij niet kan omgaan met gezag. Sinds 2010 is hij volledig arbeidsongeschikt en sinds een val in 2012 heeft hij last van duizelingen, hoofdpijn en geheugen- en concentratieverlies. Hij heeft met zijn klachten diverse malen een neuroloog bezocht maar die voert helaas een expectatief beleid. De verzekeringsarts heeft onvoldoende rekening gehouden met deze klachten en met rug- en nekklachten en glaucoom en heeft onvoldoende doorgevraagd naar zijn psychische klachten. In rubriek 1 van de FML hadden beperkingen moeten worden vastgesteld als gevolg van een Posttraumatisch Stressstoornis (PTSS). Ook had door het gebruik van Tramadol een beperking bij item 1.9.9 moeten worden opgenomen. De functie administratief medewerker (SBC-code 315100) is ongeschikt. Appellant heeft in hoger beroep op 22 september 2020 en 13 oktober 2020 verschillende medische stukken ingediend van een neuroloog uit 2012, 2013 en 2015, een huisartsenjournaal en een rapport van 10 december 2015 van de medische dienst van [naam BV] met betrekking tot re-integratie. Het rapport van de neuroloog uit 2015 maakt melding van bevindingen na een valpartij op 23 oktober 2015. Deze informatie zaait volgens appellant voldoende twijfel ten aanzien van het oordeel van het Uwv en geeft aanleiding voor het benoemen van een deskundige.

3.2.

Ter zitting heeft appellant toegelicht dat uit het rapport van [naam BV] van 10 december 2015 blijkt dat hij is onderzocht door een psychotherapeut en een neuroloog van [naam BV] en dat uit deze onderzoeken een ernstige vorm van PTSS, een dubbele hernia en een hersenschudding naar voren komt. Hun rapporten zijn er niet meer. Hij ging ervan uit dat deze informatie door de medische dienst van [naam BV] naar het Uwv was gestuurd. Dat het Uwv niet over deze informatie beschikte, kon hij niet weten. Dit komt volgens appellant voor risico van het Uwv.

3.3.

Het Uwv heeft bevestiging van de aangevallen uitspraak bepleit en heeft een specificatie van de betaalde wettelijke rente ingediend. Daarnaast heeft een verzekeringsarts bezwaar en beroep op 29 september 2020 en 26 oktober 2020 gereageerd op de door appellant in hoger beroep ingediende medische stukken.

4.1.

Van gedeeltelijke arbeidsgeschiktheid van een verzekerde is op grond van artikel 5 van de Wet WIA sprake als hij als rechtstreeks en objectief medisch vast te stellen gevolg van onder meer ziekte of gebrek slechts in staat is met arbeid ten hoogste 65% te verdienen van het maatmaninkomen per uur, maar niet volledig en duurzaam arbeidsongeschikt is. Op grond van artikel 6, eerste lid, van de Wet WIA wordt de beoordeling of iemand volledig en duurzaam arbeidsongeschikt of gedeeltelijk arbeidsgeschikt is gebaseerd op een verzekeringsgeneeskundig en een arbeidskundig onderzoek.

4.2.

In geschil is enkel de mate van arbeidsongeschiktheid van appellant met ingang van 26 januari 2016, door het Uwv vastgesteld op 77,13%. Het verdienvermogen in verband met de inkomenseis is vastgesteld op € 923,94. De inkomenseis is van belang voor de vaststelling van de vervolguitkering die appellant met ingang van 1 maart 2018 ontvangt. Tot die tijd ontving appellant vanaf 23 april 2014 een uitkering als ware hij 80-100% arbeidsongeschikt. Verwezen wordt ook naar de uitspraak van de Raad met procedurenummer 18/5046 WIA met eenzelfde datum als deze uitspraak.

4.4.

Het standpunt van appellant dat hij door het niet-horen geen medische en arbeidskundige gronden heeft kunnen indienen wordt dan ook niet gevolgd. Appellant is door het Uwv uitgenodigd voor een hoorzitting en is door de rechtbank ruimschoots in de gelegenheid gesteld medische gronden in te dienen. Ook heeft appellant door zijn gedragingen het medische onderzoek belemmerd. Zo heeft appellant de huisarts opgedragen geen medische gegevens te verstrekken aan de verzekeringsarts van het Uwv, heeft hij in beroep geanonimiseerde medische stukken ingediend en heeft hij pas op een zeer laat moment in hoger beroep medische stukken ingediend. Het standpunt van appellant dat het ontbreken van het rapport van [naam BV] van 10 december 2015 voor rekening van het Uwv komt, wordt niet gevolgd. Uit het rapport van de verzekeringsarts van het spreekuur op 11 januari 2016 blijkt niet dat appellant heeft gewezen op dit rapport van [naam BV] of op de onderliggende onderzoeken. Daarnaast heeft appellant inzage gehad in zijn dossier in bijzijn van de verzekeringsarts. Hij kon er dan ook van op de hoogte zijn dat het rapport zich niet in het dossier bevond. Opmerkelijk is dat de valpartij in oktober 2015 niet in het rapport van [naam BV] wordt vermeld, maar alleen het ongeval in 2012. Ook zou in een medisch rapport moeten zijn opgenomen door wie en wanneer appellant is onderzocht. Daarnaast bevat het rapport geen onderzoeksbevindingen maar alleen conclusies waarvan het lijkt dat die door appellant zijn gemeld (en genoteerd met uitroeptekens). Ondanks dat de naam van het rapport luidt “medische controle met betrekking tot re-integratie” is daarin niets over re-integratie vermeld. Onduidelijk is ook waar de re-integratie uit zou hebben kunnen bestaan omdat het dienstverband op 13 juli 2012 en de ZW-uitkering op 23 april 2014 reeds was beëindigd. Het onderzoek door de verzekeringsarts heeft bestaan uit eigen onderzoek, anamnese en de voorhanden dossiergegevens en er zijn geen medische gegevens of andere aanwijzingen die aanleiding geven om het onderzoek onvolledig of onzorgvuldig te vinden. Daarnaast heeft het Uwv gemotiveerd waarom geen onderzoek heeft plaatsgevonden door een verzekeringsarts bezwaar en beroep. Omdat appellant geen medische gronden in bezwaar heeft aangevoerd was hier geen aanleiding voor. Volgens de KCC-registratie van het telefoongesprek met het Uwv heeft appellant verklaard dat hij geen gebruik wil maken van de bezwaarprocedure en verzoekt hij (alleen) om een dwangsom.

4.5.

Appellant heeft op 11 januari 2016 het spreekuur van een verzekeringsarts bezocht. De verzekeringsarts heeft per 23 april 2014 verminderde benutbare mogelijkheden vastgesteld in de FML van 12 januari 2016. Appellant komt voor het eerst in hoger beroep met herleidbare medische stukken van een neuroloog uit 2012, 2013 en 2015. Uit de stukken blijkt dat hij op 23 oktober 2015 door een neuroloog is onderzocht na een val op zijn achterhoofd. Een verzekeringsarts bezwaar en beroep heeft de stukken beoordeeld en heeft op grond van de ingebrachte gronden en medische informatie geen aanleiding gezien om de FML aan te passen. Een verzekeringsarts bezwaar en beroep heeft gemotiveerd dat de neuroloog in 2015 geen neurologische afwijkingen heeft gevonden, dat de verzekeringsarts rekening heeft gehouden met de diagnose “HNP lumbaal” en dat van een PTSS of van een behandeling daarvoor tijdens het spreekuur bij de verzekeringsarts niet is gebleken. Ook uit het ingediende huisartsenjournaal blijkt volgens de verzekeringsarts bezwaar en beroep niet dat er sprake zou zijn van ernstige cognitieve stoornissen of dat er aanleiding bestaat om beperkingen in rubriek 1 van de FML op te nemen. Er bestaat geen aanleiding om de conclusies van de verzekeringsarts bezwaar en beroep niet te volgen. De door appellant geclaimde klachten zijn niet onderbouwd met medische stukken. Ook heeft hij geen stukken ingediend waaruit blijkt dat hij rond de datum in geding of daarna behandeld werd voor PTSS. Ondanks dat de gedragingen van appellant, zoals de gemachtigde van appellant ook aanvoert, wijzen op een stoornis, zijn er in hoger beroep geen medische stukken ingediend die leiden tot twijfel aan het standpunt van het Uwv. Er is dan ook geen aanleiding voor het benoemen van een deskundige.

4.6.

Uitgaande van de juistheid van de FML bestaat er geen aanleiding om de geschiktheid van de geselecteerde voorbeeldfuncties voor onjuist te houden. Het Uwv heeft de mate van arbeidsongeschiktheid dan ook met ingang van 26 januari 2016 op goede gronden vastgesteld op 77,13%.

4.7.

Appellant heeft geen gronden aangevoerd tegen de specificatie van de wettelijke rente die het Uwv op 4 december 2019 heeft ingediend. Er wordt dan ook van uitgegaan dat dit niet langer in geschil is.

4.8.

Uit 4.1 tot en met 4.7 volgt dat het hoger beroep van appellant niet slaagt. De aangevallen uitspraak moet worden bevestigd voor zover aangevochten.