Centrale Raad van Beroep, 05-03-2020, ECLI:NL:CRVB:2020:594, 18/6596 WIA

1.1.

1.2.

1.3.

Bij beslissing op bezwaar van eveneens 19 oktober 2016 (bestreden besluit 2) heeft het Uwv het bezwaar van appellante tegen het besluit van 4 april 2016 inzake de nog niet volgemaakte wachttijd gegrond verklaard en appellante meegedeeld dat haar WIA-aanvraag in behandeling zal worden genomen. Daaraan is het rapport van een verzekeringsarts bezwaar en beroep van 18 oktober 2016 ten grondslag gelegd, waarbij de eerste ziektedag van appellante is vastgesteld op 12 mei 2014. Als aanvulling op het bestreden besluit 2 heeft het Uwv bij besluit van 25 november 2016 (bestreden besluit 3) de door appellante gevraagde vergoeding van de kosten van het psychiatrisch rapport van haar deskundige afgewezen, omdat appellante het rapport niet in zijn geheel heeft ingebracht en de wel ingebrachte pagina niet heeft bijgedragen aan de beoordeling van haar zaak.

1.4.

Naar aanleiding van bestreden besluit 2 heeft een verzekeringsarts appellante op 15 november 2016 op het spreekuur gezien. Na dossieronderzoek en eigen onderzoek heeft deze verzekeringsarts vastgesteld dat de bedrijfsarts appellante adequaat heeft begeleid en bij appellante sprake is van duurzaam benutbare mogelijkheden. De medische beperkingen heeft de verzekeringsarts vastgelegd in een Functionele Mogelijkhedenlijst (FML) van 16 november 2016. Bij rapport van 19 december 2016 is een arbeidsdeskundige tot de conclusie gekomen dat de ex-werkgever voldoende re-integratie-inspanningen heeft verricht. Bij rapport van 20 december 2016 heeft de arbeidsdeskundige appellante geschikt geacht voor haar eigen arbeid, maar niet bij de eigen werkgever.

1.5.

1.6.

Bij rapport van 10 april 2017 is de verzekeringsarts bezwaar en beroep tot een andere conclusie gekomen dan de primaire verzekeringsarts. De verzekeringsarts bezwaar en beroep heeft hervatting door appellante in de eigen arbeid, gelet op de ernst van haar psychische klachten, niet aan de orde geacht. Op grond van een gewijzigde FML en drie voorbeeldfuncties heeft de arbeidsdeskundige bezwaar en beroep de mate van arbeidsongeschiktheid van appellante vastgesteld op 48,94%. Nadat het Uwv zijn voornemen bekend heeft gemaakt dat een gewijzigde beslissing zal worden genomen en appellante haar bedenkingen daartegen heeft ingebracht, heeft de arbeidsdeskundige bezwaar en beroep bij rapport van 7 juli 2017 te kennen gegeven dat hij niet tot een andere conclusie is gekomen. Bij besluit op bezwaar van 10 juli 2017 (bestreden besluit 4) heeft het Uwv het bezwaar van appellante gegrond verklaard en is haar met ingang van 9 mei 2016 een WIA-uitkering toegekend tot en met 8 juni 2018 naar een mate van arbeidsongeschiktheid van 35-80%.

2.1.

Bij de aangevallen uitspraak 1 heeft de rechtbank de beroepen van appellante tegen de bestreden besluiten 1, 2 en 3 ongegrond verklaard en de verzoeken om schadevergoeding afgewezen.

2.2.

Bij de aangevallen uitspraak 2 heeft de rechtbank het beroep van appellante tegen bestreden besluit 4 ongegrond verklaard. Daartoe heeft de rechtbank overwogen dat het medisch onderzoek door de verzekeringsartsen (bezwaar en beroep) van het Uwv voldoende zorgvuldig is geweest en dat het medisch oordeel op toereikend onderzoek berust en voldoende deugdelijk is gemotiveerd. De rechtbank heeft het standpunt van het Uwv onderschreven dat sprake is van een aaneengesloten ziekteperiode vanaf 12 mei 2014 en dat de medische beperkingen van appellante niet zijn onderschat. De gronden die appellante naar voren heeft gebracht, heeft de rechtbank niet onderschreven omdat appellante haar standpunt niet met (nadere) medisch objectieve gegevens heeft onderbouwd. Uitgaande van de juistheid van de FML heeft de rechtbank overwogen dat appellante in medisch opzicht geschikt moet worden geacht voor de aan de schatting ten grondslag gelegde functies. Daartoe heeft de rechtbank verwezen naar het rapport van de arbeidsdeskundige bezwaar en beroep waarin de signaleringen met betrekking tot de belastende factoren in de functies voldoende inzichtelijk en overtuigend zijn toegelicht en de in de FML neergelegde belastbaarheid niet wordt overschreden. Wat het standpunt van appellante betreft dat haar maatmaninkomen onjuist is berekend, heeft de rechtbank overwogen dat de arbeidsdeskundige bezwaar en beroep in het rapport van 7 juli 2017 deugdelijk heeft toegelicht hoe het maatmaninkomen is berekend. Volgens de rechtbank heeft de arbeidsdeskundige bezwaar en beroep op inzichtelijke wijze uitgelegd waarom in het geval van appellante wordt afgeweken van de gebruikte referteperiode en waarom is uitgegaan van de eerste representatieve maand na de datum van uitval, te weten de maand juni 2014. De rechtbank heeft de uitleg navolgbaar en begrijpelijk geacht en heeft geen aanwijzingen gevonden dat de berekening van het maatmaninkomen door de arbeidsdeskundige bezwaar en beroep niet juist is.

3.1.

De gronden die appellante in beide hoger beroepen naar voren heeft gebracht, vormen in essentie een herhaling van de gronden in bezwaar en beroep. Appellante heeft zich op het standpunt gesteld dat – samengevat – er geen, dan wel onvoldoende, rekening is gehouden met alle relevante feiten en dat vanwege strijd met wettelijke bepalingen er sprake is van onrechtmatige besluitvorming waardoor zij schade heeft geleden. Volgens appellante is het medisch onderzoek niet zorgvuldig verricht, omdat het rapport van de verzekeringsarts bezwaar en beroep van 10 april 2017 in tegenspraak is met het rapport van de verzekeringsarts bezwaar en beroep van 18 oktober 2016. Bovendien heeft het rapport van de psychiatrisch deskundige volgens appellante wel bijgedragen aan de besluitvorming van het Uwv waardoor de kosten van die deskundige moeten worden vergoed. Appellante heeft het standpunt gehandhaafd dat zij volledig en duurzaam arbeidsongeschikt moet worden geacht.

3.2.

Het Uwv heeft bevestiging van de aangevallen uitspraken bepleit.

4.1.

Gelet op artikel 6:19, tweede lid, van de Algemene wet bestuursrecht was het gegeven dat het besluit van 8 maart 2016 ten tijde van het maken van bezwaar daartegen reeds was ingetrokken, op zichzelf beschouwd nog niet toereikend om tot een niet‑ontvankelijkverklaring van dat bezwaar te komen. Niettemin heeft het Uwv het tegen het genoemde besluit gemaakte bezwaar terecht niet-ontvankelijk verklaard. Immers, volgens vaste rechtspraak (zie bijvoorbeeld de uitspraak van 28 januari 2015, ECLI:NL:CRVB:2015:194) heeft een betrokkene alleen dan voldoende procesbelang bij een inhoudelijke beoordeling van de rechtmatigheid van een besluit, als het resultaat dat de indiener van een beroepschrift nastreeft ook daadwerkelijk kan worden bereikt en het realiseren van dat resultaat voor deze indiener feitelijke betekenis kan hebben. Een uitsluitend formeel of principieel belang is onvoldoende om procesbelang aan te nemen. Nu het besluit van 8 maart 2016 ten tijde van het maken van bezwaar daartegen al was ingetrokken, kan niet worden gezegd dat een inhoudelijke beoordeling van de rechtmatigheid daarvan voor appellante nog enige feitelijke betekenis kon hebben. Bestreden besluit 1 houdt dus stand.

4.2.

Met de rechtbank wordt geoordeeld dat aan bestreden besluit 2 een zorgvuldig medisch onderzoek van de verzekeringsarts bezwaar en beroep is voorafgegaan. Deze verzekeringsarts bezwaar en beroep heeft alle dossiergegevens bestudeerd en beide hoorzittingen bijgewoond, waar zij appellante heeft geobserveerd. Op grond van haar bevindingen heeft de verzekeringsarts bezwaar en beroep geconcludeerd dat sprake is van een aaneengesloten periode van ziekte en arbeidsongeschiktheid voor het eigen werk in volle omvang vanaf 12 mei 2014. Met betrekking tot het standpunt van appellante dat zij tijdens de wachttijd in de periode oktober-november 2016 langer dan vier weken geschikt is geweest voor haar eigen werk, heeft de verzekeringsarts bezwaar en beroep inzichtelijk en goed gemotiveerd waarom zij dat standpunt niet onderschrijft. Bovendien heeft de verzekeringsarts bezwaar en beroep in de door appellante ingebrachte pagina van de psychiatrisch deskundige een bevestiging van haar conclusie gezien. Appellante heeft geen nieuwe medische gegevens ingebracht die aanleiding zouden kunnen geven om de conclusie van de verzekeringsarts bezwaar en beroep niet te volgen. Ook bestreden besluit 2 houdt stand.

4.3.

Wat betreft bestreden besluit 3 wordt het oordeel van de rechtbank en de daaraan ten grondslag gelegde overweging onderschreven dat het Uwv terecht heeft geweigerd de kosten van de psychiatrisch deskundige te vergoeden, zodat ook dat besluit standhoudt.

4.4.

De gronden waarop het hoger beroep berust zijn ook in zoverre een herhaling van wat appellante in bezwaar en beroep heeft aangevoerd. De Raad verwijst daarom naar de overwegingen onder 4.4.1 tot en met 4.9 van aangevallen uitspraak 2, waarin de rechtbank de gronden uitgebreid heeft besproken en overtuigend heeft gemotiveerd waarom zij niet slagen. Hij onderschrijft deze overwegingen en maakt die tot de zijne. Evenals bij de rechtbank heeft appellante ook in hoger beroep geen nieuwe (medische) informatie overgelegd die doet twijfelen aan de door de verzekeringsarts bezwaar en beroep bij appellante vastgestelde beperkingen als vermeld in de FML van 10 april 2017. Uitgaande van de juistheid van de FML moet appellante op de datum in geding in staat worden geacht de werkzaamheden verbonden aan de voor haar geselecteerde voorbeeldfuncties te verrichten. Terecht heeft de rechtbank overwogen dat de arbeidsdeskundige bezwaar en beroep deugdelijk heeft gemotiveerd waarom de voorbeeldfuncties passend worden geacht en dat in die functies geen ontoelaatbare overschrijding van de belastbaarheid aan de orde is. Het hoger beroep tegen aangevallen uitspraak 2 slaagt dus niet.

5. Uit wat in 4.1 tot en met 4.4 is overwogen volgt dat aangevallen uitspraak 1 moet worden bevestigd, voor zover het bestreden besluit 1 betreft met verbetering van gronden, en dat aangevallen uitspraak 2 eveneens moet worden bevestigd.

6. Voor een veroordeling in de proceskosten bestaat geen aanleiding.