Centrale Raad van Beroep, 24-12-2020, ECLI:NL:CRVB:2020:3364, 20/2190

1.1.

Appellant was werkzaam als zelfstandig advocaat. Appellant verleende rechtsbijstand op basis van toevoegingen die werden verstrekt door de Raad voor Rechtsbijstand (rvr).

1.2.

Bij brief van 4 maart 2018 heeft appellant het Uwv verzocht een beschikking te geven over de vraag of hij voor zijn werkzaamheden als advocaat verplicht verzekerd is geweest voor de werknemersverzekeringen.

1.3.

Het Uwv heeft bij besluit van 18 februari 2019, na bezwaar gehandhaafd bij besluit van 17 september 2019 (bestreden besluit), vastgesteld dat appellant niet verplicht verzekerd is geweest voor de werknemersverzekeringen. Dit besluit is gebaseerd op de conclusie dat niet is voldaan aan de criteria voor een privaatrechtelijke dienstbetrekking.

3.1.

In hoger beroep heeft appellant opnieuw aangevoerd dat sprake is geweest van een privaatrechtelijke dienstbetrekking tussen hem en de rvr. Appellant wenst overigens geen beroep te doen op de werknemersverzekeringen, maar wil na een onderbreking van zijn werkzaamheden en een tuchtrechtelijke procedure weer aan de slag als eenpitter en wenst dit te financieren met een teruggave van volgens hem ten onrechte betaalde omzetbelasting.

3.2.

Het Uwv heeft verzocht de aangevallen uitspraak te bevestigen.

4.1.

De werkzaamheden die appellant heeft verricht binnen het stelsel van gefinancierde rechtsbijstand zijn door hem verricht als zelfstandig advocaat. De financiering van die werkzaamheden door de rvr wordt beheerst door het bestuursrecht. Van toepassing zijn de subsidiebepalingen uit titel 4.2 van de Algemene wet bestuursrecht (Awb). De wettelijke grondslag voor de specifieke taakuitvoering door de rvr wordt gevormd door de Wet op de rechtsbijstand en de daarop gebaseerde regelgeving. Appellant stond dus in verhouding tot de rvr als subsidieontvanger tot subsidieverlener. Verwezen wordt in dit verband naar bijvoorbeeld de uitspraak van de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State van 2 februari 2011, ECLI:NL:RVS:2011:BP2790. Het convenant dat appellant in het kader van het programma “High Trust” in 2014 met de rvr heeft afgesloten moet dan ook worden gezien als een nadere regeling van de uitoefening van de bestuursrechtelijke taak door de rvr jegens appellant. Verwezen kan in dit verband nog worden naar de uitspraak van de Afdeling bestuursrechtspraak van 1 februari 2017, ECLI:NL:RVS:2017:269.

4.2.

Het overwogene onder 4.1 wordt niet anders door de kritische kanttekeningen die appellant heeft geplaatst bij de wijze waarop de rvr zich jegens hem heeft gedragen. Alles wat appellant heeft aangevoerd valt volledig binnen de hiervoor beschreven subsidierelatie tussen hem en de rvr. Van afspraken die daarbuiten vallen en mogelijk als een arbeidsverhouding vallen te kwalificeren is in het geheel niet gebleken.

4.3.

Het bestreden besluit houdt dus stand. Wel is daarin, zoals het Uwv ter zitting van de Raad heeft onderkend, ten onrechte gesproken van een overeenkomst van opdracht waarbinnen arbeid en loonbetaling aan de orde zouden zijn. Niet onderkend is dat het hier een bestuursrechtelijke rechtsbetrekking betreft, waarbinnen de kenmerken van een arbeidsverhouding op voorhand niet aanwezig zijn. Aangezien belanghebbenden door dit motiveringsgebrek niet zijn benadeeld, zal de Raad dit gebrek met toepassing van artikel 6:22 van de Awb passeren.

4.4.

Uit wat in 4.1 tot en met 4.3 is overwogen volgt dat het hoger beroep niet slaagt. De aangevallen uitspraak zal worden bevestigd.