Centrale Raad van Beroep, 22-12-2020, ECLI:NL:CRVB:2020:3544, 19/1920 PW

1.1.

Appellant ontving sinds 1 mei 2014 bijstand, laatstelijk op grond van de Participatiewet, naar de norm voor een alleenstaande.

1.2.

1.3.

1.4.

Het college heeft bij besluit van 11 juli 2018, voor zover hier van belang en zoals gehandhaafd bij besluit van 23 juli 2018 (bestreden besluit), de bijstand van appellant vanaf 16 september 2015 ingetrokken en de gemaakte kosten van bijstand over de periode van 16 september 2015 tot en met 30 september 2017 tot een bedrag van € 26.132,51 van hem teruggevorderd. Het college heeft aan het bestreden besluit, voor zover hier van belang, ten grondslag gelegd dat appellant niet aannemelijk heeft gemaakt hoe voertuig 2 is gefinancierd. De koopprijs van voertuig 2 betrof een bedrag van € 10.000,- en de inruil van voertuig 1 met een waarde van € 5.000,-, samen € 15.000,-. Appellant heeft voorts niet gemeld dat er prostitutiewerkzaamheden op het uitkeringsadres werden verricht. Door dit niet te melden en geen duidelijkheid te verschaffen over de financiering van voertuig 2, heeft appellant de op hem rustende inlichtingenverplichting geschonden. Door deze schending van de inlichtingenverplichting is het recht op bijstand niet vast te stellen.

2. Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank het beroep tegen het bestreden besluit ongegrond verklaard.

3. In hoger beroep heeft appellant zich op hierna te bespreken gronden tegen de aangevallen uitspraak gekeerd.

4. De Raad komt tot de volgende beoordeling.

4.1.

Gelet op het verhandelde ter zitting is de intrekking per 1 mei 2018 niet langer in geschil. De te beoordelen periode loopt daarom van 16 september 2015 tot 1 mei 2018. Het college heeft ter zitting de grondslag die ziet op de prostitutiewerkzaamheden op het uitkeringsadres laten vervallen. Dit betekent dat als grondslag voor het bestreden besluit overblijft het geen inzage geven in de financiering van voertuig 2.

4.2.

Schending van de inlichtingenverplichting levert een rechtsgrond op voor intrekking van de bijstand indien als gevolg daarvan niet kan worden vastgesteld of en, zo ja, in hoeverre de betrokkene verkeert in bijstandbehoevende omstandigheden. Het is dan aan de betrokkene aannemelijk te maken dat hij, indien hij destijds wel aan de inlichtingenverplichting zou hebben voldaan, over de betreffende periode recht op volledige dan wel aanvullende bijstand zou hebben gehad.

4.3.

Intrekking van bijstand is een voor de betrokkene belastend besluit. Daarom rust de bewijslast om aannemelijk te maken dat aan de voorwaarden voor intrekking is voldaan in beginsel op de bijstandverlenende instantie. Dit betekent dat de bijstandverlenende instantie de nodige kennis over de relevante feiten moet verzamelen.

4.4.

Appellant heeft aangevoerd dat het college de aankoop van voertuig 2 al eerder heeft onderzocht. Het college heeft na onderzoek over de aanschaf van voertuig 2 te kennen gegeven dat alles in orde was. Doordat de bijstand van appellant na dat onderzoek is voortgezet, mocht hij erop vertrouwen dat hij alle noodzakelijke informatie had verstrekt en niet alsnog nadere informatie moest verstrekken. Van een schending inlichtingenverplichting is in zoverre geen sprake.

4.5.

De schending van de inlichtingenverplichting houdt in dit geval volgens het college in dat appellant geen inzage heeft gegeven in de wijze waarop hij voertuig 2 heeft gefinancierd. De Raad begrijpt dat het college het vermoeden heeft dat er sprake is geweest van een mogelijke bron van inkomsten of andere middelen die ertoe hebben geleid dat appellant de middelen had om voertuig 2 destijds aan te schaffen. Daarmee heeft het college niet aannemelijk gemaakt dat appellant in de te beoordelen periode zijn inlichtingenverplichting heeft geschonden. Aanknopingspunten dat appellant in de te beoordelen periode enige bron van inkomsten of andere middelen heeft gehad ontbreken. Hieruit volgt dat het bestreden besluit niet op een deugdelijke grondslag berust. Dit betekent dat het hoger beroep slaagt. Bespreking van de grond over het niet horen in bezwaar in verband met de wijziging van de grondslag van de besluitvorming is gelet daarop niet nodig.

4.6.

De rechtbank heeft wat onder 4.5 is overwogen niet onderkend. Hieruit vloeit voort dat de aangevallen uitspraak dient te worden vernietigd. Het bestreden besluit zal worden vernietigd omdat dit in strijd met artikel 7:12, eerste lid, van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) niet deugdelijk is gemotiveerd. Het college heeft ter zitting meegedeeld in dat geval onderzoek te willen doen naar de vraag of voertuig 1 tot het vermogen van appellant moet worden gerekend. De Raad zal het college daartoe in de gelegenheid stellen. De enkele omstandigheid dat het college in het verleden onderzoek heeft gedaan naar de rechtmatigheid van de aan appellant verleende bijstand en aan de uitkomsten daarvan geen gevolgen heeft verbonden voor de bijstandsverlening aan appellant, staat er immers – anders dan waarvan appellant lijkt uit te gaan – niet aan in de weg dat het college op een later tijdstip opnieuw onderzoek instelt naar dat recht op bijstand, zeker in geval later aanwijzingen zijn verkregen dat betrokkene eerder zijn inlichtingenverplichting niet volledig is nagekomen. Daarvan is hier sprake omdat nu van een verbindende transactie tussen de voertuigen 1 en 2 is gebleken, die van belang kan zijn voor het recht op bijstand en die appellant eerder onvermeld heeft gelaten. Het college zal gelet hierop worden opgedragen een nieuwe beslissing te nemen op het bezwaar van appellant tegen het besluit van 11 juli 2018, voor zover dat ziet op de intrekking over de periode van 16 september 2015 tot 1 mei 2018 en de terugvordering. Met het oog op een voortvarende afdoening van het geschil bestaat aanleiding om met toepassing van artikel 8:113, tweede lid, van de Awb te bepalen dat tegen het door het college nieuw te nemen besluit slechts bij de Raad beroep kan worden ingesteld.