Centrale Raad van Beroep, 15-04-2020, ECLI:NL:CRVB:2020:944, 19-837 WMO 15

1.1.

Appellant, geboren in 1966, is onder meer bekend met de ziekte van Bechterew. Appellant is in juli 2016 verhuisd naar de [adres] .

1.2.

Appellant heeft op 26 juni 2017 op grond van de Wet maatschappelijke ondersteuning 2015 (Wmo 2015) – voor zover hier van belang – een aanvraag gedaan voor een maatwerkvoorziening in de vorm van een traplift. Bij besluit van 29 juni 2017 heeft het college deze aanvraag afgewezen.

1.3.

Bij besluit van 29 juni 2018 (bestreden besluit) heeft het college het bezwaar van appellant tegen het besluit van 29 juni 2017 ongegrond verklaard. Het bestreden besluit berust op het standpunt dat appellant is verhuisd naar een niet geschikte woning. Appellant had zijn hulpvraag redelijkerwijs van tevoren kunnen voorzien en had hierop moeten anticiperen bij het zoeken naar een nieuwe woning. Er waren voldoende woningen beschikbaar die (meer) geschikt waren. Het is aan appellant om aannemelijk te maken dat er geen geschikte woningen voor hem waren.

2. Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank het beroep van appellant tegen het bestreden besluit ongegrond verklaard. Daartoe heeft de rechtbank, voor zover van belang, overwogen dat appellant had kunnen voorzien dat een woning met trap niet geschikt was. Verder heeft appellant niet onderbouwd dat er geen geschikte woningen te vinden waren.

3. Appellant heeft zich in hoger beroep gemotiveerd tegen de aangevallen uitspraak gekeerd. Hij heeft aangevoerd dat hij niet kon wachten op andere woningen, omdat zijn toenmalige woning zou worden gesloopt. Er waren geen andere, wel geschikte, woningen beschikbaar. Appellant heeft ten slotte gesteld dat aanleiding bestond om de hardheidsclausule toe te passen.

4. De Raad komt tot de volgende beoordeling.

4.1.

In geschil is de vraag of het college zich op het standpunt heeft kunnen stellen dat appellant door te verhuizen naar een ongeschikte woning zijn hulpvraag redelijkerwijs van te voren had kunnen voorzien en had kunnen voorkomen.

4.2.

Tussen partijen is niet in geschil dat de woning van appellant niet geschikt is. In de woning bevindt zich een trap en appellant ondervindt belemmeringen ten aanzien van traplopen. Gelet hierop was voorzienbaar dat appellant belemmeringen zou ondervinden bij het normale gebruik van de woning.

4.3.

De beroepsgrond van appellant dat hij vanwege de aankomende sloop van zijn oude woning moest verhuizen en dat er ten tijde van de verhuizing geen geschikte woningen waren, slaagt niet. In een situatie als die van appellant, waarbij de verhuizing reeds heeft plaatsgevonden op het moment dat om een woningaanpassing wordt verzocht, ligt het op de weg van appellant om aannemelijk te maken dat er ten tijde van de verhuizing geen geschikte woningen voor hem beschikbaar waren. Appellant heeft dit niet aannemelijk gemaakt.

4.4.

Niet is gebleken van omstandigheden die het college aanleiding hadden moeten geven toepassing te geven aan de hardheidsclausule.

4.5.

Gezien het voorgaande heeft het college zich op het standpunt kunnen stellen dat de hulpvraag van appellant redelijkerwijs voorzienbaar was en voorkomen had kunnen worden.

4.6.

Uit wat onder 4.3 tot en met 4.5 is overwogen volgt dat het hoger beroep niet slaagt. De aangevallen uitspraak zal worden bevestigd.