Centrale Raad van Beroep, 15-12-2020, ECLI:NL:CRVB:2020:3372, 18/6459 PW

Appellante ontvangt sinds 11 juni 2001 bijstand, laatstelijk op grond van de Participatiewet (PW) naar de norm voor een alleenstaande ouder.

Na een anonieme melding van 18 december 2016, inhoudende dat appellante jaarlijks gedurende langere perioden in Turkije verblijft en haar statusformulieren door een ander heeft laten ondertekenen, hebben toezichthouders van de gemeente Nijmegen (toezichthouders) een onderzoek ingesteld naar de rechtmatigheid van de aan appellante verleende bijstand.

Bij besluit van 10 april 2018 heeft het college de bijstand van appellante over de periode van 13 juli 2016 tot en met 3 oktober 2016 ingetrokken en de over die periode gemaakte kosten van bijstand van appellante teruggevorderd tot een bedrag van € 3.375,01. Aan dit besluit heeft het college ten grondslag gelegd dat appellante langer dan de wettelijk toegestane periode van vier weken verblijf buiten Nederland heeft gehouden.

In bezwaar heeft appellante aangevoerd dat haar verklaring dat zij in mei 2016 ongeveer twee weken in Turkije heeft verbleven onvoldoende concreet is om voor waar te mogen worden aangenomen. Volgens appellante kan dat verblijf uit de onder 1.2.1 geciteerde verklaringen niet met zekerheid worden afgeleid, te meer omdat in document 1 niet is vermeld dat appellant in mei 2016 Turkije is in- en uitgereisd. Appellante verwijst in haar bezwaarschrift naar de volgende, bijgevoegde documenten: een “originele verklaring van het Hoofdbureau van politie Ankara met leesbare QR-code met betrekking tot al haar reizen in 2016” (document 2) en een “printscreen van het scherm waaruit afgeleid kan worden dat er gezocht is naar alle in- en uitreizen in de periode tussen 1 januari 2016 tot en met 31 december 2016” (printscreen). Volgens appellante kan uit deze gegevens worden afgeleid dat zij in mei 2016 niet Turkije is in- of uitgereisd. Zij betwist het standpunt van het college dat niet uitgesloten zou kunnen worden dat appellante in Turkije verbleef zonder dat de Turkse autoriteiten in- en/of uitreisgegevens juist heeft geregistreerd. Tijdens de hoorzitting heeft appellante onder meer verklaard dat zij in 2016 naar Turkije is gegaan omdat haar vader ziek werd, dat haar vader op 17 juni 2016 is opgenomen in het ziekenhuis en dat, voor zover zij heeft verklaard in mei 2016 in Turkije te hebben verbleven, zij in de war was met andere jaren waarin zij in Turkije heeft verbleven.

Bij besluit van 7 juni 2018 (bestreden besluit) heeft het college het bezwaar tegen het besluit van 10 april 2018 ongegrond verklaard. Aan het bestreden besluit heeft het college, voor zover hier van belang, het volgende ten grondslag gelegd. Appellante heeft meerdere malen verklaard dat zij in 2016 tweemaal in Turkije heeft verbleven, dat het de eerste maal om de maand mei ging en dat het verblijf in die maand ongeveer twee weken duurde. Dit stelt buiten twijfel dat appellante in mei 2016 in Turkije heeft verbleven en maakt aannemelijk dat het ging om een verblijf van twee weken. Appellante is er niet in geslaagd om met verifieerbare documenten haar verblijf in Turkije in mei 2016 concreet te maken. De door appellante overgelegde documenten van de Turkse politie kunnen daartoe niet gelden. Daargelaten de waarde van de documenten, vermelden deze in het geheel geen verblijf in Turkije in mei 2016. Nu buiten twijfel staat dat appellante in mei 2016 in Turkije verbleef, zijn de documenten evident onvolledig.

2. Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank het beroep tegen het bestreden besluit ongegrond verklaard. Daartoe heeft de rechtbank, kort weergegeven, het volgende overwogen. De onderzoeksbevindingen bieden voldoende feitelijke grondslag voor de conclusie van het college dat appellante zowel in de periode van 29 juni 2016 tot en met 3 oktober 2016 als een periode van twee weken in mei 2016 in Turkije heeft verbleven. Daarbij wordt doorslaggevende betekenis toegekend aan de verklaring die appellante op 16 augustus 2017 heeft afgelegd. Appellante heeft toen concreet en gedetailleerd verklaard over haar reis naar Turkije in mei 2016. Het enkele feit dat uit de in- en uitreisgegevens niet blijkt dat appellante in mei 2016 naar Turkije is gereisd, is onvoldoende om te twijfelen aan de juistheid van haar verklaring. De gestelde vergissing in jaartal is niet nader onderbouwd. De door appellante – in beroep nogmaals – overgelegde verklaringen van de politie in Turkije doen daar niet aan af, omdat deze zijn opgesteld in de Turkse taal, zodat de inhoud daarvan niet kan worden vastgesteld.

3. In hoger beroep heeft appellante zich tegen de aangevallen uitspraak gekeerd. Zij heeft vertalingen overgelegd van de stukken die zij in bezwaar en beroep al had overgelegd en heeft het volgende aangevoerd. Met de door haar overgelegde authentieke en verifieerbare stukken heeft zij haar verblijf in Turkije in 2016 concreet gemaakt. Haar eigen verklaring komt niet overeen met de feiten die uit deze stukken naar voren komen. Uit die stukken komt immers naar voren dat appellante voorafgaand aan de periode van 29 juni 2016 tot en met

3 oktober 2016 niet in Turkije heeft verbleven. Onvoldoende is onderbouwd waarom in dit geval meer waarde moet worden gehecht aan de verklaring van appellante dan aan de feiten uit authentieke en verifieerbare stukken, afkomstig van de Turkse autoriteiten.

4. De Raad komt tot de volgende beoordeling.

Intrekking van bijstand is een voor de betrokkene belastend besluit. Daarom rust de bewijslast om aannemelijk te maken dat aan de voorwaarden voor intrekking is voldaan in beginsel op de bijstandverlenende instantie. Dit betekent dat de bijstandverlenende instantie de nodige kennis over de relevante feiten moet verzamelen.

Ingevolge artikel 13, eerste lid, aanhef en onder e, van de PW heeft degene die per kalenderjaar langer dan vier weken verblijf houdt buiten Nederland dan wel een aaneengesloten periode van langer dan vier weken verblijf houdt buiten Nederland, geen recht op bijstand.

Vaststaat dat appellante in het kalenderjaar 2016 de maximale termijn van vier weken als genoemd in 4.2 heeft overschreden. Tussen partijen is niet in geschil dat appellante van 29 juni 2016 tot en met 3 oktober 2016 in het buitenland heeft verbleven. Ter beoordeling ligt uitsluitend de vraag voor of het college aannemelijk heeft gemaakt dat appellante ook nog twee weken in mei 2016 in het buitenland heeft verbleven en, hiermee samenhangend, of het college doorslaggevende betekenis heeft kunnen toekennen aan wat appellante daarover op 16 augustus 2017 heeft verklaard.

Volgens vaste rechtspraak (uitspraak van 26 januari 2012, ECLI:NL:CRVB:2012:BV2512) mag in het algemeen van de juistheid van een tegenover een sociaal rechercheur of handhavingsspecialist afgelegde en ondertekende verklaring worden uitgegaan en heeft een latere intrekking of ontkenning van die verklaring weinig betekenis. In dit geval bestaat aanleiding om van dit algemene uitgangspunt af te wijken. Daartoe wordt het volgende overwogen.

Gelet op 4.4 tot en met 4.4.3 biedt de verklaring van appellante van 16 augustus 2017 geen toereikende feitelijke grondslag voor het standpunt van het college dat appellante niet alleen in de periode van 29 juni 2016 tot en met 3 oktober 2016 in het buitenland heeft verbleven, maar ook nog twee weken in mei 2016. Als vaststaand moet daarom worden aangenomen dat de in artikel 13, eerste lid, aanhef en onder e, van de PW bedoelde termijn van vier weken niet al op 12 juli 2016 eindigde, maar pas op 26 juli 2016. Appellante had dus vanaf 27 juli 2016 geen recht op bijstand wegens te lang verblijf in het buitenland en niet al vanaf 13 juli 2016.